تجربه چندان مهم نیست ۲۰ ساله‌ها را باور کنید

بزرگی و شهرت آن گونه که ما می پنداریم در اثر تصادف و بخت و شانس نیست. اتفاقات ستارگان شهیر در هر عرصه ای خصوصا ورزش فوتبال زاده نقاط خاصی از این کره خاکی هستند. بزرگان فوتبال همان هایی که از نقاط محروم برخاسته اند زیر نظر یک سری مربیان خاص پرورش یافته اند. اما یک مساله را نمی توان منکر شد وآن هم این است که به تاریخ تولد بیشتر آنها نگاه می کنید، هم سن و سالی را به وضوح می توان در میان آنها مشاهده کرد. پس در این جا می توان فاکتور تصادف را در موفقیت چهره های سرشناس پذیرفت. دلیل منطقی هم وجود ندارد که چرا سیاره زمین استعدادهای خود را بیشتر در سال های ،۱۹۸۲ ۱۹۸۷و یا ۱۹۸۷ نهفته است.
به لیست فوتبالیست های متولد ۱۹۸۷ که نگاهی بیندازید، از مجموع آنها تیم قدرتمندی را خواهید دید که در هر کجای جهان که باشند، خطرسازند و با افتخار مدعی قهرمانی هستند. در صدر لیست می توان به جوزپه روسی و کریم بنزما، ستاره گلزن لوشامپیونه اشاره کرد. پس از اینها سمیر نصری و لیونل مسی خودنمایی می کنند. این ۴ نفر را می توان غول های خط حمله نامید که هیچ خط دفاعی از خطر آنها رهایی ندارد.
کمی به عقب تر می رویم. به خط میانی زمین، قطعا جان ادبی میکل و سسک فابرگاس هافبک هایی هستند که جادوی آنها بر هیچ کس مخفی نیست. در پست هافبک تدافعی هم می توانید روی درخشش های جو، جرمی منس، لوئیز سارز، حاتم بن آرفا، اولک ساندرهلادکی و آرون لنون حساب کنید، البته نباید مارک نوبل و کوین پرینس بوآتنگ را از قلم بیندازیم.
نمی دانم چرا اما مدت زمانی که مدافعان برای نشان دادن و اثبات خود نیاز دارند بسیار بیشتر از زمانی است که یک مهاجم با استعداد به دنیای فوتبال معرفی می شود. گونزالو کاسترو و رویستن درنته مدافعانی هستند که با وجود کم و سن و سالی خودی نشان دادند و علاوه بر پست خود گهگاه به حمله دست می زنند. فدریکو فازیو و ژراری پیکه نیز در کنار جوهارت و سرخیو راموس مدافعان کوچک اما مشهور دنیای توپ گرد محسوب می شوند. شاید در تاریخ گذشته فوتبال نتوان دسته ای از ۲۰ ساله ها را یافت که تماما در باشگاه های بزرگ توپ بزنند. ۹ تن از ستارگاه مذکور جزو ترکیب ثابت تیم هایشان در رقابت های لیگ قهرمانان هستند و در خصوص مسی و فابرگاس باید گفت که این دو نه تنها مهره های ثابت هستند بلکه ستون های کلیدی محسوب می شوند. داستان پیشرفت آنها نیز بر کسی پوشیده نیست. کافیست آنها را با ۱۰ بازیکن برتر سال اروپا ( کاندیداهای دریافت توپ طلا) مقایسه کنید. فرانچسکو توتی که دهمین بازیکن منتخب بود ۲۰ ساله که بود هنوز به تیم ملی دعوت نشده بود. روبینیو که در پله نهم جای داشت فصل بدی را در کنار رئال مادرید می گذراند. زلاتان ابراهیموویچ ( بازیکن هفتم لیست برترین ها) در اولین فصل حضورش در آژاکس چندان موفق نبود و گهگاهی جزو ترکیب ثابت تیم می شد. رود فان نیستلروی ( ششم) در سن ۲۰ سالگی همراه باشگاه دسته دومی من بوش هلند توپ می زد. آندره آپیرلو(پنجم) در رجینای قعرنشین روزگار می گذراند. دیدیه دروگبا(چهارم) در لومان ( باشگاه دسته دوم آن روزهای فرانسه) حضور داشت.
می رسیم به کاکا و کریستیانو رونالدو که پله های اول و دوم را اشغال کرده بودند. این دو برای باشگاه های بزرگی چون سائوپالو و منچستر یونایتد به میدان می رفتند که اینها هم جزو استثناها هستند. نگران بازیکن هشتم و سوم نباشید. این دو مهره گمشده همان فابرگاس و مسی ۲۰ ساله هستند که در مورد آنها به اندازه کافی بحث شد.
هنوز مقایسه ای میان متولدین ۱۹۸۵ و ۱۹۸۶ انجام نشده اما به وضوع می توان دریافت که از سال ۵۷ تا ۸۲ اوج ناکامی ها و مصدومیت ها بود که متاسفانه نمی توان لیست استثناهای ۲۰ ساله را به آنها نسبت داد.
یک نکته دیگر که باید مورد توجه قرار داد این است که تنها ۳ تن از اسامی لیست ۱۰ نفره بالای ۲۵ سال هستند ( دروگبا، پیرلو و نیستلروی) آنچه که مسلم است واقعیت تغییر نسل ها به مرور زمان می باشد. امروز، دوره ای است برای جولان دادن کم سن و سال ها نه فقط آنهایی که اسمشان را ذکر کردیم. متولدین ،۸۵ ،۸۶ ۸۸ و حتی ۸۹ هم می توانند نسل زرینی از بهترین ها را بسازند( امثال الکساندر پاتوو یا هر نوجوان دیگر).
در پایان باید گفت که این اولین باری است که فاکتور تجربه نقشی تعیین کننده در موفقیت و شهرت ندارد.

حورا شکیبی

منبع : روزنامه جوان