با تیم ملی تا جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان

فوتبال تدوین یافته كه پشتوانه تاریخی تثبیت شده ای نیز داشته باشد با فوتبال جرقه ای و لحظه ای تفاوت های بسیاری دارد. تداوم در پیروزی ها و كسب مقام در فوتبال نیازمند برنامه ریزی درازمدت و داشتن سیستم مشخص و روشن در بخش كلان است. موفقیت های زودگذر مسكن است و تداوم ندارد. درخشش های فصلی و لحظه ای هرگز در چارچوب برنامه منسجم از بین نمی رود و آنچه به فوتبال و موفقیت هویت می بخشد، شكل و سیستم اداره آن است. كره شمالی یك بار در جام جهانی ۱۹۶۶ لندن توفانی به نام «توفان زرد» برپاكرد و دیگر كسی نپرسید چرا تیمی كه ایتالیای متكی به كاتاناچیو را شكست داد، یكباره فراموش شد و امروز حتی در گروه ایران تبدیل به تیمی درجه سوم شده است. چرا تیمی با آن قدرت دیگر نمی تواند در آسیا مطرح باشد؟ آیا جز نداشتن سیستم اداری و تدوین برنامه ریزی می تواند دلایل دیگری برای آن باشد، برعكس به قدرت های درجه اول فوتبال دنیا برمی خوریم كه به دلیل توجه به اصول جامعه شناسی ورزش همیشه با نسبت های مختلف در رده های بالای فوتبال جهان قرار دارند.
این دلایل تاریخی نه برای لوث كردن موفقیت های فعلی فوتبال است و نه برای اثبات برتری حریفان، اما خاصیت نوع فوتبالی كه تیم های آسیایی ازجمله خود ما داریم، در این است كه وقتی در برخوردها و تقابل های سخت و حساس و یا مجموعه های همطراز قرار می گیریم دچار نزول می شویم و از رسیدن به مراحل نهایی یا جمع تیم های بزرگ درمی مانیم. در چنین شرایطی با دلایل بدشانسی، اشتباه و نداشتن امكانات به توجیه عدم موفقیت می پردازیم، درحالیكه اگر ریشه یابی دقیق و بدور از حب و بغض داشته باشیم زود به حقیقت می رسیم.
فوتبال ما تنها دوبار جواز حضور در جام جهانی را به دست آ ورده و در بقیه دوره ها بنا به دلایلی كه برشمردیم ناكام ماند و حال یكبار دیگر تیم ملی در مرحله حساسی قرار گرفته است. رسیدن به این هدف و خواسته برنامه هایی را می طلبد كه در درجه نخست نیازمند روح همكاری، هماهنگی و پرهیز از تك محوری و رسیدن به برنامه ریزی مشترك است. هیچ فردی به طور انفرادی حاكم مطلق در مساله ای نیست و قادر نخواهد بود براساس ذهنیت فردی خود با پدیده ای به نام فوتبال و عزم ملی مقابله كند.
در موقعیت فعلی ما باید با هدف و برنامه ای منسجم به جام جهانی برسیم و تمام توان خود را در هر دو بعد فكری و جسمی صرف هماهنگی در امور رسیدن به مرز آمادگی كنیم.
اما اگر هر شخصی در مقام خود بخواهد بدون توجه به فضای عمومی جامعه برنامه خود را پیش ببرد، تیم محكوم به شكست است و جز پشیمانی از خودنگری دستاورد دیگری نخواهیم داشت. بدیهی است كه مربیان تغییر می كنند و یا مدیری جای خود را به مدیر دیگری می دهد، چون خاصیت فوتبال و بقای افراد در این رشته به موفقیت بستگی دارد نه عامل دیگری، امروز این مهم را تنها محمد دادكان رییس فدراسیون فوتبال می تواند انجام دهد و بس.
راه رسیدن به جام جهانی
راه افتخار را باید شناخت تا بی دغدغه و بدون دردسر بتوان به مقصد رسید. هیچ موفقیتی آسان و به طور فردی بدست نمی آید، آنكه دچار ذهنیت غلط فردی خود است زودتر زمین می خورد، در حركات گروهی و در كارهای دسته جمعی هیچ نوع تفكر فردی وجود ندارد.دوباره تكرار می كنیم راه افتخار را باید شناخت، تدبیر و اندیشه هم باید داشت.هر موفقیتی در حركت تمام عوامل یك تیم به دست می آید و این مساله نه فرضیه خودساخته ذهنی است و نه خواست تجربه نشده فردی.تئوری های فوتبال زمانی متبلور می شود كه به آن عینیت بخشید و عملی بودن آنرا تجربه كرد، فوتبال ما نیز جدا از این قواعد نیست، ادعای مستثنی بودن هم هیچكس روی آن ندارد، وگرنه باید به گونه ای دیگر درباره وی قضاوت كرد.
تیم فعلی ما كه در ساختن آن برانكو سهم زیادی دارد، فوتبال را خوب می فهمد، طریق و روش بازی را به درستی می شناسد، معنی هماهنگی و گذشت را درك می كند و از هوش نسبتا بالایی برخوردار است اما راه رسیدن به افتخار گسترده تر از مسایل فنی است.در بیست و پنج سال اخیر هیچگاه تیم های ملی كشورمان به این اندازه تدارك و حمایت نشدند.فوتبال ما درحال گذر از مرزهای قاره پهناور آسیا است و فوتبال ایران اكنون به جرگه بزرگان جهان پیوسته است.رقابت های فوتبال جام جهانی پس از رقابت های المپیك بزرگترین رویداد ورزشی جهان است. به همین دلیل آرزوی هر كشوری حضور در این جام است كه برای رسیدن به این هدف، میلیون ها و شاید میلیاردها دلار هزینه می كنند.
حضور در جام جهانی وسیله ای است تا كشورها از طریق فوتبال، فرهنگ، عقاید، سیاست و تفكرات خود را به جهانیان بشناسانند. حضور در جام جهانی عاملی است تا مردم مشكلات اجتماعی و اقتصادی جامعه خود را _ هرچند به طور موقت _ به فراموشی بسپارند.
با رئیس فوتبال
مسئولان فدراسیون فوتبال این مهم را به خوبی درك كرده اند، هفته گذشته قبل از سفر دكتر محمد دادكان به زوریخ میهمان وی بودیم، در دفتر زیبای فدراسیون فوتبال كه هر بیننده ای را متعجب می كند شنیدیم وقتی «سپ بلاتر» وارد ساختمان فدراسیون فوتبال شده عنوان كرده كه این ساختمان و این مجموعه حتی در اروپا نیز بی نظیر است و عجیب كه این مكان بدون هیچ كمكی و از خود فوتبال ساخته شده است. دادكان آنروز از خود گفت، برنامه ها و دغدغه هایش كه اكثر آنها را نمی توان به روی كاغذ آورد اما هدف اصلی او رسیدن به جام جهانی است. از تجارب گذشته می توان آینده را روشن دید، روزی كه تیم ملی امید در اوج بحران و ناتوانی راهی تبریز شد تا پس از تورنمنت چهارجانبه تبریز راهی بوسان شود، دادكان به تیم ملی پیوست، صفایی فراهانی مشكلات را شناخت و حاشیه ها از بین رفت و ایران قهرمان آسیا شد. هیچكس آن روز نپرسید چرا بختیاری زاده، عنایتی و حتی كریمی از تیم جدا شدند، در هتل گسترش تبریز چه گذشت و چرا در نهایت برانكو پذیرفت كه سه بازیكن بزرگسالش دایی، گل محمدی و میرزاپور باشند و این بود آن روح همكاری و تفكر جمعی كه در وهله اول برانكو را نجات داد و سپس تیم ملی جان گرفت.
دادكان برای ساختار فدراسیون نیز نكته ای را عنوان كرد كه جالب بود؛ كل فدراسیون را باید آدم های بزرگ اداره كنند، این عقیده اوست. نایب رییس ناصر نوآموز است كه خود زمانی رییس فدراسیون بود، دبیر فدراسیون (پهلوان) نیز خود مدتی رییس مجموعه فوتبال بوده است. این درحالی است كه محسن صفایی فراهانی و علی محمد مرتضوی نیز در راهند تا فوتبال ایران را پیش ببرند.
تدارك ویژه برای جام جهانی
اما یكی از مهمترین اهداف فدراسیون فوتبال تشكیل سه ستاد برای پشتیبانی تیم ملی جهت حضور در جام جهانی است.
۱ _ ستاد خبرگان، ۲ _ ستاد تشریفات ۳ _ ستاد رسانه ها
در ستاد خبرگان قرار است مربیان صاحب نام ایران ازجمله نفراتی كه تیم ملی را دو دوره سال های ۷۸ و ۹۸ هدایت می كردند حضور داشته باشند، در ستاد تشریفات كه اتفاقات اولین جلسه آن روز یكشنبه این هفته _ ششم دیماه _ برگزار شد نیز قرار شده از هیچ نكته ای غافل نشود، از بحث حضور تیم ها، پرواز تیم ملی، همراهان تیم و...
انگار در فوتبال راه افتخار شناخته شده است.