آینده مبهم کوزوو

«روگوا» رئیس جمهور و به عبارتی رئیس اجرایی کوزوو در حساس ترین زمان ممکن چشم از جهان فرو بست. زیرا مذاکرات وین در همین دوران در جریان است و نتیجه این مذاکرات باید وضعیت نهایی کوزوو را روشن کند. استان کوزوو از نظر حقوق بین الملل هنوز هم به صربستان تعلق دارد اما از زمان جنگ سال ۱۹۹۹ عملاً توسط سازمان ملل متحد و ناتو اداره می شود. «ابراهیم روگوا» به عنوان رهبر محبوب آلبانیایی تبارهای کوزوو و کسی که هموطنانش به وی اعتماد و اطمینانی عمیق داشتند، پیش از این قرار بود رهبری این گفت وگوها را بر عهده داشته باشد تا شاید بتواند به این طریق بالاخره کشورش را از چنگ صرب ها خارج ساخته و استقلال آن را تضمین کند. کوزوو مدت ها است که وضعیت بغرنج و پیچیده ای دارد. صرب ها حاضر به دست کشیدن و از دست دادن این استان نیستند و اکثریت آلبانیایی تبارهای کوزوو هم (که نود درصد جمعیت این استان را تشکیل می دهند) به چیزی کمتر از استقلال کوزوو راضی نمی شوند. نهادها و نیروهای قدرتمندی چون سازمان ملل متحد و ناتو هم چندان از این مسئله استقبال نمی کنند زیرا از نظر آنان تاسیس یک دولت کوچک و فقیر جدید نمی تواند امر مطلوبی به شمار آید. از نظر اکثر آلبانیایی تبارهای کوزوو، روگوا تنها کسی بود که می توانست نماینده ملتش باشد و در بازی سخت و پیچیده نیروهای دشمن، به نوعی مصالحه و سازش دست یابد. بیماری روگوا برگزاری کنفرانس را با مشکلاتی روبه رو ساخت و از حدود پنجاه روز پیش به این سو هیچ ملاقاتی میان اعضای نمایندگی کوزوو صورت نگرفته است. «میلازیم کراسنیکی» کارشناس ارشد علوم سیاسی در کوزوو در تحلیل این وضعیت می گوید: «فقدان روگوا منجر به ایجاد یک خلأ خواهد شد، به ویژه از نظر روانشناسی، زیرا بخش اعظم رای دهندگان به شخص وی اعتقاد و ایمان زیادی داشتند». البته از نظر این کارشناس سیاسی خبر مرگ روگوا چندان لطمه بزرگی به مذاکرات وین وارد نخواهد کرد چون این مذاکرات بیش از هر چیز به اراده طرف های بین المللی مبنی بر یافتن راه حلی برای مسئله کوزوو بستگی دارد. با این حال دیگر ناظران، نسبت به این مسئله چندان خوشبین نیستند. از نظر آنها هیچ جانشین شایسته و هم تراز با روگوا در حال حاضر وجود ندارد و علاوه بر آن نگرانی در مورد جنگ قدرت مسئله ای جدی است. این عده از ناظران سیاسی یک روز پس از مرگ رئیس جمهور هشدار دادند که هیچ یک از کاندیداهای احتمالی از اقتدار فوق العاده روگوا برخوردار نیستند و باید در این مورد فکری اساسی بشود. شاید همین نگرانی ها بود که رئیس تشکیلات سازمان ملل در کوزوو یعنی «سورن یسن- پترسن» را وادار کرد تا همه رهبران آلبانیایی تبار را به همبستگی در این برهه حساس و تعیین کننده دعوت کند. پترسن در پیام خود از سیاستمداران و مردم کوزوو خواست تا خویشتن دار باشند و پختگی و خردمندی از خود نشان دهند. در حال حاضر سیاستمداران زیادی در کوزوو هستند که امیدواری بالایی برای جانشینی روگوا دارند. اما از قرار معلوم رئیس پارلمان یعنی «نزهت داسی» از شانس بیشتری نسبت به دیگران برای جانشینی رئیس جمهور فقید برخوردار است. «داسی» خود یکی از اعضای حزب روگوا یعنی «جامعه دموکراتیک کوزوو» است. البته وی چهره پرجنجال و ستیزه جویی نیز هست. به عقیده بسیاری از کارشناسان او از کاراکتری مقتدر برخوردار بوده و می تواند رقیب مناسبی برای مخالفان روگوا باشد. رهبر ۳۷ ساله اپوزیسیون کوزوو یعنی «هاشم تاسی» هم رویای جانشینی روگوا را در سر می پروراند و نماینده جناح رادیکال آلبانیایی تبارهای کوزوو به شمار می آید. این سیاستمدار جوان در سال ۱۹۹۸ و در کسوت رهبر یکی از گروه های شورشی پای در صحنه سیاسی کوزوو گذاشت. هاشم تاسی به دلیل شرکت در اعمال تروریستی، به صورت غیابی در صربستان محاکمه و به ۲۳ سال زندان محکوم شده است. این رهبر مخالف به احتمال قوی از پشتیبانی دیگر احزاب تندرو نیز برخوردار است، احزابی که همواره مخالف مشی مسالمت آمیز روگوا بودند و تنها راه رسیدن به استقلال را جنگ مسلحانه می دانند. دیگر کاندیدای مطرح هم یکی از مدیران رسانه ای کوزوو یعنی «سوروی» و حزبش «اورا» است. سوروی ۴۳ ساله سعی می کند تا خود را سیاستمداری واقع گرا معرفی کند و از همین ویژگی برای به دست آوردن آرای بیشتر استفاده کند. او از هموطنانش خواسته است که نه تنها باید آرمان رسیدن به استقلال را حفظ کنند، بلکه علاوه بر آن باید به فکر بازسازی اقتصاد ویران کوزوو نیز باشند. دیگر کاندیدای مطرح، نخست وزیر فعلی یعنی «بایرام کوزومی» است. این سیاستمدار ۴۵ ساله از زمان قرار گرفتن در راس دولت در بهار ۲۰۰۵ به عنوان یکی از امیدهای آینده عرصه سیاسی کوزوو معرفی شده است.
منبع: دویچه وله

منبع : روزنامه شرق