نگاهی به عملکرد مربیان پرتغالی

بعید است کسی در دنیای فوتبال وجود داشته باشد که نام ژوزه مورینیو به گوشش نخورده باشد. مربی چلسی هم در داخل و هم در خارج میدان یک کاراکتر خاص است. او برای اولین بار هنگامی که به عنوان دستیار بابی رابسون در تیم های اسپورتینگ لیسبون، اف سی پورتو و بارسلونا در دهه ۹۰ کار می کرد طعم مربیگری را چشید و در سال ۲۰۰۱ زمینه برای سرمربیگری او در تیم بنفیکا فراهم شد. از آنجا او به پورتو رهسپار شد.
جایی که در طول دو فصل متوالی او قهرمانی لیگ پرتغال را به همراه قهرمانی جام حذفی پرتغال، سوپرکاپ، قهرمانی جام یوفا، قهرمانی لیگ قهرمانان و یک قهرمانی جام بین قاره یی کسب کرد. این موفقیت ها سبب شد تا او در سال های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۵ جایزه مربی سال را از فدراسیون بین المللی تاریخ و آمار فوتبال دریافت کند.
با گذاشتن این رکورد مؤثر از خود هدف آشکاری برای باشگاه های معتبر اروپایی بود. بعد از جدایی از اژدهای پرتغال در سال ۲۰۰۴ او هدایت تیم ستاره نشان رومن آبراموویچ یعنی چلسی را برعهده گرفت. در اولین کنفرانس خبری او با آبی های لندن هنگامی که از تجربه کم او در زمینه مربیگری سوال شد او با جوابی که داد شخصیت بی همتای خود را نشان داد. ژوزه گفت؛ فکر نکنید من متکبر هستم، اما من قهرمان اروپا هستم و فکر می کنم یک فرد ویژه هستم. مورینیو به هواداران چلسی نشان داد که فرد ویژه یی همچون او چگونه می تواند بعد از ۵۰ سال آنها را به قهرمانی لیگ برتر برساند.
او همچنین چلسی را در آن فصل در کارلینگ کاپ به مقام قهرمانی رساند و در سال بعد نیز توانست برای دفعه دوم به همراه چلسی حکمرانی خود را ادامه دهد. با وجود این که تیم چلسی در این فصل در لیگ برتر آن راه قبلی را تاکنون نپیموده است ولی این مربی هنوز هم از حمایت هوادارانش بهره می برد؛ هوادارانی که امید دارند این پرتغالی آنها را به سوی قله فوتبال اروپا هدایت کند. عمده ترین رقیب چلسی در این فصل در لیگ برتر منچستریونایتد است، تیمی که بر روی نیمکتش یک مربی پرتغالی دیگر را به نام کارلوس که رش در اختیار دارد.
نفر دوم بعد از آلکس فرگوسن در تصمیم گیری های یونایتدها. او در حالی به اولدترافورد آمد که کمتر در عرصه فوتبال باشگاهی اروپا شناخته شده بود. آن زمان او بیشتر بابت دستاوردهایش به همراه تیم ملی جوانان پرتغال شناخته می شد. او این تیم را در رقابت های قهرمانی جوانان جهان در سال ۱۹۸۹ و ۱۹۹۱ به قهرمانی رساند و مربیگری تیم های ملی پرتغال، آفریقای جنوبی و عربستان سعودی را نیز برعهده داشته است.
فرگوسن با توصیه هایی که به او شد با یک مصاحبه با او موافقت کرد و بلافاصله به خاطر تحت تاثیر قرار گرفتن از سوی مرد پرتغالی، به او پیشنهاد کار به عنوان دستیارش را داد. فرگوسن که در پایان اولین فصل همکاری مشترکشان با که رش توانسته بود قهرمانی لیگ برتر را کسب کند گفت؛ عقد قرارداد با او یکی از بهترین تصمیم هایی بود که من گرفته ام. دیگر مربی پرتغالی موفقی که نمی توان از او نام برد با لقب شاه آرتور شناخته می شود.
آرتور خورخه بدون تردید یکی از مربیان دائم در حال گردش است. او از هنگامی که در سال ۱۹۸۰ کارش را شروع کرد، در هشت کشور مختلف در رفت و آمد بوده است. مربیگری باشگاه هایی در پرتغال، فرانسه، اسپانیا، هلند، عربستان سعودی و روسیه. او توانسته است ۴ قهرمانی پرتغال و یک قهرمانی جام اروپایی را به همراه پورتو به دست آورد، یک قهرمانی لیگ و یک قهرمانی جام حذفی فرانسه به همراه پاری سن ژرمن و سرانجام یک قهرمانی در فوتبال عربستان سعودی. به اینها اضافه کنید مربیگری او در تیم های ملی پرتغال، سوئیس و کامرون. در اکتبر ۲۰۰۶ او هدایت تیم کرتیل فرانسه را بر عهده گرفت، تیمی که امیدهایش برای رسیدن به رقابت های دسته دوم فرانسه کمتر شده بود.
اکنون آنها با پنج امتیاز اختلاف از منطقه خطر قرار دارند و امیدوارند که در پایان فصل با نتیجه یی بهتر از این کارشان را به پایان برسانند. یک پرتغالی دیگر که در چند سال اخیر علاقه مند به مربی گری در خارج از کشور شده است، آگستو ایناسو است. این مربی در سال ۲۰۰۰ تیم اسپورتینگ لیسبون را به مقام قهرمانی پرتغال رساند و در نوامبر گذشته با تیم بیرامار در جست وجوی عرصه جدیدی بود ولی نتوانست با این تیم ته جدولی کارش را ادامه دهد و از قراردادش دست کشید. به او توصیه شد که کارش را از نو با تیم یونانوی ایونیکوس شروع کند.
تیم جدید او در ابتدای ورودش از پایین جدول رتبه دوم را در اختیار داشت. مربی جدید تیم می داند که برای برگرداندن اوضاع نیاز به همه توانایی ها و تجربیاتش دارد. مانوئل خوزه نیز دیگر پرتغالی است که تا قبل از این که شانس اش را با تیم الاهلی مصر بیازماید جزء مربیان برتر پرتغالی به حساب نمی آمد.
او در آنجا یعنی مصر تبدیل به یک قهرمان در نزد هواداران شده است. او این باشگاه را به دو قهرمانی در لیگ در فصل ۲۰۰۵- ۲۰۰۴ و ۲۰۰۶- ۲۰۰۵ رساند، سه قهرمانی جام باشگاه های آفریقا در سال های ۲۰۰۱ ، ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ دو قهرمانی سوپرجام آفریقا و دو قهرمانی سوپرجام باشگاه های مصر حاصل کار او است و این باشگاه تحت هدایت او تنها تیمی است که برای دو بار در جام باشگاه های جهان حضور یافته است. به رغم این موفقیت های فراوان در قاره آفریقا این مربی ۶۰ساله احساس عمیقی نسبت به مربی گری تیم ملی کشورش دارد. او می گوید؛ این طبیعی است که پرتغال همیشه در قلبم خواهد بود.
مربی تیم ملی بودن همیشه آرزویم بوده است و با این وجود که آن را به تحقق نرسانده ام ناامید نیستم. من فکر می کنم که شایسته این باشم که این پست به من پیشنهاد شود جایی که برای من اوج یک زندگی کامل خواهد بود.

مربیان جهانگرد

منبع : روزنامه اعتماد