ای... مثل ایکار - I… Comme Icare

سال تولید : ۱۹۷۹
کشور تولیدکننده : فرانسه
محصول : -
کارگردان : هانری ورنوی.
فیلمنامه‌نویس : دیدیه دوکوآن و ورنوی.
فیلمبردار : ژان لوئی پیکاوه.
آهنگساز(موسیقی متن) : انیو موریکونه
هنرپیشگان : ایو مونتان، رولان بلانش، ژاک بریلان، ژاک دنی، میشل دوسارا و ژورفین فرسون.
نوع فیلم : -


کشوری نامشخص. در یک روز آفتابی، قاتلی حرفه‌ای با تفنگ دوربین‌دار رئیس‌جمهور را میان جمعیت نشانه رفته است. قاتل ماشه تفنگ را می‌چکاند، اما ناگهان همه چیز سریع و برخلاف انتظار اتفاق می‌افتد و مرگ از جائی دیگر سر می‌رسد... «بازرس‌ هانری وُلنی» (مونتان) و چهار دستیارش باید این پرونده ملی را به انجام برسانند و مغز متفکر پشت صحنه پرور را بیابند. وقتی «وُلنی» پرونده را به دست می‌گیرد، نشانه‌های کمی می‌یابد؛ از جمله تمام کوشش‌هایش را مصروف پیدا کردن یک مرد می‌کند که شاهد اصلی به شمار می‌آید. او در جست و جو برای یافتن این مرد به جسد برمی‌خورد. اما در پی هر ردّی، جسدی دیگر خوابیده است؛ اجساد هفت مرد و دو زن: نُه شاهدی که در صحنه ترور چیزی را دیده‌اند که نباید می‌دیده‌اند. در انتها «ولنی» با دست یافتن به راز، عنوان فیلم را توضیح می‌دهد و خودش فدا می‌شود.
* ورنوی قرار بود نمونه اروپائی بسیاری از فیلم‌سازان حرفه‌ای هالیوود باشد که حرفی برای گفتن ندارند و صرفاً داستان‌های خوبی هستند. این فیلم‌سازان هر از گاهی، برحسب مواردی که سیستم از طریق فیلم‌نامه‌نویس خوب، نوع درست و غیره فراهم می‌آورد، فیلم‌های جمع و جور و کم و بیش قابل قبولی می‌سازند. اما قالب‌های فیلم‌سازی در اروپا و با اصراری که ورنوی در تقلید از آمریکائی‌ها دارد (در حالی که در کنارش همکاران حرفه‌ای و خلاّق آمریکائی را ندارد) نمایان‌گرا این نکته است که اگرچه فیلم‌های ورنوی گاهی از نظر ساخت بی‌نقص هستند، اما عمق ندارند. و به این ترتیب ای... مثل ایکار در استیلیزه کردن سبک کار و نزدیک کردن هر نوع روش توضیحی به فیلم‌های کارآگاهی آمریکا به شدت موفق است. اما در پس سطح داستانی و هیجان‌انگیزش نه موفق به شخصیت‌پردازی می‌شود و نه ساختن ابعادی متافیزیکی که کارنامه ورنوی نشان می‌دهد چقدر علاقه به ایجادشان دارد.