شاید گمان کنیم آن حسّ دیگر که راه عالَم بالا را به ما نشان می‌دهد، خاصِ عارفان محدودی است. یا گمان کنیم آن حسّ، چیزی از جنسِ مشاهدات و دریافت‌های غیبی است

صدیق قطبی، نویسنده، در کانال تلگرامی‌اش (عقل آبی) نوشت: «خداوند در ساحتی از وجودِ مطلق و غیب خویش با آدمیان رابطه‌ای شخص‌وار دارد. دام‌های دوستی پهن می‌کند و مشتاقانه چشم به راه آدمی می‌مانَد. او برای جذب آدمی از راه‌های گوناگونی عمل می‌کند، چیزهایی به آدمی می‌چشاند و به شیوه‌هایی او را به سوی خویش می‌کشاند.

صدیق قطبی، نویسنده، در کانال تلگرامی‌اش (عقل آبی) نوشت: «از ژرف‌ترین سخنان پیامبر اسلام است: «عَجَبًا لأَمْرِ المُؤْمِنِ، إنَّ أمْرَهُ کُلَّهُ خَیْرٌ، ولیسَ ذاکَ لأَحَدٍ إلَّا لِلْمُؤْمِنِ، إنْ أصابَتْهُ سَرَّاءُ شَکَرَ، فَکانَ خَیْرًا له، وإنْ أصابَتْهُ ضَرَّاءُ، صَبَرَ فَکانَ خَیْرًا له.»(مسلم، ۲۹۹۹) …

به نظر می‌رسد ایمان و رستگاری معنوی ارتباط تنگاتنگی با «به یاد آوردن» دارد. و به یادآوردن در گروِ حضور قلب، آهستگی و توجّه باطنی است. می‌توان مواردی را

احترام به رنج آدمی و زندگی او، احترام به کوچک‌ترین و ناچیزترینِ مخلوقات، باید، از این پس، قانون عالی و خدشه‌ناپذیر برای حکومت بر جهان باشد.