می‌شد سر زلف در زمین کش

می‌شد سر زلف در زمین کش		چون شرح دهم تو را که آن خوش
از تیزی و تازگی که او بود		گویی همه آب بود و آتش
پر کرده ز چشم نرگسینش		از تیر جفا هزار ترکش
زیر قدشم هزار مشتاق		از مردم دیده کرده مفرش
جان همه کاملان ز زلفش		همچون سر زلف او مشوش
روی همه عاشقان ز عشقش		از خون جگر شده منقش
گل چهره و گل فشان و گل بوی		مه طلعت و مه جبین و مهوش
صد تشنه ز خون دیده سیراب		از دشنه‌ی چشم آن پریوش
گه دل گه جان خروش می‌کرد		کای غالیه زلف زلف برکش
عطار ز زلف دلکش او		تا حشر فتاده در کشاکش