سلام آقای یاغی

مصدومیت، محرومیت و شکست. فصل برای یونایتد این‌طور شروع شد، سراسر مصیبت و دلواپسی.
تیم هاروارد، دروازه‌بان یونایتد پس از فصل درخشانی که پشت سر گذاشته بود، امسال وحشتناک ظاهر شد. چند اشتباه بزرگ از جانب او و چند لغزش سهمناک، الکس فرگوسن را حسابی خشمگین کرد. آن‌قدر خشمگین که تصمیم گرفت هاوارد را در بازی مهمی مثل مسابقهٔ با لیورپول روی نیمکت بنشاند و روی کارول را - که چند روزی بود از مصدومیت رها شده بود - به‌کار گیرد.
خط دفاع شیاطین سرخ هم مجموعه‌ای از اشتباهات زنجیره‌ای مرگبار مرتکب شد. تزلزل بیش از حدّ مدافعان یونایتد باعث شده بود حتی معمولی‌ترین خط حمله‌های جزیره هم قادر به رخنه به آن باشند. بازی با بولتون اوج این سستی بود که ناهماهنگی میکائیل سیلوستره و تیم هاوارد، توپ را در آستانهٔ دروازهٔ خالی نصیب لس فردیناند کرد تا مهاجم کهنه‌کار بولتون، گل دوم تیم خود را به ثمر برساند.
در خط حمله اما، فقط حضور آلن اسمیت الهام‌بخش بود. ستارهٔ سابق لیدز، با زدن ۴ گل در ۵ بازی اولش برای یونایتد، نشان داد فرگی در خرید او به بیراهه نرفته. اما فروغ اسمیت هم برای بالا کشاندن یونایتد کافی نبود.
آنها فصل را با شکست برابر چلسی شروع کردند و چند تساوی هم به دنبال برد خفیف ۲ بر یک برابر نورویچ در اولدترافورد ردیف کردند تا ضعیف‌ترین شروع آنها در تاریخ لیگ برتر شکل بگیرد.
شاید اگر مربی‌ای مثل خوسه آنتونیو کاماچو - یا هر فرد دیگری جزء فرگی - بر نیمکت یونایتد می‌نشست، مصدومیت یا محرومیت مردان خود و این همه نتیجهٔ ضعیف و شایعه و انتقاد را تاب نمی‌آورد و استعفاء می‌داد - همان‌طور که کاماچو رئال را رها کرد - اما سرالکس فرگوسن مرد بسیار عجیبی است. دو سال پیش بود که او در وضعیتی به مراتب بدتر گرفتار آمد و یونایتد در میانه‌های فصل ۸ امتیاز از آرسنال عقب افتاد اما در نهایت قهرمانی را از آن شیاطین سرخ شد.
این بار هم فرگی مثل همیشه - با سرسختی و انگیزه‌ای تمام‌نشدنی، فقط از آغاز روز‌های خوش آینده دم می‌زد ...

بازگشت
نخستین بارقه‌های امید با بازگشت رودون نیستلروی بر پیکرهٔ یونایتد باریدن گرفت، تک‌خال هلندی ۴ ماه مصدوم بود. برابر بولتون چند دقیقه‌ای بازی کرد و سرانجام دوباره اوج گرفت. در جام قهرمانان، در فرانسه او به تنهائی دو گل زیبا زد تا منچستر به یک تساوی باارزش برابر لیون برسد و از آن موقع، رودون نیستلروی دوباره تحرکی تازه به خط آتش قرمزها بخشیده. آلن اسمیت را در کنار او بگذارید تا دریابید فرگوسن چه قوای تهاجمی مرگباری دارد. کافی است لوئیس ساها و وین رونی هم مصدومیت خود را پشت سر بگذارند - که در بدترین نگرش، حداکثر ۲ هفته به طول می‌انجامد - تا اولدترافورد غنی‌ترین خط حملهٔ تهاجم انگلیس را داشته باشد.
در خط میانی هم اوضاع رو به راه است. روی کین که دیگر انرژی سابق را ندارد بیشتر به خط دفاع می‌چسبد و به آن نظم می‌دهد و خب، کریستیانو رونالدو یک تنه بار هجومی را بر دوش می‌کشد. حالا او از رایان گیگز بزرگ هم بهتر بازی می‌کند. کافی است نمایش او را برابر لیورپول دیده باشید تا دریابید که هافبک جوان پرتغالی، چه ساده فقدان یک فانتزیست را در خ هافبک منچستر از میان برداشته. در یک صحنه از جدال با لیورپول - او که قاعدتاً باید در سمت راست بازی کند - توپ را در میانهٔ زمین گرفت، چند نفری را دربیل زد و با شوتی سرکش تیر دروازهٔ مهمان را به لرزه درآورد تا ارتعاشی ضعیف از خوشی تن فرگی را بلرزاند. اگر وین رونی هم پشت سر دو مهاجم تیم قرار بگیرد، مربی اسکاتلندی دیگر اصلاً نیاز به یک بازیساز تکنیکی را احساس نخواهد کرد. او برای رفع همین معضل خوان سباستین ورونن را خرید - که بسیار ناموفق بود - یا تلاشی بی‌حاصل برای جذب رونالدینیو کرد اما حالا همه چیز بر وفق مراد به‌نظر می‌رسد.
پس از تلاش نسل طلائی یونایتد - که دست‌پروردهٔ فرگوسن بودند و با فروش دیوید بکام و نیکی بات به اوج خود رسید - یونایتد برای نخستین‌بار به آرامش می‌رسد.
در چنین بحبوحه‌ای بازگشت ریو فردیناند آخرین دلشوره‌های هواداران ثروتمندترین باشگاه دنیا را هم زدود.

رکورد فوق‌العاده
حدود ۹ ماه پیش، زمانی که ریو فردیناند آخرین بازی‌های خود را برای یونایتد انجام می‌داد، آنها در صدر جدول لیگ ایستاده بودند و در ۱۹ بازی، فقط ۱۴ گل خورده بودند. در جمع ۱۶ تیم پایانی لیگ قهرمانان هم جای داشتند. اما وقتی مدافع ۲۵ ساله به خاطر غیبت در آزمایش دوپینگ، ۸ ماه از حضور در میادین - حتی مسابقات دوستانه - محروم شد، نظم دفاعی پسران اولدترافورد هم دود شد و به هوا رفت. در ۱۶ بازی بعدی ۲۰ گل خوردند، قهرمانی لیگ برتر از دست آنها لغزید و در اروپا هم به پورتو باختند و حذف شدند.
ریو فردیناند - که در ۲۰۰۲ یا ۳۰ میلیون پوند از لیدز به یونایتد آمد - گران‌ترین مدافع دنیا است و البته یکی از بهترین‌ها. او خوب تکل می‌زند، سریع است و قدرت بازیخوانی و سرزنی بالائی دارد اما فراتر از همهٔ اینها، یک رهبر فوق‌العاده است. برای همین غیبت او در عملکرد تیم کاملاً محسوس بود و وقتی پس از ۸ ماه، در اولین بازی خود - حساس‌ترین دیدار فصل منچستر برابر لیورپول - به میدان رفت، تأثیری چنان شگرف بر روند حرکتی تدافعی تیم گذاشت که حاصل آن نمی‌توانست جز پیروزی باشد. دقیقاً به همین خاطر است که هری‌ ردنپ، این مدافع جوان را بهترین می‌داند، بهترین در اروپا: ”فکر می‌کنم او از تمام مدافعان اروپا یک سر و گردن بالاتر باشد. همه دربارهٔ کلاس بازی متفاوت الساندرونستا حرف می‌زنند اما ریو یک بازیکن ویژه است. او همهٔ توانائی‌های لازم را دارد. سریع است، با توپ خوب کار می‌کند و آن قد بلندش، همهٔ توپ‌های هوائی را می‌زند. ریو می‌داند که اشتباه کرده و با تبعات آن هم کنار آمد. اما فکر می‌کنم حالا باصلابت‌تر از همیشه بازگشته. او به زودی نشان می‌دهد که منچستر از فقدان او چه ضربه‌ای خورده.“ مربی پورتسموث که روزگاری در وستهام فردیناند را پرورانده، سپس دربارهٔ شرایط کنونی یونایتد می‌افزاید: ”دیگر نمی‌شود مثل سال‌های قبل بگوئیم آرسنال ۹ امتیاز از منچستر پیش می‌افتد، بعید است. حالا که همهٔ بازیکنان آنها برگشته‌اند، یونایتد با صلابت به پیش می‌تازد و دیگر بازی‌های زیادی را نخواهد باخت.“
ریو فردیناند هم پس از پیروزی برابر لیورپول، که طی آن ۹۰ دقیقه بازی کرد، با سرخوشی گفت: ”فوق‌العاده بود. همه چیز برایم تازگی داشت، هواداران از همان لحظات اول، از موقعی که داشتم گرم می‌کردم فریاد می‌کشیدند ... ققط می‌توانم بگویم بازگشتی عالی بود.“ فردیناند سخنان خود را پی می‌گیرد: ”حالا دیگر به پشت سر نگاه نمی‌کنم، فقط به آینده فکر می‌کنم، به زمانی که فوتبال رویائی‌ خود را، همان‌طور که در بچگی دوست داشتم، بازی خواهم کرد.“
در چنین بحبوحه‌ای، شکست دادن لیورپول، به‌مثابه خامهٔ روی کیک بود. یونایتد نتایج ضعیفی گرفته بود و می‌بایست همهٔ آنها را یکباره جبران می‌کرد. برابر دشمن سنتی‌ خود، لیورپول.
به زانو درآوردن ارتش آنفیلد و بازگشت یشتر ستاره‌های یونایتد و نمایش دل‌انگیز چهار مدافع تیم - سیلوستره، فردیناند، وس‌براون و گابریل هاینتزه - همه باهم همراه شدند تا شیاطین سرخ دوباره به صف اول مبارزات برگردند.
روی کین می‌گوید: ”اگر یک هفته ببریم، تیم بزرگی هستیم و هفته بعد که می‌بازیم، فاجعه رخ داده. متأسفانه در این باشگاه هیچ توازنی وجود ندارد. اما همه منچستری‌ها باتجربه هستند و این راه را بارها رفته‌اند.“
رودون نیستلروی هم دربارهٔ مسابقه‌ای که می‌تواند نقطهٔ عطف امسال جدال‌های یونایتد باشد و آغازگر راه قهرمانی آنها در تمامی جبهه‌ها، می‌افزاید: ”می‌دانستیم که به برد برابر لیورپول نیاز داریم. همه آمادهٔ پیروزی بودند و خب، هر ۳ امتیاز را هم گرفتیم. احساس فوق‌العاده‌ای بود. این می‌تواند نقطهٔ عطف این فصل ما باشد. حداقل امیدواریم ...“ و یونایتد بازگشته است.

منبع : واحد مرکزی خبر