«ادیب الکل بالکل» لقب گرفته بود یعنی در ادب قدیم، کسی در سرتاسر ایران همتایش نبود. یک سماور داشت، یک قوری و قندانی و فنجانی و چند کتاب و همین... اما مدرسه نواب به یمن وجودش، پایتخت ادب و حکمت ایران شده بود و «فروزانفر»ها و «بهار»ها از مکتبش بیرون آمدند.