عکس های سیاه و سفید در دنیای عکس های دیجیتال

"تا به حال موسیقیدان حرفه ای را دیده اید که تنها شنبه شب ها تمرین کند؟ یا تنها در یک روز از هفته به موسیقی ‌فکر کند؟ حداقل هیچ یک از موسیقیدان هایی که من می شناسم، چنین نیستند. آنها هر روز تمرین می کنند و اجازه ‌می دهند نت ها در ذهنشان آزادانه حرکت کند. عکاسی نیز مانند دیگر هنرها، به همین شکل است. ذهن یک عکاس ‌باید همواره درگیر کارش باشد.
عکاسی یک فرآیند خلاق است که انسان را احاطه می کند و به دنبال خود می کشد." اینها بخشی از عقاید هنری وسل راجع به حرفه اش "عکاسی" بود.‌ حدود ۴۶ سال است که عکاسی، او را به دنبال خود می کشاند. از سال ۱۹۶۹، زمانی که هواپیمای او در ‌فرودگاه لس آنجلس به زمین نشست، تصمیم گرفت از هرچه می بیند، عکس بگیرد.
او می گوید: <همه چیز در ‌آنجا برای من عجیب بود.
وجود نورهای خارق العاده و خیره کننده، بسیار مرا تحت تاثیر قرار داد.>‌ تمام نقطه نظرات وسل در مورد عکاسی، در آثارش به خوبی نمایان است. عکس های او از کالیفرنیا و لاس ‌وگاس نشان می دهد چگونه به چشم هایش آزادی کامل داده تا او را هرکجا که می خواهند، ببرند.
در یک فریم، جاده ای را در بیابانی خالی می بینیم، نقطه ای کوچک در اواسط عکس به چشم می خورد که مجبورمان می کند از ‌نزدیک به عکس نگاه و مدت زیادی روی آن تمرکز کنیم. پس از چند لحظه <تابلوی ایست> وسط عکس را کشف ‌می کنیم.
بسیاری دیگر از عکس های او نیز همین حالت را دارند و بیننده را مجبور می کنند که بسیار با دقت به ‌آنها نگاه کند.‌ در آثار وسل که۶۴ سال پیش در تینک.ان.جی Teaneck(‌، N.J‌‌) به دنیا آمد، معصومیت موج می زند. او می خواهد سوژه هایش در عکس ها همان طور باشند که در واقعیت هستند و بسیار تلاش می کند که فاصله آنها با ذات ‌حقیقی شان در عکس ها هرچه ممکن است کمتر باشد، مانند یکی دیگر از عکاسان معروف که علت عکاسی کردن ‌خود را چنین بیان می کند: <تنها دلیل عکس گرفتن من این است که در دنیای بیرون چیزهایی شبیه به عکس پیدا ‌می کنم.>‌ ‌ وسل از همان ابتدا کار خود را تنها با یک دوربین لایکا با لنز ۲۸ میلیمتر و نوعی فیلم سیاه و سفید آغاز کرد.
در ‌طی سال ها او تنها با یک لنز و دوربین کار می کرد؛ محدودکردن ابزار در طول این دوره طولانی احساس او را ‌نسبت به چگونگی انتقال نور به فیلم و سپس کاغذ (هنگام ظهور) بسیار عمیق کرد. اکنون این مساله در او بسیار ‌درونی شده، گویا به صورت یک امر غریزی درآمده است.‌ مکان و زمان دقیق عکس گرفتن، مهمترین انتخاب های وسل در زمان کار او به شمار می روند. همین دو ‌مورد، عکس های او را بسیار مبهم و پیچیده می کند.‌
با مشاهده عکس های او که دقت بصری فوق العاده زیادی دارند و به صورت معجزه آسایی در ذهن حک می ‌شوند، همواره از خود راجع به منبع الهام عکاس سوال می کنیم. احتمال دارد برایتان جالب باشد که او تحت تاثیر ‌چه چیزی یا چه کسی است. خود عکاس رسیدن به جواب را برای ما ساده می کند. او شباهت زیادی بین عکاس و ‌اشعار ایماژیست ها می بیند.
به اعتقاد او، ایماژیست ها با یک خط موجز تصاویر ذهنی بسیار عمیقی خلق می کنند ‌که شاید پاک کردن آنها از ذهن بسیار دشوار باشد. این مقایسه منشاء تاثیرات هنری عکاس را به خوبی روشن می ‌کند.‌ احتمالا نوع نگاه و طرز فکر یک عکاس بزرگ مانند وسل نیز سوال برانگیز است. او می گوید: "هرگاه به سان ‌دیه گو می روم، بدون پیش داوری و هیچ ایده قبلی در کنار ساحل قدم می زنم و به اشیا اجازه می دهم چشم مرا به ‌دنبال خود بکشانند.
من این کار را در آخرین ساعات روز، زمانی که آفتاب هنوز غروب نکرده و مد شبانه مزاحم ‌من نمی شود، انجام می دهم.
در آن زمان عکس هایی که پیش از این گرفته ام را به یاد نمی آورم، اما پس از ‌عکاسی، کاغذهای کنتاکت قبلی به من یادآوری می کنند که از این صحنه چندین عکس دیگر نیز گرفته بودم."‌ یکی از قوانین جالب کار وسل این است که کاغذهای کنتاکت را پیش از آنکه تصمیم بگیرد کدام یک را چاپ کند، ‌برای مدتی کنار می گذارد.
او می گوید: "اگر پیش از بررسی آثار اجازه دهید مدتی زمان بگذرد، قضاوت واقع ‌بینانه تری خواهید کرد. در این صورت داوری شما بیشتر بر پایه تجربه های ذهنی و فیزیکی از جهان خواهد بود ‌و نقش حافظه در آن کمتر می شود."‌ ‌ عکس های ساده و سیاه و سفید وسل در دنیای عکس های رنگی دیجیتال، حکم و کیفیت وسایل دست ساز را ‌دارد.
آنها فروتنانه روی دیوارهای موزه ها قرار گرفته اند. او با تاسف می گوید: "این روزها، مردم دیگر به ‌حقایق توصیفی، احساسی و تامل برانگیزی که هنوز در عکس های خود پیدا می شوند، کوچک ترین توجهی نمی ‌کنند. عکاسی روند بسیار خوشایندی دارد؛ چشم های باز، آماده ، حساس و حتی در بعضی موارد رابطمی خواهد ‌و برای آن باید تمرین کرد. باید بتوان به چیزها بدون هیچ پیش زمینه قبلی نگاه کرد و اجازه داد چشم ها از ذهن ‌جلوتر حرکت کنند."

منبع: ‌نیویورک تایمز

منبع : روزنامه آفتاب یزد