احزاب سیاسی و منافع مشترک ملت

احزاب، سازمان های سیاسی اند که برای همسو کردن منافع گروه های اجتماعی و سمت و سو دادن به آنها مبارزه و تلاش می کنند. احزاب سیاسی مولود جوامعی اند که در آن ها روابط میان اقشار جامعه نشان از پیچیدگی و جدایی های سیاسی در قلمروهای گوناگون جامعه مورد نظر دارند.
به بیان دیگر در جوامع بسته و بسیط نیازی به حزب سیاسی نیست. چرا که در چنین ساختارها، «منافع مشترک» از طریق مشروعیت های سنتی و روابط مبتنی بر عرف و عادت متوازن ساخته می شوند یا این که به سود گروهی و زیان گروه دیگری پیاده می گردند. تفاوت میان احزاب سیاسی و گروه های صنفی بیشتر با در نظر داشت روابط و بر خورد آن ها به چگونگی قدرت دولتی و وظایف سیاسی آن ها مطرح می گردند.
گروه های صنفی، مانند اتحادیه های کارگری یا اتحادیه های کارفرمایان به عنوان نهاد نمی خواهند مستقیما قدرت سیاسی را بر عهده بگیرند.
در حالی که هر حزب سیاسی برای گرفتن قدرت دولتی مبارزه می کند. احزاب سیاسی به مساله قدرت و در گیری در فرایند های اجتماعی از چشم اندازهای گوناگونی می پردازند و با پژوهش در چنین مواردی است که می توان به چگونگی ساختار ها وسیاست های چنین احزابی پی برد. اگر از این دیدگاه ها به بررسی مساله مورد نظر بپردازیم، در واقعیت برخورد ما به حزب سیاسی یک نوع بر خورد هنجاری(Normativ) خواهد بود. چرا که درخواست ها این است که حزب سیاسی باید این چنین باشد، نه این که آن را طوری که واقعا هست باید در نظر داشت.
چنین چشم داشتی در یک جامعه مبتنی بر دموکراسی طبیعی می نماید. حزب سیاسی باید در پی تحقق اصولی باشد که در چار چوب آن ها رهایی انسان و تحقق آزادی و عدالت ممکن و میسر گردند. حزب سیاسی باید از طریق ابزارهای سیاسی زمینه های مشارکت گسترده مردم و ابزارهای لازم چنین مشارکتی را فراهم آورد.
حزب باید تلاش کند تا به قدرت دولتی دست یافته و در مواردی که فاقد چنین امکانی است به عنوان اپوزیسیون قانونی دارای برنامه های جانشین باشد.
نویسنده : علی رحمانی

منبع : روزنامه مردم سالاری