آغازها و سرانجام‌ها

همیشه شروع فعالیت‌ها شیرینی و حلاوتی وصف ناپذیر دارد. شروع هر حرکت یعنی آغاز فصل جدیدی فرا روی آن‌هایی که باتمام وجود برای آغاز حرکتی نو تلاش کرده‌اند. اگر یک نگاه گذرا به تمام آغازها داشته باشیم در می‌یابیم که ابتدای تمام حرکت‌های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، و حتی شخصی و درونی با حلاوتی خاص همراه است. از تولد یک نوزاد که آغازی است برای زندگی تا آغاز زندگی مشترک و یا به تکلیف رسیدن نوجوانانی که آغاز بندگی خویش را در عبادت خداوند می‌بینند، و هزاران شروع دیگر می‌تواند مبنایی باشد برای تفکر.
در این میان آدم‌ها چند دسته‌اند دسته‌ای که به آغازهای محدود خود قانع‌اند و دسته‌ای که دلشان می‌خواهد هر روزشان آغازی جدید باشد. ما از کدام دسته هستیم؟ نمی‌دانم، اما این را می‌دانم که بهترین قاضی برای برشمردن آغازهای زندگی خودمان هستیم. آن‌چه در این آغازها بسیار چشمگیر است و در واقع دغدغه اصلی افراد به شمار می‌رود چگونگی پایان‌ پذیری فعالیت‌هاست. یعنی محال است شما کاری را آغاز کنید اما نگران سرانجام آن نباشید. نوزادی که به دنیا می‌آید همه آرزوی عاقبت به‌خیری برایش می‌کنند و انسان‌هر بار که کاری می‌کند تلاش و کوشش برای این است که بر سرانجام مطالب برسد. همان‌قدر که آغازها در زندگی ما چشمگیر است سرانجام‌ها نیز پر اهمیت و تأمل برانگیزند.
□□□
بشر با هر ایده آلی که تصورش را بکنید همواره به آغازها و سرانجام‌هایش بستگی دارد. اگر این حرکت فطری با تأمل و تدبر همراه باشد، حلاوت زندگی‌ها آن‌قدر بالا می‌رود که انسان به دلیل خلقت خود نزدیک‌تر می‌شود و خدا نخواهد برای کسی که آغاز و انجام کارش در گروه «هیچ‌ها» باشد. معنویت به جهت ماهیتی که دارد می‌تواند هر لحظه برای انسان خلق لحظاتی را به عهده بگیرد که آغاز یک حرکت آسمانی باشد و این به نظر می‌رسد همان حلقه مفقوده‌ای است که انسان قرن بیستمی از آن غافل است و خداوند تمام کائناتش را بسیج کرده تا انسان بتواند از آغازهای خوب به سرانجام‌های ناب برسد.
نماز یک آغاز است آغازی سبز و با طراوت؛ هرگاه که به قیام می‌ایستیم و تکبیره الاحرام می‌گوییم یک حرکت نو آغاز می‌شود اگر دل به صراط مستقیم بسپاریم بی‌شک در خنکای سلام بر پیامبر رحمت تن و جان می‌شوییم و این آغاز و انجام به ظاهر چند دقیقه‌ای انسان را از زمین به آسمان می‌کشاند.
و با همین ویژگی‌ها است که می‌توان رمضان را آغاز یک‌سال بندگی دانست. آغازی که لذت مناجات با پروردگار در آن احلی من العسل است.
هیچ دقت کرده‌اید که در رمضان دل انسان به خدا نزدیک‌تر می‌شود. احساس کرده‌اید صدای پای ملکوت خیلی نزدیک است. به هم خوردن بال ملائک را شنیده‌اید. این‌ها همه نویدبخش یک آغاز است آغازی که اگر خوب درکش کنید به سرانجامی لطیف منتهی می‌شود.
انسان‌های آزاده اگر رمضان را آغاز فصل بندگی خویش بدانند و به سرانجام خوش آن امیدوار باشند می‌توانند یک‌سال پر از خوبی را پیش‌رو داشته باشند.
آغاز رمضان یعنی آغاز فصل عبودیت و در واقع سرانجام یک سال بندگی، هرچه بوده و هست در همین روزها جلوه می‌کند. کارنامه آدم‌ها در رمضان توزیع می‌شود.
انسان اگر قدر لحظات خود را بداند و رمضان را آغاز همه خوبی‌ها، می‌تواند یک‌سال به سمت بندگی پرواز کند. همه چیز در گرو دل آدم‌هاست. از قدر تا قدر، آغاز و انجامی است ملکوتی برای دل‌هایی که دنبال خداوند می‌گردند. رمضان می‌آید تا ما ابتدای بهار بندگی‌مان را جشن بگیریم و فکر کنیم که حرکت یک‌ساله دیگری را شروع کرده‌ایم. یادمان باشد سال دیگر رمضان چگونه خواهیم بود. اگر به این آغاز و آن سرانجام ایمان بیاوریم حتماً یک‌سال موفق خواهیم داشت. هم در رشحات معنوی، هم در خواسته‌های دنیایی

رضا ساعی شاهی