رابعه عدویه، از زنان برجسته عرفان اسلامی، در تذکرة‌الاولیای عطار نماد عشقی الهی و بی‌قید است. او خدا را نه از ترس جهنم و نه به امید بهشت، بلکه تنها برای خودش می‌پرستید. روایت عطار از رابعه، چکیده‌ای از عرفان ناب است.