شهید حسین قجه‌ای فرمانده ای که یک کشتی گیر هم بود در عملیات آزادسازی خرمشهر در جنگ تحمیلی نقش بسیار کلیدی داشت.

هم زمان با شلیک عراقی‌ها در میان دود و آتش، ناگهان دیدم حسین قجه‌ای نقش زمین شد. در یک آن خودم را به او رساندم، تیر دوشکا یا گرینوف صورتش را متلاشی کرده و به حالت سجده روی زمین افتاده بود

با دوربین دیدم تعداد زیادی نیرو در جاده تردد می‌کنند. تشخیص ندادم خودی هستند یا دشمن! سریع رفتم با حسین قجه‌ای مشورت کنم. اما هر کاری کردم نتوانستم او را بیدار کنم. دوباره به دیدگاه برگشتم. وقتی وضعیت را نگاه کردم احساس خطر جدی کردم. دوباره برگشتم و هر شکلی بود ایشان را بیدار کردم. آنقدر خسته بود که …

سر و صورت و لباس هایش کاملا خون آلود و گرد و خاکی بود. چشم هایش مثل دوتا کاسه خون و از شدت شلیک گلوله‌های آر. پی. جی از گوش‌هایش خون سرازیر شده بود.

باهم عهده بسته بودند که تا فتح خرمشهر پیشروی کنند؛ حتی اگر تا آخرین نفرشان در گردان سلمان شهید بشود. روزی که خرمشهر فتح شد، نیروهای گردان سلمان از لشکر ۲۷ شهید شده بودند؛ گردانی که «حسین قجه‌ای» فرمانده‌اش بود و «محمدرضا موحددانش» معاون این گردان.

خداوند در آیه ۲۹ سوره فتح می‌فرماید: «محمد پیامبر خدا و همراهانش در برابر دشمنان بی‌دین سرسخت‌اند و با خودشان مهربان».

صدای حسین قجه‌ای را از بی‌سیم شنیدم که می‌گفت:«خط را شکستیم ولی حالا افتادیم توی حلقه، اینجا قورباغه (تانک) زیاد دارد از پشت سر و روبرو ما را می‌کوبند مفهومه؟ » حاج همت قضیه را با حاج احمد در میان گذاشت. بالاخره حاج احمد موفق شد با قرارگاه هماهنگ کند تا نیروهای تیپ نجف اشرف و تیپ عاشورا بتوانند از دو …

شگفت است حکایت فرمانده شهیدی که حتی یک نفر از گردان تحت امرش زنده نماند، حکایت سرداری که ۳۰ نفر از نیروهای دشمن را اسیر و عاشق خودش کرد! حکایت شهیدی که اسطوره‌ای چون «حاج همت» به او دستور عقب‌نشینی داد و او در جواب گفت: «من و همه افراد گردانم هم قسم شده‌ایم تا به هر شکلی خودمان را به خرمشهر برسانیم»

از شهید علیرضا موحد دانش زیاد شنیده‌ایم اما برادرش شهید محمدرضا که یکسال زودتر به شهادت رسید، غریب‌تر مانده است؛ به غریبی گردان سلمان و فرماندهش شهید قجه‌ای، که شهادت تک تک افراد گردانش را دید و در نهایت خود به آنها پیوست.