|
مو آن محنت کش حسرت نصیبم |
|
که در هر ملک و هر شهری غریبم |
نه بو روزی که آیی بر سر من |
|
بوینی مرده از هجرحبیبم |
|
بغیر ته دگر یاری ندیرم |
|
به اغیاری سر و کاری ندیرم |
بدکان ته آن کاسد متاعم |
|
که اصلا روی بازاری ندیرم |
|
بوره جانا که جانانم تویی تو |
|
بوره یارا که سلطانم تویی تو |
ته دونی خود که مو جز تو ندونم |
|
بوره بوره که ایمانم تویی تو |
|
سرم سودای گیسوی ته دیره |
|
دلم میل گل روی ته دیره |
اگر چشمم بماه نو کره میل |
|
نظر بر طاق ابروی ته دیره |
|
اگر دردم یکی بودی چه بودی |
|
وگر غم اندکی بودی چه بودی |
به بالینم طبیبی یا حبیبی |
|
ازین هر دو یکی بودی چه بودی |
|
مو آن رندم که عصیان پیشه دیرم |
|
بدستی جام و دستی شیشه دیرم |
اگر تو بیگناهی رو ملک شو |
|
من از حوا و آدم ریشه دیرم |
|
گرم خوانی ورم رانی ته دانی |
|
گرم درتش بسوزانی ته دانی |
ورم بر سر زنی الوند و میمند |
|
همی واجم خدا جانی ته دانی |
|
نگار تازه خیز ما کجایی |
|
بچشمان سرمه ریز ما کجایی |
نفس بر سینهی طاهر رسیده |
|
دم رفتن عزیز ما کجایی |
|
چه خوش بیمهربانی هر دو سر بی |
|
که یکسر مهربانی دردسر بی |
اگر مجنون دل شوریدهای داشت |
|
دل لیلی از آن شوریده تر بی |
|
به خنجر گر برآرند دیدگانم |
|
در آتش گر بسوزند استخوانم |
اگر بر ناخنانم نی بکوبند |
|
نگیرم دل ز یار مهربانم |
|
من آن شمعم که اشکم آتشین بی |
|
که هر سوته دلی حالش همین بی |
همه شب گریم و نالم همه روز |
|
بیته شامم چنان روزم چنین بی |
|
تو آری روز روشن را شب از پی |
|
شده کون و مکان از قدرتت حی |
حقیقت بشنو از طاهر که گردید |
|
بیک کن خلقت هر دو جهان طی |
|
شب تار است و گرگان میزنند میش |
|
دو زلفانت حمایل کن بوره پیش |
از آن کنج لبت بوسی بموده |
|
بگو راه خدا دادم بدرویش |
|
دلی دیرم چو مرغ پا شکسته |
|
چو کشتی بر لب دریا نشسته |
تو گویی طاهرا چون تار بنواز |
|
صدا چون میدهد تار گسسته |
|
مو آن دل داده یکتا پرستم |
|
که جام شرک و خود بینی شکستم |
منم طاهر که در بزم محبت |
|
محمد را کمینه چاکرستم |
|
الهی ای فلک چون مو زبون شی |
|
دلت همچون دل مو غرق خون شی |
اگر یک لحظه ام بی غم بوینی |
|
یقین دانم کزین غم سرنگون شی |
|
مدامم دل پر از خون جگر بی |
|
چو شمع آتش بجان و دیده تر بی |
نشینم بر سر راهت شو و روز |
|
که تا روزی ترا بر مو گذر بی |
|
بنادانی گرفتم کوره راهی |
|
ندانستم که میافتم بچاهی |
بدل گفتم رفیقی تا به منزل |
|
ندانستم رفیق نیمه راهی |
|
من آن رندم که گیرم از شهان باج |
|
بپوشم جوشن و بر سر نهم تاج |
فرو ناید سر مردان به نامرد |
|
اگر دارم کشند مانند حلاج |
|
زمشکتر سیهتر سنبلت بی |
|
هزاران دل اسیر کاکلت بی |
زآه و ناله تاثیری ندیدم |
|
زخارا سختتر گویا دلت بی |
|
نپرسی حال یار دلفکارت |
|
که هجران چون کند با روزگارت |
ته که روز و شوان در یاد مویی |
|
هزارت عاشق با مو چه کارت |
|
همه شو تا سحر اختر شمارم |
|
که ماه رویت آیو در کنارم |
شوان گوشم بدر چشمم براهت |
|
گذاری تا بکی در انتظارم |
|
شبی دیرم زهجرت تار تارو |
|
گرفته ظلمتش لیل و نهارو |
خداوندا دلم را روشنی ده |
|
که تا وینم جمال هشت و چارو |
|
دلم میل گل روی ته دیره |
|
سرم سودای گیسوی ته دیره |
اگر چشمم بماه نو کره میل |
|
نظر بر طاق ابروی ته دیره |
|
الاله کوهساران هفته ای بی |
|
بنفشه جو کناران هفتهای بی |
منادی میکره شهرو به شهرو |
|
وفای گلعذاران هفتهای بی |
|