در ایام جنگ، برخی از اندیشکده‌های چینی از یک ضرب‌المثل سنتی یاد می‌کردند؛ «نشستن بر بلندای کوه و نظاره نبرد ببرها». این مثل در ادبیات چینی به معنای بی‌طرفی عامدانه در بحران‌هایی است که هزینه‌اش برای چین بالاست و منافع فوری‌ای در آن دیده نمی‌شود. 

بیش از ۱۰ سال قبل همین سه‌ ضلعی «راهبردی، جامع و بلندمدت» مبنای تدوین سند ۲۵ ساله همکاری ایران و چین قرار گرفت؛ سندی که قرار بود نقشه ‌راهی عملی برای تحقق مشارکتی واقعی و هدفمند باشد. اما پرسش مهم آن است که در این سال‌ها، این مشارکت تا چه اندازه محقق شده و از حد شعار و کاغذ فراتر رفته است؟