تذکری از سروظیفه

خشکسالی های ممتد و قهر طبیعت از ده سال گذشته تاکنون شاید حکایتگر این واقعیت باشد که ما در آینده ای نه چندان دور به خصوص در بخش آب و انرژی دچار مشکلات حادتری خواهیم شد. مسئله پایدارشدن خشکسالی و اعلان ادامه روند آن از طریق سازمان هواشناسی در رسانه ها می تواند نشان دهنده وضعیت خاص آن در آینده باشد. اگر این روند با برنامه ریزی های صحیح و به موقع و کارشناسانه پیش بینی نشود، به طور قطع در آینده با بحران شدید ناشی از عوارض خشکسالی در کشور مواجه خواهیم بود.مسئله خشکسالی از ده سال پیش تاکنون به بخش های عظیمی از مناطق کشور آسیب رسانده و برای گروه کثیری از مردم مشکلات اقتصادی و معیشتی به وجود آورده است،ولی متاسفانه تاکنون کار ویژه و درخوری که تاثیرگذار و قابل توجه باشد در رابطه با این مسئله صورت نگرفته است.
اگرچه اعتباراتی در این رابطه به افراد خسارت دیده ناشی از خشکسالی ها تخصیص داده شده است، ولی برنامه ای برای آینده که چگونه باید با خشکسالی مقابله شود، ارائه نشده است. با توجه به این که باید علاج واقعه را قبل از وقوع کرد، متاسفانه تاکنون علاج واقعه را همیشه بعد از وقوع کرده اند و این مسئله به عنوان یک عادت دیرینه باقی مانده است. غافل از این که آثار منفی و تخریبی علاج واقعه قبل از وقوع به مراتب کمتر از آثار علاج بعد از واقعه است و متاسفانه این شیوه ناپسندیده همچنان معمول و مرسوم است و گویا رسم بر این قرار گرفته است که بعد از این که گرفتار مشکل یا بحران شدیم آن گاه به فکر راه چاره برمی آییم که این خود به خود عوارض منفی و آثار مخرب وگاه غیرقابل جبرانی برجای می گذارد.
از آن جا که کشور ما کشوری حادثه خیز است و سالانه حوادث پیش بینی نشده متعدد در آن اتفاق می افتد، نباید نسبت به این امر بی توجه بود بلکه باید به صورت اصولی ومبنایی و با راهکارهای علمی و کارشناسانه و یا تجربه دیگران برای جلوگیری از عوارض ناشی از آن برآمد و در حقیقت تهدیدها را تبدیل به فرصت کرد و نگذاشت فرصت ها به سادگی از دست برود تا آن که مردم دچار پیامدهای ناگوار بی توجهی ها و سهل انگاری های بعضی مسئولان قرار بگیرند؛ البته بعد از راهکارهای علمی و کارشناسی و یا احیانا تجربی که خود از عوامل مهم برنامه ریزی است،اولین برنامه ای که باید در جامعه توسط نهادها و سازمان های مختلف صورت پذیرد، فرهنگ سازی به منظور صرفه جویی و درست و به جا مصرف کردن به خصوص در بخش آب و انرژی است و با این شیوه می توان ازهدررفت بخش عظیمی از منابع خود جلوگیری کرد.
البته باید توجه داشت که هر کجا صحبت از صرفه جویی و اسراف نکردن می شود، این نه به معنای کمتر از نیاز ضروری مصرف کردن است بلکه به معنای جلوگیری از زیاده روی و بیش از حد نیاز و بدمصرف کردن و بی جا مصرف کردن است؛ اسراف از مسائل مذمومی است که در هیچ دین و مکتب و آیینی پذیرفتنی نیست و آن را قبیح و زشت می شمارند و مرتکبان چنین روشی را انسان های بی ضابطه و بی برنامه و مسئولیت ناپذیر در مقابل نعمت ها و مواهب پروردگار و در حقیقت کفران کنندگان نعم الهی می دانند ولی متاسفانه در جامعه ما به خصوص در قشر مرفه و تاحدی قشر متوسط این معضل اسراف گرایی گویا نهادینه شده است و گویا این حق را برای خود قائل هستند که هر گونه دلشان بخواهد با نعمت های الهی که خیلی از آن ها تجدیدناپذیر است، عمل کنند؛ ولو این که با تضییع حقوق دیگر اقشار جامعه تمام شود.
البته باید این بدعت را با فرهنگ سازی نهادینه کرد و اگر از طریق فرهنگ سازی هم ممکن نشد، باید به عواملی که بازدارنده است، متوسل شد تا این خوی زیاده روی در مصرف و بی جا مصرف کردن از بین برود و زمینه ای فراهم شود تا راه اعتدال و میانه روی در پیش بگیرند.
به امید آن روز

منبع : روزنامه خراسان