هر اثر ادبی تنها زمانی به بهترین حد خود می‌رسد که بتواند ساختگی‌بودنش را از یاد ببرد، درباره تولستوی چنین است؛ داستان‌های او چنان واقعی می‌نماید که کسی جرئت نمی‌کند آنها را افسانه‌سرایی بداند یا شخصیت‌هایش را خیالی تصور کند.