مارتین هایدگر که به عنوان یکی از تاثیرگذارترین فیلسوفان معاصر شناخته می‌شود، اساسی‌ترین دغدغه‌اش «مسئلۀ وجود» بود. او اعتقاد داشت که ما «وجود» را فراموش کرده‌ایم و حتی فراموش کرده‌ایم که آن را فراموش کرده‌ایم! او فکر می‌کرد طرح دوبارۀ «پرسش وجود» ضرورتی است که سعادت آیندۀ بشر می‌تواند وابسته به آن باشد. …

آنچه نقد هایدگر را لازم می‌کند نه صرفا رابطه او با حزب نازیسم، بلکه نظام فکری و واژگانی او است که به علت کلیت و ابهام، زمینه همراهی با نظام‌های فکری و سیاسی ستیزه‌جو و سرکوبگر را فراهم و توجیه می‌کند. همان‌طور که خود هایدگر نیز در تطبیق مفاهیم فلسفی‌اش بر نمونه ها‌ی عینی به نازیسم رسید.

سورن کی‌یرکگور زمانی گفته بود: «ما زندگی پیش‌رو را زندگی و تجربه می‌کنیم، اما با تأمل در گذشته آن را درک می‌کنیم.» زندگی هیچ‌کس واقعیت این بینش را بهتر از زندگی فیلسوف آلمانی مارتین هایدگر بیان نمی‌کند.

مارتین هایدگر در عباراتی که شبیه به‌نوعی سوگنامه برای از دست رفتن «طبیعت» به نظر می‌رسد، می‌نویسد: «گیاه، برای یک گیاه‌شناس، دیگر همان گل‌های رسته بر روی پرچین نیستند؛ آن منبع آبی که جغرافیدان برای رودخانه تشخیص می‌دهد، دیگر همان سرچشمۀ جوشیده از کوهسار نیست».

در جامعه ایرانی عادت داریم پیش از اینکه چیزهای زیادی درباره مبانی و بنیان های چیزی بدانیم، با محصولات یا روایت هایی درباره آنها آشنا می شویم.

برای یکی از مهم‌ترین فیلسوفان قرن بیستم، یعنی مارتین هایدگر ، یکی از مهم‌ترین چالش‌هایی که ما به عنوان انسان با آن روبرو هستیم، این است که در جهانی که دائماً سعی دارد ما را به چیز دیگری تبدیل کند، «خودمان» باشیم.

26 می، چهل و هشتمین سالمرگ مارتین هایدگر است؛ از برجسته‌ترین فیلسوفان سده بیستم که از معنای وجود، ماهیت زبان و نقش آن در درک انسان گفت.

بسیاری مارتین هایدگر را بزرگترین فیلسوف قرن بیستم می‌دانند و معتقدند، چرخشی که او در فلسفه ایجاد کرد و نقد بنیادینی که بر تاریخ متافیزیک‌زده فلسفه وارد کرد،

به‌تازگی «نشر نو» کتاب «غائله هایدگر» را با ترجمه فرهاد سلیمان‌نژاد به بازار کتاب عرضه کرده است. این کتاب شامل سه بخش است و در آن ریچارد ولین مجموعه‌ای از یادداشت‌ها و مواضع هایدگر و دیگر فلاسفه را راجع به نسبت هایدگر و نازیسم جمع‌آوری کرده است.

دبیر «جامعۀ ایرانی پدیدارشناسی انجمن علوم سیاسی ایران» گفت: رویه ما در این کتاب آن بود که از پدیدارشناسی به نحوی ایجابی و برای فهمیدن مسائل پیرامون خود استفاده کنیم. بر همین اساس، پدیدارشناسی برای ما ایرانیان در حوزه‌های گوناگون، به‌خصوص در حوزه سیاست و امر اجتماعی، دارای اهمیت است.