الموت ویران، میراث‌دار <شکوه اله‌موت>

‌با اینکه هزار سال پیش هلاکوخان طومار قلعه و قلعه نشینان را در هم پیچید، اما گویی الموت همان الموت ‌سال‌های دور است که اگر این‌طور نبود سیل گردشگران هم برای دیدن و دوباره دیدن‌ها …

‌با اینکه هزار سال پیش هلاکوخان طومار قلعه و قلعه نشینان را در هم پیچید، اما گویی الموت همان الموت ‌سال‌های دور است که اگر این‌طور نبود سیل گردشگران هم برای دیدن و دوباره دیدن‌ها به سوی آن روان نبود. ‌شیشه اتومبیل بالاست و بخاری ماشین روشن است. موسیقی پاپ هم البته از نوع مجازش از سیستم صوتی ماشین در حال پخش است. از اتومبیل پیاده ‌می‌شود تا شیشه‌های خاک گرفته را تمیز کند. موسیقی پاپ را با خود زمزمه می‌کند و سرمست از دمای ‌مطبوع داخل ماشین شیشه‌ها را دستمال می‌کشد. لطفا سکوت کنید، اینجا سکوت مطلق است. سکوت کنید و گوش دهید. گوش دهید تا صدای پای طبیعت را ‌بشنوید. گوش دهید تا صدای تپش قلب تاریخ را حس کنید. گوش دهید و مسرور شوید از پیوند ناگسستنی ‌طبیعت و تاریخ در دره پیر، پر رمز و راز، باشکوه و رویایی الموت.‌‌ ‌همه چیز زنده است. گویی همه چیز از حدود ۱۰ قرن پیش دست نخورده باقی مانده است. روح زندگی دائما ‌بر فراز منطقه بال و پر می‌گشاید. انگار اسم و رسم این منطقه را با پرگشودن گره زده‌اند. انگار قصه ‌آمیخته به افسانه بال و پر گشودن عقابی که نام الموت را بر الموت نهاد هنوز جاری است. انگار همین دیروز ‌بود که عقاب نامدار قصه ما محلی را برای ساخت قلعه الموت نشان داد و به پاس این نشان دادنش، آنجا <‌آله‌موت> یعنی جایی که عقاب نشان داد نام گرفت.‌‌

چگونه به الموت برویم؟

بحث بین دو همسفر این بود که به طبیعت بروند یا نقطه‌ای تاریخی را به عنوان مقصد سفر آخر ‌هفته‌شان برگزینند . این یکی که شیفته تاریخ بود شهرهای اطراف اصفهان را پیشنهاد می‌کرد و آن دیگری که ‌دل در گروی طبیعت داشت تنها با سفر به شهرهای شمالی آرام می‌گرفت. بحث بالا گرفت و در نهایت هر دو ‌با بی‌میلی به الموت که قلعه‌ای مخروبه و طبیعتی برهنه داشت رضایت دادند.‌‌ ‌حال که تصمیم گرفته شد، وقت رفتن است. راه‌های رسیدن به الموت یکی دوتا نیست. اگر ماشین شخصی برای رفتن به الموت انتخاب شود پس از طی اتوبان قزوین و رسیدن به عوارضی دوم اتوبان ‌کرج- قزوین گردشگران باید جاده فرعی‌ را که به سمت راست می‌رود پیش بگیرند. از این نقطه حدود ‌۱۲۰‌ کیلومتر تا قلعه فاصله است. جاده تا پای قلعه الموت آسفالته است. کمی ‌بالاتر از روستای <گازرخان>، قلعه الموت با تابلوی قهوه‌ای رنگ کوچکی مشخص شده است.چنانچه در مسیر قزوین تا الموت خصوصا در روزهای تعطیل حرکت کنید وجود تعداد زیادی مینی‌بوس ‌توریستی توجه شما را جلب می‌کند. مسافران این وسایل نقلیه افرادی هستند که راه دوم رسیدن به الموت را در ‌پیش می‌گیرند و با تورهای مسافرتی همراه می‌شوند. راه دیگری نیز وجود دارد و آن استفاده از اتوبوس و تاکسی است. گردشگران می‌توانند از ترمینال آزادی به ‌سمت قزوین حرکت کنند. در این ترمینال تقریبا هر ۳۰ دقیقه یک بار یک اتوبوس به سمت قزوین حرکت می‌کند. پس از رسیدن به منطقه الموت، آنکه دل در گروی طبیعت داشت و طبیعت الموت را خارزار و برهنه می‌شمارد از گفته خود شرمسار است، چرا که کنار رودخانه <الموت رود> که طول دره را با پیچ وتاب فراوان طی کرده، ایستاده است. چشمه‌های آب معدنی و سرچشمه‌های متعدد جلوه دره را بیشتر کرده‌اند. ابتدای جاده ‌پوشش <استپی> دارد؛ تپه‌های سرخ پوشیده از بوته. جلوتر که می‌روی چنان نمایی از کوه‌های البرز به چشم می‌خورد که آدم ‌فکر می‌کند رو به روی با شکوه‌ترین و بزرگ‌ترین رشته کوه دنیا ایستاده است. اما آنچه علاقمندان طبیعت را از آمدن به این منطقه مسرورتر می‌کند همان زیباترین اثر طبیعی منطقه است ‌که ذکرش رفت و نپرسیدید کجاست. کناره‌هایش چنان آب توفنده‌ای دارد که توفان ‌یک روز سرد پاییزی را به یاد می‌آورد. عجیب است که از آن آرامش به طوفان برسی. نمی‌شود ماهیگیری ‌کرد، اما شنا و قایق سواری آزاد است. می‌گویند این دریاچه باقی‌مانده همان <کاسپین> بزرگ است. ‌‌ما که نشمرده‌ایم ولی آنان که به جای لذت بردن از مناظر، پله‌ها را شمرده‌اند، می‌گویند ۵۰۰ پله تا قلعه الموت ‌راه است. پیرامون قلعه از ‌هر چهار سو پرتگاه است. در حال حاضر، در محوطه حفاظت شده قلعه الموت آثار فراوانی به صورت پایه‌های سنگ و خاک مشاهده می‌شود که بی‌شک باقی مانده بناها و ساختمان‌های فراوانی است که در این محل ‌وجود داشته و ویران گشته‌اند. به‌طور کلی باید گفت، قلعه‌الموت که دو قلعه بالا و پایین را دربرمی‌گیرد، به صورت بنای دست نیافتنی بر فراز صخره‌ای سنگی بنا شده و دیوارهای چهارگانه آن به تبعیت از شکل و وضع صخره‌ها ساخته شده‌اند.‌‌ ‌دروازه و تنها راه ورود به قلعه در انتهای ضلع شمال شرقی قرار دارد. تا قدم در راه الموت نگذارید و بر بلندای قلعه تاریخی‌اش احساس غرور نکنید و جرعه‌ای از آب آن را به ‌صورت نزنید، قطعا درک نخواهید کرد که چه طور الموت طبیعت و تاریخ و در پی این دو دوستدارانشان را ‌به هم پیوند می‌دهد. ‌ منبع: خبرگزاری میراث فرهنگی