به انگیزه برپایی نمایشگاه کتاب در غیاب تجربه مکتوب

هدف از مطالعه و كتابخوانی چیست؟ آنها كه كتاب می خوانند با آنها كه كتاب نمی خوانند، چه تفاوتی دارند؟ چرا آنها كه كتاب می خوانند_ احتمالاً- آدمهای موفق تری می شوند و آنها كه كتاب نمی خوانند- احتمالاً- ناموفق تر ؟
چرا هیچ كس_ حتی آدم بی سواد_ حاضر نیست بگوید من كتاب نمی خوانم و رفتن به نمایشگاه كتاب را هم برای طرح در جلسات دوستانه اش، حتماً در دستور كار قرار می دهد؟
... و اما كتاب و آنها كه كتاب می خوانند: كتاب، تجربه مكتوب آدم هاست و كتابخوان ها كسانی هستند كه از تجربه دیگران استفاده می كنند؛ فقط همین. استفاده از تجربه دیگران _ به فرمایش حضرت مولی امیرالمومنین (ع) _ اگر همراه تقوا باشد، مانع از افتادن در شبهات می شود.
جامعه ما _ و هر جامعه دیگری _ علاوه بر تجربه های مكتوبش، تجارب نانوشته ای دارد كه هر روز در كنارشان راه می رویم و چشم در چشم آنها می شویم و البته آنها را نمی خوانیم! چرا كه اصولاً مطالعه كردن را نیاموخته ایم. شاید به همین دلایل است كه هر دم در دام شبهات می افتیم، شبهاتی كه ما را از شناخت راه و بی راه محروم می كنند.
نمایشگاه كتاب تهران را باید به عنوان مجموعه ای از تجربیات مكتوب كشور دید. آنهایی می توانند از این تجربه های مكتوب بهره های حداكثری ببرند كه پیش از این، قابلیت بهره مندی از تجربه های شفاهی و نانوشته را نشان داده باشند.

منبع : روزنامه کیهان