به نقل از روابط‌ عمومی پروژه، فیلم سینمایی «شور عاشقی» به کارگردانی داریوش یاری روزهای پنجشنبه ۲۳ و جمعه ۲۴ مرداد همزمان با اربعین حسینی در ۲ نوبت از شبکه‌های سه و دو تلویزیون به نمایش درمی‌آید. این فیلم در روز پنجشنبه ۲۳ مرداد ساعت ۱۶:۳۰ از شبکه سوم سیما و روز جمعه ۲۴ مرداد

لحظات کوتاه و صمیمی جاوید و ابرا به یاد ما می‌آورد که حتی یاغی‌ترین آدم‌ها هم عاشق می‌شوند.

آن‌چه رابطه بین بهنام و ساغر در سریال «در انتهای شب» را از اغلب عاشقانه‌های معاصر ایرانی متمایز می‌کند، لایه‌ای از سکوت، احتیاط، اندوه و تردید است که تقریبا در تمام طول سریال وجود دارد.

بعضی از عشق‌ها کوتاه اما طوفانی هستند و می‌توانند تمام مسیر زندگی یک آدم را تغییر دهند.

فارغ از این‌که نتیجه ظاهری چنین عشقی چه باشد، جنس رابطه‌ای که پناهنده در «تی تی» به تصویر می‌کشد یک بازی دو سر برد است.

فیلم امید شمس اثر لطیفی است که نیاز انسان به ارتباط، حتی وقتی تمام شرایط بیرونی علیه اوست، را یادآور می‌شود.

سریال «خاتون» نشان می‌دهد که عشق و وطن‌پرستی یک ریشه دارند.

«بمب: یک عاشقانه» هم فیلمی در مورد هنر کشف و یادآوری جزییات است.

ذهن حسابگر ممکن است ریشه چنین عشقی را درک نکند و حتی ادامه آن از سوی مینا را نوعی جنون مازوخیستی بداند اما مینا در دل همین عشق مسموم لحظاتی را تجربه می‌کند که در هیچ شرایط دیگری قادر به نزدیک شدن به آن‌ها نبود.

عشق در تعریف «مالاریا» چارچوب‌پذیر نیست و همین است که آن را به امری چالش‌برانگیز در زندگی اجتماعی تبدیل می‌کند.

عشق در «شهرزاد» قرار نیست صرفا یک عنصر رمانتیک و زیبا باشد بلکه همزمان زخم‌زننده و آزاردهنده هم هست بدون این‌که بتوان یک راه‌حل فوری برای آن پیدا کرد.

در میان سه زن فیلم «کافه ستاره»، شاید تلخ‌ترین خط داستانی به سالومه مربوط شود اما هیچ چیز نمی‌تواند واقعی بودن عشق بین او و ابی را زیر سوال ببرد.

تضاد میان لطافت رابطه صابر و مرونا با خشونت پنهان و آشکار جهان اطراف، رنگ‌ولعابی به فیلم بخشیده که این رابطه را فراموش‌نشدنی می‌سازد.

نیمه‌شب اتفاق افتاد» نشان می‌دهد که عشق خودش اتفاق می‌افتد؛ بی‌اعتنا به قضاوت‌ها و مرزهای خودساخته بشری.

«ماهی‌ها عاشق می‌شوند» این واقعیت را به ما گوشزد می‌کند که اگر از فرصت‌ها استفاده نکنیم، شاید هیچ‌گاه امکان دوباره‌ای پیدا نکنیم. پس در هر شرایطی، هر چقدر هم بازگشت دردناک باشد و احتمال موفقیت پایین، بهترین راه تلاش است و زندگی در زمان حال.

بحث «سالاد فصل» فقط تضاد طبقاتی نیست (هر چند این عنصر هم نقشی کلیدی در ماجرا دارد) بلکه فیلم همچنین به قدرت درک عشق هم اشاره دارد.

آن‌چه «ازدواج به سبک ایرانی»، فیلم شیرین حسن فتحی نشان می‌دهد این است که این تفاوت‌های فرهنگی درست جایی از بین می‌روند که عشق شروع می‌شود.

«نان، عشق و موتور 1000» فیلمی است که «پذیرش خودِ واقعی» را مهم‌ترین شرط رسیدن به مقصود در یک رابطه عاشقانه می‌داند.

در دنیایی که بیش از همیشه ما را به سمت تصمیم‌گیری بر اساس منطق و حساب و کتاب پیش می‌برد، «خواب سفید» یاد ما می‌اندازد که گاه چقدر زندگی می‌تواند لذت‌بخش‌تر باشد اگر عواطف و غرایز خودمان را به رسمیت بشناسیم.

«شام آخر» نه فقط نمایش یک لذت ممنوعه و جذاب، بلکه اثری جسورانه در مورد نمایش شکاف‌های عمیق میان دو طبقه، دو نسل و دو جنسیت هم هست.

سینمای ایران کمتر توانسته به‌اندازه «اشک سرما» جنبه ایدئولوژیک جنگ را کنار زده و نگاهی تماما انسانی به هر دو طرف ماجرا داشته باشد.

فرهادی در دل فضای تیره و غم‌بار «شهر زیبا» یادآوری می‌کند که حتی در بدبینانه‌ترین حالت هم مهر بشری می‌تواند تَرَک‌هایی در دیوارها ایجاد کند – حتی اگر این ترک‌ها منجر به ریزش دیوارها نشوند.

در مقابل دستورهای عقلانی و فاقد احساس، شاید گاه بهتر باشد آدم طرف عواطفش را بگیرد حتی اگر این کار تاوان سنگینی داشته باشد.

دغدغه‌های اجتماعی و نگاه بشردوستانه مجیدی که پیش‌تر در «بچه‌های آسمان» و «رنگ خدا» خودنمایی کرده بود، این‌جا هم وجود دارد اما نمایش یک عشق رقیق و آرام رنگ‌ولعابی تازه به این فیلم داده است.

اگر قرار باشد تنها یک فیلم را به‌عنوان نماینده عاشقانه‌های جوان‌پسند دوره اصلاحات انتخاب کنیم، «آواز قو» می‌تواند گزینه مناسبی باشد.

یکی از مهم‌ترین نکاتی که از «درخت گلابی» در ذهن ما می‌ماند این است که خاطره یک عشق دور از دسترس از هر چیزی ماندگارتر است.

در مرکز این رابطه زنی به نام محبوبه وجود دارد که یک معشوق منفعل نیست بلکه زنی ایستاده در مرکز یک آشوب است.

رابطه سام و نرگس در این فیلم به‌نوعی یکی از اولین تجربه‌های عشق خیابانی در سینمای پس از انقلاب بود.

داریوش مهرجویی با «لیلا» روند نمایش موانع نگاه سنتی سر راه یک رابطه عاشقانه را وارد فاز جدیدی کرد.

رضا و عاطفه در «خانه سبز» نمونه کاملی از یک عشق رمانتیک تمام‌عیار هستند.

هر چند «دیدار» پر از لحظاتی است که در آن‌ها به‌شدت روی عواطف انسان‌ها تاکید می‌شود اما جنس موانعی که میان امیر و ژانت وجود دارد در آن زمان بدیع بود.

«خواهران غریب» نشان می‌دهد گاه عشقِ پایان‌یافته، فقط به‌ظاهر تمام شده و اگر فرصت و انگیزه‌ای تازه پیدا شود می‌توان زندگی عاشقانه را از نو بازیابی کرد.

آن‌چه عاشقانه «زیر درختان زیتون» را از نمونه‌های متعارف سینمای ایران متمایز می‌کند سکوت لجوجانه طاهره، اصرار بدون تغییر حسین و سادگی عمیق موجود در این رابطه است.

«روسری آبی» بیش از آن‌که یک درام اجتماعی به معنایی باشد که این روزها از آن در ذهن داریم (و با وجود ارجاعات آشکارش به دغدغه‌های اجتماعی) یک ملودرام اساسی در مورد دو نفری است که می‌خواهند به هم برسند اما ابر و باد و مه و خورشید و فلک دست به دست هم داده‌اند تا جلوی این پیوند را بگیرند.

میلانی در «دیگه چه خبر؟» با جسارت نشان داد آن‌چه برای ایجاد پیوند میان دو جبهه متضاد لازم است، ایجاد تعادل در نگرش سنتی است و نه سرکوب نگاه مدرن.

در دل جهان زمخت زندگی همراه با فقر و رنج، محبت اولین چیزی است که قربانی می‌شود.

وقتی پای تاثیر مخرب سنت‌های دست‌وپاگیر به میان بیاید، معمولا یاد نسل جوانی می‌افتیم که به‌خاطر عقاید سنتی نسل قبلی دچار مشکل می‌شود. در «خواستگاری» اوضاع برعکس است!

«بگذار زندگی کنم» نشان می‌دهد که هر چند اعتماد در شرایطی که دو شخصیت اصلی زخم‌های عمیقی در دل دارند کار ساده‌ای نیست اما نیروی عشق می‌تواند به تمام مشکلات غلبه کند.

در اولین سال‌های پس از انقلاب و زمانی که حتی صحبت کردن از عشق زمینی هم به‌سختی امکان‌پذیر بود، صدرعاملی در «گل‌های داوودی» راه هوشمندانه‌ای برای عبور از کنار خطوط قرمز پیدا کرد.

حمید هامون و مهشید هر دو گرایش‌های روشنفکرانه دارند اما از دو جهان متفاوت هستند.

«عروس» اولین فیلم عاشقانه پس از انقلاب بود که توانست تصویر عشق را از کلیشه‌های محافظه‌کارانه مرسوم عبور داده و به پیشتاز آثار عاشقانه دهه هفتاد تبدیل شود.

داوود میرباقری در «آدم‌برفی» عشق را با مفهوم تغییر هویت و میل به تحول پیوند زده و یکی از جسورانه‌ترین و غیرمنتظره‌ترین تجربیات آن سال‌ها را از نظر بازی با کلیشه‌ها و عقب‌راندن خطوط قرمز انجام داد.

ارتباط همراه با حجب و حیای مریم و محمد، احتمالا برای بسیاری از مخاطبانی که در اواسط دهه هفتاد به‌تازگی وارد دوره جوانی شده بودند، یکی از نخستین تجربه‌های ملموس از یک رابطه عاطفی بود که به‌شکل عمومی قابل تماشا بود.

مریم به‌نوعی نسخه زنانه خود سلطان است: تودار، انسان‌دوست و در محاصره دنیایی که روزبه‌روز اهمیت بیشتری به مادیات می‌دهد. شاید به همین دلیل است که ارتباط عاطفی میان آن‌ها به‌سرعت شکل می‌گیرد.

درون‌گرایی، تلخ‌اندیشی و انزوای استاد در مقابل خوش‌بینی و برون‌گرایی رؤیا، نمود تفاوت دو نسل هم بود اما در عین حال فرصتی مغتنم برای نمایش این نکته فراهم آورد که چطور عاطفه عاشقانه می‌تواند سنگ را هم آب کند.

به‌نظر می‌رسد تقدیر فرهاد نرسیدن است اما او قرار نیست حسرت عقب‌افتادگی‌اش از زندگی را بخورد.

اگر اتی به جهان به چشم مردی نگاه می‌کند که ممکن است او را از منجلاب نجات دهد، خود اتی هم برای جهان نقش انگیزه‌ای برای رهایی از مرداب را ایفا می‌کند.

گرچه بخش مهمی از فیلم به نمایش درگیری‌ها و دعواهای بامزه این زوج می‌گذرد، اما در پس تمام رفتارهای خودخواهانه یوسف و سایه می‌توان احساس کرد که آن‌ها واقعا و از ته دل همدیگر را دوست دارند.

اعتیاد علی مقدمه جدایی آن‌ها را ایجاد می‌کند اما لزوما به‌معنی پایان عشق آن دو نیست.

در «مدار صفر درجه» با یک عشق فراموش‌نشدنی روبه‌روییم که نه مرزهای جغرافیایی قادر به نابود کردن آن هستند، نه تفاوت‌های دینی و نه تحولات منفی سیاسی.

عشق میان ستاره و نوید نوعی مقاومت خاموش در برابر شرایط غیرمنصفانه‌ای است که راه فراری برای آن‌ها باقی نگذاشته است.