در تاریخ ایران شاید کمتر رقصنده‌ای تصمیم گرفته باشد که پژوهشی عمیق درباره هنرهای نمایشی و خنیاگری در این سرزمین انجام دهد؛ تحقیقی که از دل اشراف حرفه‌ای یک فرد بر عملی که انجام می‌دهد برآمده باشد، نه از دریافت یک تماشاگر.