از آقا محمد خداحافظی می‌کنم و بیرون می‌آیم. می‌روم امانیه. و جلوی بانک حاج علی‌محمد که حالا جایش ساختمان دیگری ساخته‌اند می‌ایستم. با حاج علی‌محمد قربانی حرف می‌زنم. انگار که زنده باشد. انگار که صدایم را بشنود. انگار که هنوز توی خیابان‌های اهواز می‌رود و می‌آید!

هنوز جمله‌ی اون سرباز ارتش رو که منو یه گوشه کشید و اشک می‌ریخت یادم نمیره؛ حال عجیبی داشت، خیلی عجیب، دستشو به دیوار زده بود و چشماشو با شرم به زمین دوخته بود، اون گفت: «ما فکر می‌کردیم حالا که شاه رفته همه ما رو قتل عام می‌کنید!»

صورت‌هایمان سرخ شده از سیلی. خسته‌ایم از ایستادن. پلک‌هایمان سنگین شده است؛ انگار که با خون دلِ یتیمان فلسطین روی پلک‌هایمان سایه کشیده‌اند.

قرار بود من میراث‌دار میراثی به عظمت این پارچه مربعی باشم که مثلثی روی سرها می‌نشست. کوفیه را به آغوش کشیدم. بویش کردم. و آن را در امن‌ترین نقطه خانه، پنهان کردم.

قصه این باب، سر دراز دارد. بابی که به نام «جواد» است و بیتی که به اسم «رضا»ست. «وَأْتُوا الْبُیُوتَ مِنْ أَبْوَابِهَا».

روی ملافه پهن شده روی آوار، پر از تکه‌های گوشت آدم بود! تکه‌های گوشت سوخته! من از همان موقع دیگر لب به گوشت نزدم. تو بوی گوشت سوخته‌ی آدمیزاد را شنفتی؟