چلنگری از پیشه‌های باستانی ایران و نوعی آهنگری است که به ساخت اشیاء سبک‌وزن مانند میخ طویله، میخ سرکج، نیم ذرع بزازی، انبر و سیخ و سه‌پایه‌ی آهنی، زنجیر و سیخانک، قلم، سنبه، منقل آهنی، چفت‌وریزه، تملیک، اسکنه، مقار، درفش، جوالدوز و امثال اینها می‌پردازد.

باستان‌شناسان در ارتفاعات گیلان و در محوطه «کهنه ماسوله» شواهدی از کارگاه چلنگری یافته‌اند که قدمت آن احتمالا به حدود ۸۰۰ تا ۹۰۰ سال پیش می‌رسد. کشف‌های اخیر باستان‌شناسان ممکن است وضعیت پرونده ماسوله را که یک بار قبلا از یونسکو برگشت خورده است، تغییر دهد.

باستان شناسان آثاری از فعالیت‌های فلزگری و کارگاه‌های چلنگری در ارتفاعات ماسوله پیدا کرده‌اند که در نظر دارند یافته های خود را به پرونده جهانی منظر این شهر تاریخی اضافه کنند.

تهران‌وند، پژوهشگر و تاریخ‌نویس تهران، در برنامه «اینجا تهران است» از رادیو تهران، به معرفی شغل قدیمی و فراموش‌شده «چلنگری» پرداخت.

به عقیده جهانی، با توجه به کشف جدید در محوطه تاریخی کهنه ماسوله، این نتیجه مسجل شده است که ساکنان این محوطه علاوه بر استحصال آهن در کوره‌های موجود، فعالیت ثانوی مربوط به تولید ابزارآلات آهنی را نیز انجام می‌دادند.

شکل گیری شهر تاریخی ماسوله، به خاطر وجود معادن متعدد آهن و صنعت فلزکاری در «کهنه ماسوله» بود. حرفه‌ی چلنگری یا آهنگری، یکی از صنایع فعال در ماسوله بود. به نحوی که ابزارهای آهنی مورد نیاز در گیلان و استان‌های همجوار در ماسوله تولید می‌شد، اما امروز این حرفه از بین رفته است.