آمدم، دیدم فتح کردم

وقتی مارچلو لیپی در سال ۲۰۰۴ به عنوان مربی تیم ملی فوتبال ایتالیا انتخاب شد، فقط یك هدف داشت: آتزوری ها را پس از سال ،۱۹۸۲ به چهارمین مقام قهرمانی جهان برساند.
دو سال بعد توانست با اقتدار به این مهم دست یابد. وقتی تیم ایتالیا در حال برگزاری جشن قهرمانی در سیر كوس ماكسیموس رم بود، بی تردید همه لیپی را با سزار روم قدیم مقایسه می كردند.
«Veni, Vidi, Vici» (آمدم، دیدم، فتح كردم)، این ها كلماتی بود كه جولیوس سزار پس از پیروزی در جنگ بر زبان آورد و احتمالاً لیپی هم پس از پیروزی بزرگ تیمش در برلین در فینال جام جهانی مقابل فرانسه، چنین كلماتی از ذهنش گذشته است.
اما وقتی مربی تیم ملی تنها سه روز پس از این افتخار بزرگ از سمتش كناره گیری كرد، بیش از سزار همه به یاد سین سیناتو دیكتاتور رومی افتادند كه پس از یك لشكركشی و جنگ موفقیت آمیز، به جای جشن گرفتن و لذت بردن از پیروزی، در كشورش خود را منزوی كرده و به زندگی خصوصی اش پرداخت. اما لیپی، به طور كامل از او تبعیت نكرده و در آینده هم به حرفه مربیگری خواهد پرداخت. وی در این باره اظهار داشت: «در پایان یك تجربه شغلی و انسانی فوق العاده در رأس یك گروه و تیم ویژه ای از بازیكنان، فكر می كنم وظیفه و كارم در تیم ملی به پایان رسیده است.»
گرچه ایتالیایی های قهرمان از تصمیم او دلسرد و ناراحت شدند، اما در عین حال به تصمیم وی به دیده احترام می نگرند. فابیو كاناوارو كاپیتان تیم ملی ایتالیا كه یكی از برجسته ترین بازیكنان لاجوردی پوشان در جام جهانی آلمان بود گفت: «از طرف تمام بازیكنان تیم بابت تمام زحماتی كه لیپی برای تیم متحمل شده است تشكر می كنم. او به عنوان یك فاتح می رود و ما به عنوان مربی و یك انسان خیلی مدیون او هستیم. او مجموعه ای از نقاط قوت اخلاقی و استقامت و پایداری خود را به ما داده كه می تواند به عنوان فرمول پیروزی استفاده شود.» كلماتی كه كاناوارو بر زبان آورد، حرف میلیون ها هوادار ایتالیایی بود كه جشن پیروزی برپا كرده بودند. در واقع لیپی كلید موفقیتی بود كه در شروع تصدی پست مربیگری در دو سال قبل آن را هدف خود عنوان كرده بود. شعار و سخن لیپی همواره این بود: «می خواهم مجموعه قدرتمندی را شكل دهم كه بازیكنان حس كنند در یك باشگاه بازی می كنند.»
پیروزی در آلمان نشان داد كه او به هدف مورد نظرش رسیده است. وی از ۲۱ بازیكن از ۲۳ مرد كادر تیم ملی در جام جهانی استفاده كرد و فقط به دو دروازه بان ذخیره بازی نرسید. لیپی می گوید: «میل دارم به خصوص از بازیكنانی تشكر كنم كه به اندازه دیگران بازی نكردند. موضع گیری آنها و فداكاری و تلاششان در تمرینات و در مجموع بسیار فوق العاده بود.»
ماركو ماتراتزی یكی از كسانی بود كه بیشترین پیشرفت را در تیم داشت؛ كسی كه در سخت ترین مرحله برای فوتبال ایتالیا قلب هواداران را متوجه خود ساخت. وی در این باره گفت: «مربی تیم در جام جهانی این حس را به تمام اعضا القا كرده بود كه همه ما به یك اندازه مهم هستیم. در طول جام جهانی همه خودشان را بااهمیت می دانستند. این حس خیلی خوب و زیبا بود.»
نمونه دیگر گنارو گتوسو بود كه میل و علاقه شدیدش به بازی نشانگر و سمبل روحیه مبارزه طلبی تیمی یكرنگ و همدل بود كه بزرگترین نقطه قوت آن دفاع تقریباً غیرقابل نفوذ آن بود. از روند و جریان بازی گذشته، به جان لوئیجی بوفون دروازه بان تراز اول ایتالیا می رسیم كه در طول جام،دروازه اش به غیر از دو مرتبه باز نشد؛ یكی گل كریستین زاكاردو به دروازه خودی در مقابل آمریكا و دیگری پنالتی زین الدین زیدان در دیدار فینال كه تنها گلهای خورده آتزوری ها در هفت مسابقه شان بود.
معذالك بازی ایتالیا به طور كامل دفاعی محض و یا بازی تخریبی نبود. مدافعان تمام عیاری چون كاناوارو، جان لوكا زامبروتا و بوفون در كل تیم فقط مانند ستارگانی درخشان بودند. رمز موفقیت تیم بیشتر یك مسئله ساده بود. هر بازیكن وظایفی را كه به وی محول شده بود به طور صددرصد انجام می داد و به علاوه لیپی مراقب بود كه بازیكنان تمام توانشان را در خدمت تیم به كار گیرند.
و این امر مهمترین تفاوت بین تیم قهرمان فعلی و تیمی است كه در سال ۱۹۸۲ قهرمان جهان شد. ۱۲ گل این جام توسط ۱۰ بازیكن مختلف به ثمر رسید، در حالی كه ۲۴ سال قبل، ایتالیا قهرمانی اش را بیش از هر چیز مدیون شش گلی بود كه پائولو روسی برای تیمش زده بود.
روسی در این خصوص به شوخی می گوید: من در آن جام ۶ گل زدم، در حالی كه در آلمان شش مهاجم ما در مجموع ۷ گل ساخته یا به ثمر رساندند.
فرانچسكو گراتزیانی زوج روسی در خط حمله ایتالیا در سال ۸۲ با لبخندی پاسخ می دهد: «علتش این است كه تو همیشه در محوطه جریمه حركت می كردی و كل تیم از جمله خود من كارهای سخت را انجام داده و شرایط گلزنی را برایت فراهم می كردیم.»
انزوبیرزوت كه پس از قهرمانی در جام جهانی ۱۹۸۲ تبدیل به یك اسطوره شد در مورد استعفای لیپی می گوید: «لیپی كاری رؤیایی انجام داده و من امیدوارم كه به كارش ادامه دهد.» وی به خبرنگار روزنامه گازتا دلواسپرت گفت: «او قهرمانی جام جهانی را كسب كرده و بازیكنانش هم می خواهند كه او بماند. به عقیده من تاریخ تصمیم می گیرد كه چه وقت یك دوران به پایان برسد.»
لیپی، مرد مونقره ای و چشم آبی ایالت توسكانی، نام خود را در تاریخ ایتالیا و تاریخ فوتبال جهان به ثبت رساند.
آنچه كه لیپی از خود به یادگار گذاشته، چیزی است كه در حال حاضر فوتبال ایتالیا بیش از هر زمان دیگری به آن نیاز دارد.
وی در خصوص تیم ملی ایتالیا و آینده خود با سایت فدراسیون جهانی فوتبال فیفا گفت وگو كرده است:
▪آقای لیپی، ایتالیا پس از ۲۴ سال توانست قهرمانی جهان را از آن خود كند. چه احساسی دارید؟
- این روزها، زیباترین لحظات زندگی ام است. به زمان بیشتری نیاز دارم تا به خوبی متوجه شوم كه چه اتفاقی افتاده است.
▪ شما اولین مربی هستید كه با یك باشگاه قهرمان جام باشگاه های اروپا و حالا با تیم ملی ایتالیا بالاترین مقام فوتبال دنیا را به دست آورده اید.
- كسب عنوان با یك باشگاه كار و هدف روزمره یك مربی است. اما كسب یك عنوان با تیم ملی، امری خارق العاده است. در تاریخ فوتبال فقط چند مربی هستند كه توانسته اند تیمشان را قهرمان جهان كنند. الآن من به این گروه تعلق دارم و این احساس غیرقابل توصیف است.
▪ در جام جهانی چه موقع به این باور رسیدید كه می توانید مقامی كسب كنید؟
- در دو موقع: هنگام پیروزی بر استرالیا در یك هشتم نهایی و طبعاً در نیمه نهایی مقابل آلمان و ۶۵۰۰۰ هوادارش در دورتموند. پس از آن دانستیم كه فرانسه را هم می توانیم از پیش رو برداریم.
* جنجال و رسوایی فوتبال در كشورتان در طول جام جهانی، تیتر منفی بسیاری از روزنامه ها را به دنبال داشت. چه قدر این قضیه روی تیم تأثیر گذاشت؟
- ما لحظات دشواری داشتیم، ولی رفتارمان عالی و حساب شده بود. می خواستیم پس از این رسوایی، چهره واقعی فوتبال ایتالیا را به دنیا نشان دهیم. این فوتبال روح و قلب و شخصیت خود را نشان داده است.
ولی به هر حال این فوتبال محصول همان جنجال با دعواها و رسوایی هایش است. حالا ایتالیا می تواند بابت داشتن چنین بازیكنانی مغرور باشد. آنها به دنیا نشان دادند كه ما چه فوتبال خوب، مؤثر و با تكنیك بالایی را می توانیم ارائه دهیم.
▪ برنده فینال را ضربات پنالتی تعیین كرد. ایتالیا در چهارمین پنالتی در یك جام جهانی برای اولین بار به پیروزی رسید...
- ما قبلاً شكست می خوردیم چون هیچ كس نمی خواست پنالتی بزند. این بار همه می خواستند، تفاوت فقط در همین بود. البته این برمی گردد به شخصیت تیم.
▪یكی از صحنه های كلیدی در دیدار فینال، كارت قرمز زین الدین زیدان به خاطر كاری بود كه در آخرین بازی خود انجام داده بود.
- من از بابت این گونه وداع زیدان خیلی غمگینم و همیشه او را بسیار تحسین می كنم، نه به خاطر دورانی كه با هم در یوونتوس سپری كردیم، این را همه می دانند. نمی دانم در مغز او چه گذشت.
▪ در روزهای اخیر صحبت های زیادی در مورد آینده شما شد. واقعاً می خواهید تیم ملی را ترك كنید؟
- البته. من تصمیم خود را گرفته ام و ترجیح می دهم در یك باشگاه به كارم ادامه دهم.

ترجمه: مریم دری منش
منبع: دی ولت - جولای ۲۰۰۶

منبع : روزنامه همشهری