در برشی از کتاب «آیه‌های سرخ هویزه» آمده است: «پدر، خیلی محمد حسن را دوست داشت، اما خبر شهادتش را که شنید، یک قطره هم اشک نریخت. درونش پرآشوب بود ولی گریه نکرد.»