حلقه مفقوده صنعت و دانشگاه

بحث کاربردی کردن علوم دانشگاهی و دانش آکادمیک در کشور ما، ریشه در تفکرات صنعتی شدن و تلاش‌های میرزا تقی‌خان فراهانی (امیرکبیر) در پایه‌گذاری مدارس فنی و حرفه‌ای دارد، تفکر و دیدگاهی که در طول این سالیان دستخوش تغییرات و الزامات بسیاری شده است.
گرچه در آن سال‌ها از سازمان‌های معظمی چون سازمان فنی و حرفه‌ای، سازمان تأمین اجتماعی و... خبری نبود و بودجه‌های کلان برای تجهیز، راه‌اندازی و سروسامان دادن به بحث آموزش وجود نداشت اما نتیجه بسیار ملموس‌تر و دست یافتنی‌تر بود یا حداقل تناسب قابل قبولی میان اهداف و نتایج مشاهده می‌شد که این تغییر در سال‌های بعد با تأسیس دانشکده‌های فنی و مجموعه‌هائی نظیر پلی تکنیک تهران عینیت بیشتری به‌خود گرفت.
شاید به‌همین دلیل است که هنوز هم فارغ‌التحصیلان دوره‌های اول دانشکده نساجی پلی تکنیک جزو معدود مدیران و مهندسین آچار به‌دست و شاخص این صنعت هستند که تجربه ملموس و موافق آموزش‌های کاربردی در صنایع نساجی را با خود به‌همراه دارند و توسعه و ترویج آموزش‌های فنی و حرفه‌ای و تربیت مهندسین کاربردی جزو اولین دغدغه‌ها و اولویت‌های آنهاست.
گرچه صحبت و بحث در خصوص نحوه آموزش‌ها در صنایع نساجی بسیار گسترده‌تر از آن است که بتوان در یک سرمقاله به آن پرداخت لیکن همگان بر این باورند که در حال حاضر خلاء بسیار بزرگی میان آموزش‌های دانشگاه و نیازهای صنعت وجود دارد که بخشی از این خلاء ناشی از سرعت شگرف و چشمگیر توسعه تکنولوژی و مرزهای دانش در دنیای امروز است.
علوم مدیریت و مهندسی با سرعت چشمگیری توسعه می‌یابد و تجربیات موفق مدیران و مهندسین در قالب کتب و سمینارهای علمی عرضه می‌شود، متون و سرفصل‌های دروس دانشگاهی نیز به‌دنبال این توسعه، دستخوش تغییر و تحولاتی می‌شوند بدین صورت که رشته‌های جدیدی راه‌اندازی و تحقیقات و پژوهش‌های بسیاری در این حوزه‌ها آغاز می‌شود.
تکنولوژی و صنعت هم به ناچار با تأثیرپذیری از نتایج تحقیقات و پژوهش‌ها، توسعه و پیشرفت می‌کند و بدین ترتیب صنعت و دانشگاه در یک تعامل و تأثیرپذیری از یکدیگر (بالاجبار) موجبات توسعه و پیشرفت دیگری را فراهم می‌کنند و ما همچنان پس از سالیان سال در همایش‌ها و میزگردهای خود، از نحوه تعامل و همکاری صنعت و دانشگاه سخن می‌گوئیم اما متأسفانه حداقل در این سال‌ها نتایج ملموسی حاصل نشده است.
سازمان‌های نظام مهندسی تشکیلاتی هستند که با نظام دادن به مهندسان یک صنعت، نوعی ارتباط منطقی میان دانش، تجربه، تحصیلات، سوابق آموزشی، سنوات کاری، حیطه اختیارات و کارکرد مهندسان ایجاد می‌کنند و در به روز رسانی دانش و فراگیری آموزش‌های مورد نیاز از طریق سازمان در رتبه‌بندی مهندسین تأثیرگزار خواهد بود به عبارت بهتر، هر عضو برای حفظ و افزایش امتیازات خود در رتبه‌بندی ملزم به گذراندن دوره‌های آموزشی می‌باشد، بدین ترتیب همواره سطح علمی و آموزشی اعضاء به روز می‌گردد.
به‌عنوان مثال در رشته‌هائی نظیر مهندسی کامپیوتر که هر روز با توسعه و پیشرفت تکنولوژی مباحث جدیدی در حوزه علوم نرم‌افزاری و سخت‌افزاری ایجاد می‌شود و فارغ‌التحصیلان دانشگاهی برای حضور در بازار کار ناچارند تا با دانش روز دنیا آشنا شوند و زبا‌ن‌های جدید برنامه‌نویسی و سخت‌افزارها و نرم‌افزارهای جدید را فرا گیرند، نظام مهندسی کمک می‌کند تا اعضاء بالاجبار در مسیر آموزش و یادگیری قرار گیرند و بدین وسیله ضعف‌های نظام آموزشی دانشگاهی را برطرف نمایند.
در این راستا جامعه متخصصین نساجی ایران از اوایل آغاز به‌کار دوره دوم هیئت مدیره (مهرماه سال گذشته)، کار بررسی و تنظیم قانون نظام مهندسی نساجی را در دستور کار خود قرار داد ودر نهایت با مطالعه و بررسی پیش‌نویسی که توسط انجمن کارشناسان استان اصفهان تهیه شده بود و با بهره‌گیری از تجربیات ارزشمند متخصصین نساجی کشور در قالب کار گروهی به اصلاح و تدوین این قانون پرداخت که در نهایت در جلسات هیئت مدیره پس از بررسی کامل به تصویب رسید و جهت انجام امور اداری و قانونی به‌جناب آقای مهندس قادریان مدیر کل محترم دفتر صنایع نساجی وزارت صنایع و معادن تحویل گردید که امیدواریم با تغییراتی که در رأس وزارت صنایع صورت گرفته است این قانون هرچه سریعتر بررسی و به مجلس شوراء اسلامی ارسال شود تا با تصویب قانون نظام مهندسی نساجی، شاهد ایجاد تحولی بزرگ در توسعه و پیشرفت صنایع نساجی کشور باشیم.

منبع : ماهنامه نساجی امروز