ماکلله؛ مرد نامرئی استمفوردبریج

٭ گفته می‌شود. هر بار که آلفردو دی‌استفانو اسطوره رئال‌مادرید به تمرینات این تیم سر می‌زد، تنها، سلامتی یک بازیکن را از میان آن همه ستاره مورد تأکید قرار می‌داد. آن بازیکن، زین‌الدین زیدان، رونالدو یا لوئیز فیگو نبود؛ بلکه مردی بود که عنوان کهکشانی را بر خود نداشت و او کسی جزء کلود ماکلله.به احتمال فراوان، خوزه مورینیو هم در چلسی طی فصل گذشته همین آرزو را داشت و همواره برای سلامتی ماکلله دعا می‌کرد.این فرانسوی ۳۲ ساله در فصل پیش به‌جزء ۲ دیدار لیگ برتر، در همه بازی‌ها پا به میدان گذاشت. نه به استراحت نیازی داشت و نه نظام چرخشی تیم گاهی نیمکت‌نشینش کرد.فابیو کاپلو، سرمربی یوونتوس تورین درباره او چنین می‌گوید: ”چلسی بدون کلود ماکلله نمی‌توانست به چنین موفقیتی دست یابد“.خوزه مورینیو هم وی را بازیکنی که کمتر از شایستگی‌اش مورد ستایش قرار گرفته، خوانده است. در حالی که بازیکنان چلسی هر یک خود را ستاره‌ای معرفی می‌کردند (مثل جان ‌تری و فرانک لمپارد) ماکلله هرگز ادای ستاره‌ها را درنیاورد و تلاش نکرد در معرض توجهات قرار بگیرد.
استیو مک منمن همبازی ۳ ساله وی در رئال‌مادرید درباره‌اش چنین می‌گوید: ”کلود برای اکثر طرفداران رئال، بازیکن خارجی به‌شمار می‌رفت و به نظر می‌رسید کسی او را نمی‌بیند، اما نقش او از روز اول برای رئال، حیاتی بود“.ماکلله ۲۰ گل به ثمر نرساند و حرکات جسمی که تماشائی باشد ارائه نداد مثلاً اینکه ۶ نفر را دریبل کند یا پاس‌های جادوئی بدهد. با این وصف نقش وی برای تیم، کلیدی بود، بدون آنکه مورد ستایش قرار بگیرد.
مرد محبوب آبی‌ها
٭ کلود ماکلله در سپتامبر ۲۰۰۳ راهی استمفوردبریج شد و برای رئال‌مادرید باز هم نامرئی بود و به نظر می‌رسید کار خاصی انجام نمی‌دهد، اما فرانک لمپارد فصل فوق‌العاده‌ای را سپری کرد، چون ماکلله کنارش بود. کسی که توپ را تصاحب می‌کرد و با پاس دقیقی به او می‌سپرد. وی ساده بازی می‌کند. پشتکار دارد و خستگی‌ناپذیر است.موتوری که حریفان نمی‌دانند با او چه می‌کنند؛ چرا که هدف اصلی‌اش ویران کردن برنامه‌های آنها از میانه میدان است. همه اینها از کلود ماکلله در میان بازیکنان چلسی مرد محبوبی ساخت. کمتر کسی در استمفوردبریج است که زبان به تحسین ماکلله نگشاید. بدون شک او مرد نامرئی آبی‌های شهر لندن است.
تهدید به اعتصاب
فلورنتینو پرز، رئیس‌ باشگاه رئال‌مادرید معمولاً جمله اریک کانتونا را درباره بازیکنانی شبیه او به زبان می‌آورد و می‌گوید: وی آب حمل می‌کند.
دستمزدش در مادرید، هفته‌ای ۱۴ هزار پوند بود. یعنی یک‌پنجم ستاره‌هائی مانند زین‌الدین زیدان، رونالدو و رائول گونزالس.
وقتی کلود در تابستان ۲۰۰۳ تهدید کرد، در صورتی که دستمزدش را افزایش ندهند اعتصاب می‌کند (همان تاکتیکی که پیش از این در سلتاویگو به‌کار برده بود) رئال‌مادرید وی را به چلسی واگذار نمود، آن هم با رقم ۶/۱۶ میلیون پوند که برای یک بازیکن ۳۰ ساله نامتعارف به‌شمار می‌رفت.اما، در شرایطی که کلود ماکلله به‌جائی می‌رفت که پیروزی‌های بزرگی در راه بودند، رئال بدون وی با دشواری بزرگی رو‌به‌رو شد که نتوانست حلش کند.فلورنتینو پرز دقت نکرده بود، باخت کهکشانی‌هایش از یوونتوس تورین در مرحله نیمه نهائی لیگ قهرمانان اروپا در سال ۲۰۰۳ناشی از آسیب‌دیدگی این هافبک خلاق فرانسوی هم بود که ویسنته دل‌بوسکه را در سانتیاگو برنابئو به آخر خط رساند.
کارلوس کوئیروز هنگامی که رهبری رئال را در دست گرفت، بدون آنکه هافبک دفاعی در اختیار داشته باشد، یکی از تلاش‌های این پرتغالی برای حل این نقیصه آوردن دیوید بکهام به برنابئو بود، اما رئال‌مادرید تا نیم فصل پیش که سرانجام توماس گراوسن را از اورتون به خدمت گرفت، نتوانست جای خالی ماکلله را پر کند.
متأسف نیستم
٭ کلود درباره انتقالش از سانتیاگو برنابئو به استمفوردبریج چنین می‌گوید: ”متأسف نیستم، ولو آنکه مدتی در این شهر با مشکل زبان روبه‌رو بودم. این تصمیم را برای آینده مالی خود و برای سلامتی‌ام گرفتم. آدم خودبینی نیستم، اما باید به آینده‌ام می‌اندیشیدم“.
وی درباره شرایط جدیدش در جمع آبی‌ها می‌گوید: ”وقتی به برنابئو رفتم، باید جالی خالی فرناندو ردوندو را پر می‌کردم که فشار بسیاری بر من وارد آورد. در شرایطی که در چلسی با چنان فشاری مواجه نشدم. آن روزها همه به ردوندو می‌گفتند برگرد یا امیدواریم برگردد همه اینها مرا تحت فشار ذهنی قرار داد. با این وصف، در تیم جا افتادم و در سال ۲۰۰۱ قهرمان لالیگا شدیم. بازیکنان آن دوران به قدری با هم نزدیک بودند که گوئی از بچگی یکدیگر را می‌شناختیم و می‌توانستیم با چشمان بسته، پاس‌هایمان را روانه کنیم. امیدوارم چنین چیزی در چلسی هم رخ دهد“.
مردانی از جنس کلود ماکلله
نابی استایلز
(منچستریونایتد از سال ۱۹۵۹ تا ۱۹۷۱)
٭ می‌گفتند که او تکلزنی خشن است، کسی که پای حریفان را نشان می‌رفت و آنها را سرنگون می‌کرد، اما نابی استایلز بازیکنی ورای این خصایص بود و بدون دلیل با انگلستان قهرمان جام‌جهانی ۱۹۶۶ و با منچستریونایتد فاتح جام باشگاه‌های اروپا نشد.
وی بود که اوزه‌بیو را در مرحله نیمه نهائی جام‌جهانی ۱۹۶۶ کنترل کرد تا انگلستان از سد پرتغال عبور کند و به فینال راه یابد.
بیلی برمز
(لیدزیونایتد از سال ۱۹۵۹ تا ۱۹۷۶)
٭ بیلی برمز با آن قد کوتاهش توسط آرسنال و چلسی کنار گذاشته شد. دان روی در لیدزیونایتد او را به قلب تیم تبدیل نمود و سپس بازوبند کاپیتانی تیم ملی اسکاتلند را هم بست. جنگنده و توپساز بود و بهترین بازی‌هایش را هم برای مبارزه با منچستریونایتد کنار می‌گذاشت، چنانکه در ۲ نیمه نهائی جام حذفی سال‌های ۱۹۶۵ و ۱۹۷۰ با گل‌هایش منچستریونایتد را شکست داد.
پیتر رید (اورتون از سال ۱۹۸۲ تا ۱۹۸۸)
٭ همیشه خود را بازیکنی که دوست دارد تکل بزند، توصیف کرد، اما خوب دربیل می‌زد و پاس‌هایش دقیق بود. اورتون با وی در دهه ۸۰ میلادی ۲ بار قهرمان لیگ دسته اول انگلستان شد. در اورتون آن دوران، پیتر رید و پل بریسول توپ را در میانه میدان به‌دست آوردند، به گوشه‌ها می‌فرستادند و اندی‌ گری، گرنم شارپ و آدرین هیس توپ‌های سانتر شده را وارد دروازه‌ها می‌کردند.
روی کین
(منچستریونایتد از سال ۱۹۹۳ تاکنون)
٭ از ویرانه‌های ناتینگهام فارست به رهبری برایان کلاف به اولدترافورد آمد و مبدل به مرد جنگنده میانه میدان یونایتد گردید. با رفتن برایان رابسون، کلیدی‌ترین بازیکن سرآلکسن فرگوسن، در این منطقه شد و تکل‌ها، درگیری‌ها و خشونت‌هایش بخشی از تاریخ باشگاه در این دوران را ساخت. حتی هنوز هم که کُند شده، بهترین ”بازی خراب‌کن“ حریفان به‌شمار می‌رود.
پاتریک ویه‌را
(آرسنال از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۵)
٭ خوش‌اقبال بود که از میلان به آرسنال آمد و کنار امانوئل‌پتی قرار گرفت. خیلی زود با تکل‌ها، حفظ توپ و پاس‌هایش همه هافبک‌های آرسنال را در سایه خود قرار داد و یکی از بهترین هافبک‌های جهان لقب گرفت. تا حدی شبیه روی‌ کین بازی می‌کند و مانند وی هم با کارت‌های زرد و قرمز روبه‌رو می‌شود. به همین دلیل سرآلکس فرگوسن برای انتقالش به اولدترافورد بارها تلاش کرد و حالا او به عضویت یوونتوس درآمده است.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی