تهران - ایرنا - دود غلیظِ اسفند، نذریِ عشق، و نوایِ «یا حسین»؛ در خانه‌ای نه‌چندان بزرگ، اما با دلی به وسعتِ آسمان. اینجا، روضه‌ی خانگیِ اکرم‌سادات، پناهگاهی‌ست برای دل‌هایی که در آرزوی آرامش، گرد هم آمده‌اند. جایی که اعتبارِ محله، در لبخندِ پیرزنی خلاصه می‌شود که سال‌هاست، میزبانِ اشک‌ها و امیدهاست.