علی ورامینی/ «هیچ کس از این دنیا زنده بیرون نرفته است.» این جمله معروف که همزمان هم تراژیک است و هم کمدی، مهم‌ترین و قطعی‌ترین اصل این دنیاست. لااقل که تا الان که چنین است. پیشرفت پزشکی، توسعه امکانات و ... فقط توانسته که متوسط عمر بشر را زیاد کند. شوربختانه یا خوشبختانه هنوز بشر نامیرا نشده است.

بعد از قتل بی‌رحمانه دکتر داودی در یاسوج که جامعه و جامعه پزشکی را تکان داد، در رسانه‌های عمومی تنها دو یادداشت به قلم عباس عبدی و علی ورامینی که پزشک نیستند به‌عنوان سرمقاله در روزنامه‌های یومیه به چاپ رسید.‌

روزنامه هم میهن در یادداشتی به قلم علی ورامینی، روزنامه‌نگار از اقدام جنجالی رئیس سازمان بورس انتقاد کرده است.

از قدیم گفته‌اند که ما بنی‌آدم، بنده عادتیم. ما هم عادت کرده‌ایم به خیلی از چیزها که برای دیگر مردمانی نه‌فقط عادت نیست که مایه حیرت است. یکی از آنها همین وزارت عریض و طویلی است که هر چهار سال یکبار مدیر فرهنگی‌ای در صدر آن قرار می‌گیرد و مشخص می‌کند که دولت با امکانات بسیار زیادش به نفع چه تفکر و ایدئولوژی‌ای …

ایده دور هم جمع شدن ما با دیدن متنی از حسین سناپور در کانال تلگرامی‌اش شکل گرفت. او صراحتاً از پزشکیان در انتخابات پیش رو حمایت کرده بود. کمتر کسی در این وضعیت این شهامت را دارد که در عیان چنین چیزی بگوید. ناامیدی بسیار زیاد بخش قابل توجهی از مردم از عدم تغییر شرایط، کار را برای صحبت‌های به دور از هیجان …

بعضی نام شان به چیزی گره خورده، به برندی، کاری، موقعیتی و... سیدعلی میرفتاح هم نامش به کرگدن گره خورده است. چه زمانی که ستون کرگدن نامه می نوشت،