کمال‌الدین محمد، معروف به «وحشی بافقی» متولد بافق یزد است و از زبردست‌ترین شاعران قرن دهم، از احوالاتش بر می‌آید که مردی فاضل و بلند نظر، ولی تنگدست و گوشه نشین و قانع بوده است.

در میان آثار شعرای فارسی زبان، به ویژه قرن نهم و دهم به بعد، نمونه‌های زیادی در قالب‌های متنوع‌ درباره مقام و فضل حضرت صدیقه طاهره سلام الله علیها می‌توان دید.

طالب آملی در ایران کمتر از شاعران بزرگ دیگر مورد توجه قرار گرفته است و خود نیز در زمان حیات در غربت به سر می‌برد و از این رو، او را شاعری مظلوم و غم‌دیده می‌نامند.

با وجود اینکه فغانی شیرازی از آخرین شاعران سبک عراقی در سده نهم هجری و برخی هم او را از پیشگامان سبک هندی و سبک وقوع می‌دانند، زبانش در تمام اشعارش ساده و فصیح و شفاف است.

اوحدی هم‌زمان با حکومت سلطان ابوسعید ایلخانی می‌زیست، هرچند سلوک عرفانی خود را در مراغه آغاز کرد، اما برای دست‌یابی به تجربیات بیشتر به شهرهای مختلف سفر کرده بود.

ابن یمین شاعری شیعه بود و احادیث و قرآن در شعر او تأثیر آشکاری داشته، وی قصایدی در ستایش ائمه بالاخص امام علی (ع) دارد و از اولین شُعرایی است که مرثیه‌هایی در سوگ شهدای کربلا سروده است.

کثرت اشارات به آیاتِ قرآن و احادیث پیامبر صلی الله علیه و سلم و امیرالمؤمنین علیه السلام و قِصَص انبیا در آثار او به خصوص در مثنوی معنوی، به حدّی است که در این زمینه کسی به او نمی‌رسد.

مضامین عرفانی و همچنین مبارزه با زهد و ریا و بی‌اعتباری دنیا و مافیها در شعر خواجو پرتکرار است؛ ضمن اینکه با زبان طنز به انتقادات اجتماعی از شرایط ریاکاران آن زمان پرداخته است.

در عصری که زبان بین المللی سیاست و گفتمان عقلانی در قلمرو مسلمین از اسپانیا تا هند زبان عربی بود، ناصر خسرو فردی متمایز است، زیرا تقریباً همه آثارش را به زبان فارسی نوشته است.

رجزخوانی، قالبی است حماسی که حریف پیش از آغاز جنگ خود را معرفی کرده و ارزشها و مفاخر خود را برشمرده و به این ترتیب پیش از آغاز نبرد حریف را به لحاظ روانی تضعیف و تحقیر می‌کرده است.

کسایی اولین شاعر پارسی زبان است که از واقعه غدیر و سوگ سیدالشهدا حسین بن علی علیه السلام شعر سروده است.

سنایی در کتاب حدیقه وقتی به ذکر فضیلت امام علی (ع) می‌رسد، بیش از صد و هشتاد بیت می‌سراید.