«فریتس والتر» از اسارت تا قهرمانی

فریتس والتر، یکی از نام آورترین و محبوب ترین بازیکنان فوتبال آلمان در دهه های ۴۰ و ۵۰ میلادی بود. وی به عنوان کاپیتان تیم ملی فوتبال آلمان با این تیم در سال ۱۹۵۴ در سوئیس به مقام قهرمانی جهان دست یافت.
این بزرگترین افتخار ورزشی والتر بود. فریتس در سال ۱۹۲۰ درکایزرسلاترن آلمان زاده شد. ۷ ساله بود که فوتبال را با تیم خردسالان این شهر آغاز کرد. نخست به عنوان مدافع سمت راست بازی می کرد اما بعدها به خط میانی و حمله منتقل شد. در ۱۷ سالگی مهاجم ثابت تیم اول کایزرسلاترن بود. والتر همواره به تیم باشگاهی خود وفادار ماند.در روزهای اوج فعالیت ورزشی والتر، باشگاه های صاحبنام اروپا چون اینتر و ریسینگ پیشنهاد خرید او را دادند. ریسینگ برای خرید او ۲۵۰ هزار مارک و آتلتیکو مادرید حتی ۵۰۰ هزار مارک پیشنهاد کرد. این ارقام در آن زمان نجومی بود اما والتر به همه پیشنهادها پاسخ منفی داد و در کایزرسلاترن ماند.
فریتس ۶۱ بازی برای آلمان انجام داد و ۳۳ گل برای کشورش به ثمر رساند. وی ۲۰ ساله بود که از طرف «سپ هربرگر» مربی پرآوازه آلمان به تیم ملی فراخوانده شد و نخستین بازی خود را در ۱۴ جولای ۱۹۴۰ مقابل تیم ملی رومانی انجام داد و در پیروزی ۹ بر ۳ آلمان بر این تیم، ۳ بار موفق شد دروازه حریف را فرو ریزد.
والتر در جنگ جهانی دوم به خدمت نظام فراخوانده و سرباز توپخانه شد. وی در ارتش از فعالیت ورزشی خود دست نکشید و جزو تیم فوتبال سربازان بود اما در جریان جنگ به اسارت ارتش شوروی سابق درآمد. اینکه به سیبری فرستاده نشد، به معجزه ای می ماند که خود داستانی شنیدنی است.
فریتس که در اردوی اسیران جنگی در رومانی به تب مالاریا دچار و ضعیف شده بود، گاهی با نگهبانان مجاری و اسلواکی اردوگاه که یک تیم فوتبال تشکیل داده بودند، بازی می کرد. آنها بودند که او را به عنوان بازیکن تیم ملی فوتبال آلمان شناختند و به فرمانده روس اردوگاه «سرهنگ شوکف» معرفی کردند. این سرهنگ روس که خود نیز شیفته ورزش فوتبال بود، از تبعید والتر و برادرش لودویگ به سیبری ممانعت به عمل آورد.
بعدها هر گاه از والتر می پرسیدند که آیا بازی نهایی جام جهانی مقابل مجارستان که به قهرمانی آلمان منجر گردید، مهمترین بازی زندگی او بوده یا نه، در پاسخ می گفت: «نه! من مهمترین بازی زندگی خود را در اردوگاه اسیران جنگی انجام داده ام.» فریتس با رژیم نازی میانه ای نداشت. همبازی های او در تیم باشگاهی می گفتند که هرگز برای ادای احترام، به سبک نازی ها با حرکت دست به پیش سلام نمی داد. والتر پس از پایان جنگ از اسارت آزاد شد و به آلمان بازگشت.
در کایزرسلاترن فوتبال را از سر گرفت و با این تیم در سال های ۱۹۵۱ و ۱۹۵۳ قهرمان آلمان شد. وی پس از وقفه ناشی از جنگ، در سال ۱۹۵۱ به تیم ملی فوتبال آلمان بازگشت. ۳ سال بعد آلمان در رقابت های جام جهانی سال ۱۹۵۴ در سوئیس به بازی نهایی راه یافت. حریف این تیم، تیم ملی فوتبال مجارستان بود که شانس مسلم قهرمانی به شمار می رفت اما تیم آلمان که بعدها به نام «تیم والتر» معروف شد، «معجزه برن» را آفرید و مجارستان را با نتیجه ۳ بر ۲ شکست داد و قهرمان جهان شد.
۴ سال پس از آن، والتر دوباره با تیم آلمان راهی مسابقات جام جهانی در سوئد شد. آلمان در دیدار نیمه نهایی مقابل سوئد، میزبان مسابقات قرار گرفت اما این تیم نتوانست موفقیت دوره قبل خود را تکرار کند و نه تنها در این بازی با نتیجه ۳ بر یک شکست خورد و از راهیابی به بازی نهایی بازماند، بلکه کاپیتان خود والتررا نیز به دلیل آسیب دیدگی شدید از دست داد. آلمان در آن دوره از مسابقات به مقام چهارم بسنده کرد و فریتس نیز پس از آن کناره گیری خود را از تیم ملی اعلام نمود.
والتر روی هم ۶۱ بازی برای تیم ملی فوتبال آلمان انجام داد و ۳۳ گل به ثمر رساند. او در سطح باشگاهی نیز روی هم ۳۷۹ بازی انجام داد و ۳۰۶ گل رقم زد. استادیوم فوتبال کایزرسلاترن که «بتسنبرگ» نام داشت، در نوامبر سال ۱۹۸۵ به احترام این ستاره پیشین فوتبال آلمان به «استادیوم فریتس والتر» تغییر نام یافت.
وی در باره این نامگذاری گفت: «من در ۸ سالگی بازی در آنجا را آغاز کردم و در ۳۹ سالگی فعالیت خود را پایان دادم. این استادیوم برای من «بتسه» (بتسن برگ) است اما اینکه هم اکنون استادیوم فریتس والتر نام دارد هم مورد مخالفت من نیست وحتی کمی به آن افتخار می کنم.» والتر نخواست فعالیت ورزشی خود را از راه مربیگری دنبال کند و ۲ بار دعوت برای جانشینی سپ هربرگر و مربیگری تیم ملی فوتبال آلمان را رد کرد. او به فعالیت های اجتماعی روی آورد و نماینده «بنیاد سپ هربرگر» شد.
کار این بنیاد، کمک به جوانانی بود که به خاطر خلافکاری به زندان افتاده بودند و پس از آزادی می خواستند به زندگی عادی بازگردند. فریتس والتر در ۱۷ ژوئن ۲۰۰۲ در سن ۸۱ سالگی چشم از جهان فرو بست.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی