من و بازی های زندگی

تا به حال به زندگی خودت ، به زندگی بقیه آدم ها فکر کردی؟ به اینکه در طی روز چقدر برای هم فیلم بازی می کنیم، چقدر نقش اجرا می کنیم، همه ما، نه من، نه تو، نه او بلا استثنا. اصلا انگار فلسفه زندگی همین شده که مرتب نقش بازی کنیم.
نمی دانم دقت کردید یا نه از سپیده صبح که بیدار می شویم تا زمانی که سر بر بالش بگذاریم مرتب داریم دروغ می گوئیم، غیبت می کنیم. یا به این فکر می کنیم که فردا با چه ترفند با چه ایده، چه تیپ، چه مدل باشیم؟ و هزاران هزار «فکر» که هزاران هزار سوال را در خود جای می دهد. منتظری تا یک سوژه یا بهانه دیگر گیرت بیاید و دوباره روز از نو روزی از نو. نه نمی گویم فقط تو؟ نه همه ما اینطوری شدیم به قدری دراین فیلم ها غرق شده ایم که حتی ابراز احساساتمان را هم نمی توانیم نسبت به عزیزانمان بروز بدهیم حتی نسبت به پدر، مادر، خواهر، برادر.
یک سری را حساب حجب و حیا، یک سری رو حساب خجالت و عده سوم هم برای ترس.
شاید برایت پیش آمده باشد یک زمانی آنقدر دلتنگ عزیزت (پدرت) می شوی که فقط می خواهی بغلش کرده و غرق بوسه اش کنی سر تا پایش را ببوسی اما این کار را نمی کنی. گاهی اوقات آنقدر دلمان می خواهد که فقط رو برویش نشسته و نگاهش کنیم دستانش را گرفته و وجودش را حس کنیم اما باز هم این کار را نمی کنیم شاید دوباره قضیه حجب و حیا مانع از این کار می شود. یک عده هم هراس این را دارند که پدر خوشش نیاید اما نه، اینطور نیست اگر طرفش برویم شاید او خیلی راغب تر از ما باشد. باز هم موضوع فیلم بازی کردن است زمانی آنقدر دلمان می خواهد بغلش کنیم و در آغوش گرمش بی دلیل اشک بریزیم; فکر نکن دروغ می گویم با خودتان که دیگر رودربایستی ندارید. خجالت، حجب و حیا خوب است اما نه به اندازه ای که باعث فاصله بین تو و او شود.
در دل برایش می میریم اما به ظاهر... حتی از گفتن کلمه دوستت دارم هم اجتناب می کنیم.
چرا؟ چرا این طوری؟ چرا این قدر با ریا؟ با فاصله؟ نا سلا متی او پدرمان است. ما آدم ها نه تنها نسبت به پدر و مادرمان بلکه نسبت به همدیگر این طوری هستیم. فکر کن تا وقتی کنارته وقتی سایه اش بالای سرته وقتی به حضورش دلمان گرمه هیچ نمی فهمیم و قدر نمی دانیم.
خدای ناکرده هنگامی که برود، آن وقت است که تازه داریم می فهمیم اطرافمان چه می گذرد تلخ، سیاه، زشت نمی دانم. وقتی بره خیلی سخت می شود، کمبود محبتش را داری، نبود حضورش را داری دلت فقط برای این که بخواهد یک بار دیگر صدایت کند و یا ما صدایش بکنیم و بار دیگه اسم بابا را بر سر زبان بیاریم تنگ می شود.
نمی خواهم در این نوشته ام دلسردت کنم، نمی خواهم بگویم کمی به خودت بیایی اگر وسیله ای را که می خواستی فراهم نکرده حتما نمی تواند; خیلی مهم نیست. به خدا مهم نیست. مهم وجود اوست. مهم بودنشه اگر دعوا کردی بلند شو، بلند شو و برو دستانش را ببوس و عذرخواهی کن پدرته، سایه روسرته. به خدا اگر بدانی چقدرها هستند که می خواهند فقط یک لحظه دیگر فقط نگاهش کنند هنگامی که رفت، دیگر رفته. خیلی تنها می شوی هزاران نفر هم که در اطرافت باشند هیچ زمانی نمی توانند جای خالی او را برایت پر بکنند فرصت را از دست نده.
گاهی اوقات ناخواسته، بی اطلا ع بدون اینکه خودت بدانی و بخواهی فرد جدیدی وارد زندگیت می شود. اما باز هم نمی تواند جای خالی او را برایت پر بکند. دوست عزیز که پدر نداری به جایش خدایی داری که خیلی مهربان است برایت فردی را می فرستد تا حداقل از درد دلت برایش بگویی از تنهای ات برایش بگویی از دوری و فراغ بابا برایش بگویی. مواظبش باش مثل گنجشک تو دستات نه خیلی محکم که خفه بشه نه خیلی آرام تا فرار کنه. نمی دانی، واقعا نمی دانی کی هست چه طور اومد، از کجا اومد اصلا شاید... مهم نیست فقط این را می خواهم بگویم آی جوان; اگر پدر نداری نمی گویم آسان است اما ممکنه به جایش کسانی دیگر اطرافت باشند.
قبول دارم جای پدر را هیچ کس نتوانست برای آدم پر کند، اما برو دستان پر مهر مادر را ببوس و بیشتر از این ها قدرش را بدان و این را هم بدان که به خدا خیلی ها هستند که از همین نعمت هم محرومند.
آی شما بزرگ تر ها، آره با شما هستم; محبت دو سه ساعته به درد نمی خورد. ترحم هیچ دردی را دوا نمی کند.
بهتره همان محبت هم نداشته باشی تا یک وقت خدای ناکرده بچه نزد بقیه خجل زده نشود. این را مطمئن باش وقتی خدا عزیزش را بگیره در عوض صبرش را می دهد. او خیلی صبورتر و مقاوم تر از این حرف هاست و به حس ترحم ومهربانی بدلی تو هم هیچ احتیاجی ندارد تو از کجا می دانی شاید او عزیزی داشته باشد که تو باید به حالش غبطه بخوری.
پس بهتر است وقت کشی نکنی و تا زمانی که سایه شان بالا ی سرت است بی ریا و صادقانه محبت خود را ابراز کنی نه این که دوباره بخوای فیلم بازی کنی.

نویسنده : مهدیه یزدی فر

منبع : روزنامه مردم سالاری