امروز نیز فرصتی استثنایی پیش روی ایران قرار دارد: تبدیل شوکِ ناشی از این جنگ به موتورِ محرکی برای بازتعریف استراتژی‌های ملی؛ با درکی واقع‌بینانه از نیازهای زمانه و انتظارات جامعه. آیا این بار نیز مانند دوره‌های تاریخی پیشین، از این آزمون سربلند بیرون خواهیم آمد؟

 هر لبخند، هر گفت‌وگوی بی‌دغدغه، و حتی هر جر‌وبحثِ پیش‌پاافتاده، نشانه‌ای از مقاومتِ شهری‌ست که حیات اش را بازپس گرفته است. این همان حیاتِ اجتماعی یا حق به شهر است که هانری لوفور از آن سخن می‌گفت؛ حقِ شهروندی که جنگ آن را معلق کرده بود، حالا دوباره زنده شده است.