کنکور با بچه های ما چه می کند؟

همه دوست دارند به آموزش عالی وارد شوند اما بنابر وجود تفاوت های فردی مابین بچه ها نمی توان چنین ایده آلی را برای همه محقق دید. همین جا اولین صدمه وارد می شود. بچه هایی كه نمی توانند مانند مابقی بچه ها تلاش مضاعف و تحمل عظیم داشته باشند در می مانند.
چرا این جریان باید تفاوت های بچه ها را در زمینه حفظ محفوظات و معلومات چند ساله، برای پیدا كردن آنها روی یك برگه كاغذ آن هم در عرض چهار ساعت به رخشان بكشد. به فرض اینكه فرزندم جزو آن دسته بچه هایی باشد كه تلاش و سخت كوشی غیرمنطقی این دوران را به جان خریده باشد باز هم بارها و بارها در یك طیف گسترده از نگرانی و اضطراب از رسیدن یا نرسیدن دست و پا می زند، بارها ناامیدی بر وی مستولی شده و زانوی غم در بغل می گیرد و های های گریه می كند. وظیفه من مادر در اینجا سنگین تر از قبل می نماید؛ چرا كه لازم است از فرزندم حمایت روحی كنم، برایش بگویم كه همه این دوران ها یا لااقل شبیه این دوران ها را گذرانده اند. بگویم زندگی هر چقدر هم كه سخت باشد می توان آن را به اندازه یك صبح تا شب تحمل كرد، نمای آنسوی زحماتش را برایش بزرگ نمایی كنم كه در سایه تلاشش چه خواهد شد. غر نزنم، سركوفت نزنم، تحمل كنم، تا می توانم عصبانیت ها و آزارهای فرزندم را به دل نگیرم.
چه باید كرد؟
- محیط امن و آرام خانه یكی از اساسی ترین مواردی است تا آنجا كه ممكن است در این مدت هیاهو، درگیری ها، تلفن كردن ها و غرزدن ها را كنار بگذاریم یا لااقل با فرزندمان در میان نگذاریم.
- فكر فرزندمان را درگیر قضایای متفرقه ای كه سودی برایش ندارد نكنیم.
- محیطی مشخص برایش در نظر بگیریم كه از نظر جا و مكان ثابت و آسودگی فكر داشته باشد.
- با نظر خودش برنامه مشخصی برای زندگی اش طرح ریزی كنیم. از او بخواهیم كه طبق آن در حد امكان عمل كند.
- خواب و بیداریش را منظم كنیم، ساعت خواب و بیداری مشخصی برایش قرار دهیم.
- تغذیه یكی از اركان اساسی در این دوران است. برنامه غذایی متنوعی برایش تهیه كنیم. فرزندمان نیاز به مواد قندی زیادی دارد، پس از حجم مواد غذایی كه معده را انباشته می كند كم كنیم و به جای آن انواع مواد غذایی كم حجم اما انرژی زا را جایگزین كنیم.
- شب ها ساعتی را در كنار جای خوابش بنشینیم و فقط گوش دهیم تا برایمان صحبت كند.
- از او و كارهایش درمقابل دیگران صحبت نكنیم چرا كه او احساس می كند زیر ذره بین اطرافیان قرار دارد و همه منتظرند ببینند او چه می كند و به كجا می رسد.
- حال نوبت ماست كه به او اطمینان بدهیم تلاشش برای ما ارزشمند است نه رتبه ای كه در كنكور می آورد. اگر فرزند ما احساس كند كه ما انتظار خاصی از او داریم همیشه نگران است كه مبادا نتواند انتظار ما را برآورده كند.
- هیچگاه از دیگرانی كه در شرایط او هستند درجهت مقایسه با او استفاده نكنیم.
- تقویت مثبت و دادن روحیه «تو می توانی» یكی از مهم ترین كمك های ماست.

فاطمه رضوی

منبع : روزنامه همشهری