|
| عزیزان از غم و درد جدایی |
|
به چشمانم نمانده روشنائی |
| بدرد غربت و هجرم گرفتار |
|
نه یار و همدمی نه آشنائی |
|
|
| نصیب کس مبو درد دل مو |
|
که بسیاره غم بی‌حاصل مو |
| کسی بو از غم و دردم خبردار |
|
که دارد مشکلی چون مشکل مو |
|
|
| به لامردم مکان دلبرم بی |
|
سخنهای خوشش تاج سرم بی |
| اگر شاهم ببخشد ملک شیراز |
|
همان بهتر که دلبر در برم بی |
|
|
| دلی دیرم خریدار محبت |
|
کز او گرم است بازار محبت |
| لباسی دوختم بر قامت دل |
|
زپود محنت و تار محبت |
|
|
| خوشا آنانکه تن از جان ندانند |
|
تن و جانی بجز جانان ندانند |
| بدردش خو گرند سالان و ماهان |
|
بدرد خویشتن درمان ندانند |
|
|
| دل مو بی‌تو زار و بی قراره |
|
بجز آزار مو کاری نداره |
| زند دستان بسر چون طفل بدخو |
|
بدرد هجرت اینش روزگاره |
|
|
| بوره بلبل بنالیم از سر سوز |
|
بوره آه سحر از مو بیاموز |
| تو از بهر گلی ده روز نالی |
|
مو از بهر دل‌آرامم شو و روز |
|
|
| خداوندا بفریاد دلم رس |
|
تو یار بیکسان مو مانده بیکس |
| همه گویند طاهر کس نداره |
|
خدا یار مو چه حاجت کس |
|
|
| دلی دیرم ولی دیوانه و دنگ |
|
ز دستم شیشه‌ی ناموس بر سنگ |
| ازین دیوانگی روزی برآیم |
|
که در دامان دلبر برزنم چنگ |
|
|
| همه عالم پر از کرد چه سازم |
|
چو مو دلها پر از درد چه سازم |
| بکشتم سنبلی دامان الوند |
|
همواز طالعم زرد چه سازم |
|
|
| قدح بر گیرم و سیر گلان شم |
|
بطرف سبزه و آب روان شم |
| دو سه جامی زنم با شادکامی |
|
وایم مست و بسیرلالیان شم |
|
|
| مو از جور بتان دل ریش دیرم |
|
زلاله داغ بر دل بیش دیرم |
| چو فردا نامه خوانان نامه خوانند |
|
من شرمنده سر در پیش دیرم |
|
|
| دیم آلاله‌ای در دامن خار |
|
واتم آلالیا کی چینمت بار |
| بگفتا باغبان معذور میدار |
|
درخت دوستی دیر آورد بار |
|
|
| خوشا آندل که از خود بیخبر بی |
|
ندونه در سفر یا در حضر بی |
| بکوه و دشت و صحرا همچو مجنون |
|
پی لیلی دوان با چشم تر بی |
|
|
| همه دل ز آتش غم سوتنی بی |
|
بهرجان سوز هجر افروتنی بی |
| که از دست اجل بر تن قبائی |
|
اگر شاه و گدائی دوتنی بی |
|
|
| قلم بتراشم از هر استخوانم |
|
مرکب گیرم از خون رگانم |
| بگیرم کاغذی از پرده‌ی دل |
|
نویسم بهر یار مهربانم |
|
|
| محبت آتشی در جانم افروخت |
|
که تا دامان محشر بایدم سوخت |
| عجب پیراهنی بهرم بریدی |
|
که خیاط اجل میبایدش دوخت |
|
|
| الهی ار بواجم ور نواجم |
|
ته دانی حاجتم را مو چه واجم |
| اگر بنوازیم حاجت روا بی |
|
وگر محروم سازی مو چه ساجم |
|
|
| مو آن دلداده‌ی بی خانمانم |
|
مو آن محنت نصیب سخت جانم |
| مو آن سرگشته خارم در بیابان |
|
که چون بادی وزد هر سو دوانم |
|
|
| نمیدانم که رازم با که واجم |
|
غم و سوز وگدازم با که واجم |
| چه واجم هر که ذونه میکره فاش |
|
دگر راز و نیازم با که واجم |
|
|
| سر کویت بتا چند آیم و شم |
|
ز وصلت بی نوا چند آیم و شم |
| بکویت تا ببیند دیده رویت |
|
نترسی از خدا چند آیم و شم |
|
|
| بوره کز دیده جیحونی بسازیم |
|
بوره لیلی و مجنونی بسازیم |
| فریدون عزیزم رفتی از دست |
|
بوره کز نو فریدونی بسازیم |
|
|
| گلی که خود بدادم پیچ و تابش |
|
باشک دیدگانم دادم آبش |
| درین گلشن خدایا کی روا بی |
|
گل از مو دیگری گیرد گلابش |
|
|
| زعشقت آتشی در بوته دیرم |
|
در آن آتش دل و جان سوته دیرم |
| سگت ار پا نهد بر چشمم ایدوست |
|
بمژگان خاک پایش روته دیرم |
|
|
| به آهی گنبد خضرا بسوجم |
|
فلک را جمله سر تا پا بسوجم |
| بسوجم ار نه کارم را بساجی |
|
چه فرمائی بساجی یا بسوجم |
|
|
| اگر جسمم بسوزی سوته خواهم |
|
اگر چشمم بدوزی دوته خواهم |
| اگر باغم بری تا گل بچینم |
|
گلی همرنگ و همبوی ته خواهم |
|
|
| سر کوه بلند چندان نشینم |
|
که لاله سر بر آره مو بچینم |
| الاله بیوفا بی بیوفا بی |
|
نگار بیوفا چون مو گزینم |
|
|
| ز وصلت تا بکی فرد آیم و شم |
|
جگر پر سوز و پر درد آیم و شم |
| بموگوئی که در کویم نیایی |
|
مو تا کی با رخ زرد آیم و شم |
|
|
| خوشا روزی که دیدار ته وینم |
|
گل و سنبل ز رخسار ته چینم |
| بیا بنشین که تا وینم شو و روز |
|
جمالت ای نگار نازنینم |
|
|
| دلم زار و حزینه چون ننالم |
|
وجودم آتشینه چون ننالم |
| بمو واجن که طاهر چند نالی |
|
چو مرگم در کمینه چون ننالم |
|
|
| بیته گلشن چو زندان بچشمم |
|
گلستان آذرستان بچشمم |
| بیته آرام و عمر و زندگانی |
|
همه خواب پریشان بچشمم |
|
|
| بشو یاد تو ای مه پاره هستم |
|
بروز از درد و غم بیچاره هستم |
| تو داری در مقام خود قراری |
|
مویم که در جهان آواره هستم |
|
|
