آشتی اسلام، دموکراسی و غرب

پیشنهاد من به دنبال ایجاد نظم در روند مشروعیت بخشیدن سیاسی است. در حال حاضر، الگوی نظارت بر انتخابات نامنظم است. کشورهای مشترک المنافع ممکن است یا ممکن نیست که دخالت کنند. سارک (SAARC) اغلب دخالت می‌کند، اما به ندرت اقدامات اعضایش را مورد نکوهش قرار می‌دهد. سازمان کشورهای اسلامی (OIC) هنوز برای نظارت بر انتخابات قابل اعتماد نیست. مؤسسات سیاسی آمریکا سودمند هستند، اما منابع محدودی دارند. جامعهٔ بین‌الملل کشورهای دموکراتیک باید به عنوان نمایندهٔ کشورهای دموکراتیک خودی نشان دهد. سازمان ملل با جامعیت اعضایش محدود شده است. وقتی نقض‌کنندگان حقوق بشر در کمیسیون‌های حقوق بشر سازمان ملل بنشینند، کار چنین گروه‌هایی مشروعیت و اقتدار نخواهد داشت. انجمنی متشکل از ملل دموکراتیک از چنین مشکلاتی عاری خواهد بود. این انجمن بی طرفانه نظام‌های سیاسی را ارزیابی خواهد کرد. وجود چنین انجمنی در کشورهای پرجمعیت مسلمان مانند پاکستان، بنگلادش و‌اندونزی که دائم درگیر مشکلات بین نظام دیکتاتوری و دموکراسی هستند، مطبوع خواهد بود.
همکاری مشابه سازمانهای بین‌المللی می‌تواند ابزار نیرومندی برای حمایت از مؤسسات جامعهٔ مدنی در دموکراسی‌های موقت، به ویژه در کشورهای با اکثریت مسلمان باشد. اگر چه عناصر فردی جامعهٔ مدنی به خوبی در سراسر دنیا سازماندهی شده‌اند، اما آنها فاقد مکانیسمی برای یکی کردن نفوذشان به منظور تحقق اهداف مشترک خود هستند. اجتماعی از سازمان‌های جامعهٔ مدنی، قدرت و نفوذ بسیاری را به ویژه در محافظت از مؤسسات جامعهٔ مدنی بی ثبات در دموکراسی‌های نوپا و در حال ظهور اعمال خواهد کرد.
اجتماع بین‌المللی روزنامه نگاران، سازمان‌های حقوق بشر، قضات، وکلاء، کارمندان دولتی، دانشگاهیان، دانش‌آموزان، پزشکان و تعداد زیادی از گروه‌های متخصصی که وجود دارند، می‌تواند زیر چتر نیرومندی بسیج شوند. گروه‌های حامی حقوق بشر مانند سازمان عفو بین‌الملل، ناظران حقوق بشر، یونیفم (UNIFEM)، مجمع بین‌الملل برای حقوق بشر، خانهٔ آزادی، پزشکان حامی حقوق بشر، انجمن بین‌المللی حقوق بشر، مرکز کارتر، کمیسیون بین‌المللی هلسینکی حامی حقوق بشر، سازمان جهانی علیه شکنجه، خبرنگاران بدون مرز، انجمن بین‌المللی وکلای دموکراتیک، کمیتهٔ حمایت از روزنامه نگاران، پزشکان بدون مزر، کمیتهٔ بین‌المللی صلیب سرخ، سازمان بهداشت جهانی، پروژهٔ ارتقای امیدواری (Project Hope)، داوطلبان بهداشت برون‌مرزی، شبکهٔ جهانی مردمی که دُچار HIV و ایدز هستند، را می‌توان در یک اتحادیهٔ مدنی که می‌تواند احترام و نفوذ عظیمی را ایجاد کند، پیوند داد. سازمان‌های توسعه مانند آکسفم اینترنشنال (Oxfam International)، حامیان آفریقا (Africare)، بانک جهانی، صندوق بین‌المللی پول، انجمن بین‌المللی توسعهٔ کشاورزی و روستایی، انجمن بین‌المللی علم و فن آوری حامی توسعه را نیز می‌توان زیر این چادر نیرومند آورد. این گروه‌های جامعهٔ مدنی بین‌الملل می‌توانند به عنوان بنیان مشابه جامعهٔ مدنی سازمان ملل - جامعهٔ مدنی بین‌الملل (CSI) - عمل کنند. این جوامع مدنی بین‌الملل می‌توانند پاسخگوی حملات به سازمان‌های غیردولتی سراسر دنیا باشند و به طور همه جانبه، برای قانع کردن دولت‌های متخاصم به لغو دستورات بر آن‌ها فشار وارد آورد و اجرای قانون را چنان که شایستهٔ جامعهٔ مدنی است، احیاء کند.
چنین جامعهٔ مدنی بین‌المللی می‌توانست به سرعت پس از ۳ نوامبر ۲۰۰۷ وقتی ژنرال مشرف حکومت نظامی در پاکستان اعلام کرد، قانون اساسی را به حال تعلیق در آورد، قضات دیوان عالی را دستگیر نمود، هزاران وکیل و قضات دیگر کشور را بازداشت کرد، صدها نفر از فعالان حقوق بشر و حقوق زنان و رهبران احزاب سیاسی را بازداشت کرد و رسانه‌های الکترونیکی مستقل سراسر کشور را تعطیل اعلام کرد، وارد عمل شود.
درکـی کـه مسلمـانــان جـهان از غـرب دارند، به شدت مشکل آفرین است. این مشکل به ویژه وقتی به احساسات آن‌ها نسبت به آمریکا مربوط می‌شود، بسیار پیچیده‌تر نیز می‌شود. اطلاعات فراوان به دست آمده حاکی از وخامت جدی وچشمگیر نظر مساعد نسبت به آمریکا در جوامع مسلمان ظرف ۵ سال گذشته است. مرکز تحقیق پیو (Pew) کار مستمری روی این موضوع انجام داده است تا نشان دهد که مشکل برقراری صلح میان اسلام و غرب و به ویژه مسلمانان و آمریکا تا چه حد دشوار است.
اطلاعات به دست آمده نشان می‌دهند که مشکل روابط مردمی آمریکا تنها محدود به مسلمانان نمی‌شود. از سال ۲۰۰۰ تا سال ۲۰۰۷ احترام نسبت به آمریکا حتی در بین نزدیک‌ترین متحدانش به طور فزاینده‌ای کاهش یافته است. چند مثال در این زمینه گویا است. عقاید مساعد نسبت به آمریکا ظرف شش سال گذشته از ۸۳ درصد در انگلیس به ۵۶ درصد، از ۶۲ درصد در فرانسه به ۲۳ درصد، از ۷۸ درصد در آلمان به ۳۷ درصد و از ۵۰ درصد به ۲۳ درصد در اسپانیا کاهش یافته است. البته، در جهان اسلام که «پیو» مورد بررسی قرار داد، تصورات منفی نسبت به آمریکا بدتر است. نظر مساعد نسبت به آمریکا اکنون در‌اندونزی و مصر ۳۰ درصد، ۲۷ درصد در پاکستان، ۱۵ درصد در اردن و‌ترکیه که عضو ناتو است به طور فوق العاده‌ای پایین و ۱۲ درصد است. درهمین کشورها نگرانی از این که آمریکا تهدیدی نظامی علیه کشورهای مربوط است، از ۸۰ درصد در بین ‌اندونزیایی‌ها که «بسیار نگران» حملهٔ احتمالی آمریکا هستند، به ۶۷ درصد در میان اردنی‌ها می‌رسد.

مترجم: علیرضا عیاری

منبع : روزنامه اطلاعات