عملیات غیرممکن در ایتالیا

● روبرتو دونادونی سرمربی جدید لاجوردی
همه از او خوب می گویند، حتی اگر این عنوان زودتر از لیاقتش به او رسیده باشد. حتی فابیو كاپلو كه مرجع اصلی فوتبال ایتالیا محسوب می شود. «از همه بد می گوید، به غیر مسیح و بعد هم با عذرخواهی می گوید كه او را نمی شناسد.» در مورد این پسر میلانی حرفی نمی زند و حتی اسمش را در پست جانشینان خود در یوونتوس قرار می دهد. آریگو ساكی، استاد او، كه در ابتدا كمی از این انتخاب ناراضی است اما بعد از مدتی تایید می كند كه روبرتو دونادونی، ۴۲ ساله، با اصلیت برگامویی، میلانی كه در قلب دارد و روی سینه اش چندین جام و قهرمانی دارد، می تواند هدایت این تیم را به عهده بگیرد.
همه از او خوب حرف می زنند، حتی آلدو اسپینلی، رئیس باشگاه لیورنو كه بعد از یك دوره موفق و نجات دادن از خطر سقوط به جای اینكه مدال لیاقت را روی سینه او بگذارد، به راحتی اخراجش كرد و یا اینكه مقدمات استعفای زودهنگام «دونا» را فراهم كرد. مسلماً همه از او خوب حرف می زنند، حتی بازیكنانی كه با او كار كرده اند؛ خصوصاً كریستیانو لوكارلی؛ گلزن اول لیورنو كه فراتر از روابط بازیكن- مربی به او احترام می گذارد و در وجود او یك انسان شایسته را پیدا كرده و او را دوست صمیمی خود می خواند. طی یك نظرسنجی كه توسط دیمیترو آلبرتینی (مشاور ارشد وزیر ورزش و احتمالاً رئیس بعدی فدراسیون فوتبال) انجام شد تمام سناتورهای فوتبال ایتالیا به دونادونی رای دادند و حتی رقبایی نظیر زاكه رونی و جان لوكا ویالی را كنار زد. آلبرتینی می گوید: «از نظر من هم او می تواند یكی از بزرگترین مربیان دنیا شود.»
در مورد جزئیات قرارداد بعداً صحبت خواهد شد اما مارچلو لیپی قهرمان جام جهانی ۲۰۰۶ می شود. «بله، این خبر را به من هم دادند و خیلی خوشحال شدم. هیجان بسیار زیادی دارم و نمی توانم آن را توصیف كنم.» روبرتو دونادونی در مصاحبه ای كوتاه با رادیو كپیتال این را می گوید. سه شنبه آینده او در اولین كنفرانس مطبوعاتی فدراسیون فوتبال ایتالیا شركت می كند. «مربیگری شغل من است و سعی می كنم با تمام وجود كارم را انجام دهم. آنچه را كه مارچلو لیپی انجام داده است، همه از آن اطلاع داریم. فكر می كنید منتظر چنین خبری بودم؟ من هم اسم خودم را در روزنامه ها می خواندم.
تا روز بعد از فینال من هیچ خبری نداشتم و كسی هم به من تلفن نكرده بود.» چند روز قبل وقتی خبرنگاران به او تلفن می زدند، «دونا» فقط می گفت: «هر دفعه كه یك نیمكت خالی می شد اسم مرا هم به عنوان جانشین بعدی معرفی می كردند اما بعد از آن هیچ اتفاقی نمی افتاد و تمام. بهتر است كه صبر كنیم.» در ایتالیا كسی صبر ندارد.
نه برای رسیدن به مرحله بعد، نه فینال و نه شروع قهرمانی و جشن. در ایتالیا همه می خواهند نفر اول باشند كه خبر بزرگ را در دست دارند و وقتی پنجشنبه صبح او به رم می آید تا وارد فدراسیون فوتبال شود، همه می دانند كه او جانشین لیپی خواهد بود. دونادونی در جمع خبرنگاران و قبل از ورود می گوید: «سزاواری های تیم ملی ایتالیا وقتی معلوم شد كه توانستند از مرحله اول صعود كنند. بعد از آن توانستند تعادل و توازن را به وجود بیاورند كه برای مقابله با هر حریفی كافی بود. لحظه واقعی این توانایی ابتدا در بازی با آلمان و بعد هم با فرانسه به نمایش درآمد. در نهایت هم با سزاواری پیروز شدند.» خیلی ها می گویند كه كلید ورود او به تیم ملی ایتالیا دیمیترو آلبرتینی است.
دونادونی و آلبرتینی در تیم میلان و ایتالیا روزهای خوب و بزرگی را در كنار یكدیگر داشتند: «در این سال های اخیر خیلی كم با یكدیگر حرف زدیم. وقتی هم كه دوره فوتبالمان در میلان تمام شد، رفت و آمد كمتری داشتیم. اما این دلیل نمی شود كه بگویم رابطه مان خراب شده است، دیمیترو همیشه دوست بزرگ و خوب من است. اما او هرگز در مورد این انتخاب با من حرفی نزد و همه چیز مثل یك اتفاق خوب بود.» به همین دلیل است كه همه از او خوب حرف می زنند. همانطور كه دونادونی هیچ وقت از ابراز احساساتش در جمع هراسی نداشت و به زبان می آورد. او وقتی به لیورنو رفت و كار می كرد، در برابر اعتراض های طرفداران لیورنو از برلوسكونی دفاع می كرد. «آنجا حرف های ناجوانمردانه و اشتباهی شنیده می شد ولی من به خوبی برلوسكونی را می شناسم و باید از آن دفاع می كردم.»
او هیچ وقت به طرفداران تیمش پشت نكرد و با آنها همراه بود. برلوسكونی هم بعد از اینكه خبر انتخاب دونادونی را می شنود می گوید: «دونادونی یكی از بازیكنان بزرگ میلان بود. او همیشه جدی است و برایش آرزوی موفقیت می كنم.» او را «نور سن سیرو» می نامیدند و هنرمند فوتبال ایتالیا در اروپا می دانستند، كسی كه از رقابت نمی ترسد و می تواند حتی در یك فضای متضاد كار خود را به خوبی انجام دهد و پروژه ای را كه در دست دارد پیش ببرد. قرارداد او هنوز امضا نشده است اما قرارداد اولیه دوساله خواهد بود تا پایان جام ملت های اتریش - سوئیس ۲۰۰۸ كه مسلماً آزمون خوبی برای او خواهد بود و خیلی زود باید خود را برای دو بازی مقدماتی آماده كند. ایتالیا در شهریور ابتدا با لیتوانی روبه رو می شود.
بعد هم به پاریس می رود تا بازی انتقامی مقابل فرانسه را انجام دهد. دونادونی حالا می تواند از دوستان قدیمی اش كمك بگیرد. «دونا» به قول دوستان نزدیكش وارد پروسه جدیدی می شود؛ عملیات غیرممكن در ایتالیا. او كار سختی دارد، لیپی با قهرمانی رفته است و باید كاری كند كه رفتن او باعث گریه كسی نشود و بعد هم اینكه با فرانچسكو توتی صحبت كند تا به كارش ادامه دهد و شماره ۱۰ را دوباره بپوشد. دونا همه را دریبل كرده است؛ از كارلو آنچلوتی كه میلان اجازه نداد پست خودش را ترك كند، پراندلی كه به خاطر كیفیت فوتبالی و شخصیتش یك كاندید جدی بود اما فیورنتینا او را رها نكرد، تا آلبرتو زاكه رونی و جان لوكا ویالی كه در لحظه آخر از رقابت جا ماندند.
حالا فقط بازیكن سابق میلان مانده است، با ۱۰ سال سابقه بازی در این تیم؛ سه قهرمانی در لیگ ایتالیا، سه قهرمانی لیگ اروپا، دو جام بین قاره ای، سه قهرمانی سوپر جام اروپا و چهار سوپر جام ایتالیا. او فقط یك اشتباه در كارنامه اش دارد؛ شب ۳ جولای كه یك پنالتی را در نیمه نهایی مقابل آرژانتین خراب كرد و ایتالیا به فینال نرسید. او همه جام ها را در دست دارد، اما با ایتالیا هیچ قهرمانی ای را تجربه نكرده است و هر بار با خاطره ای تلخ یك تورنمنت را به پایان رسانده است، حتی در فینال جام جهانی ۱۹۹۴ آمریكا و مقابل برزیل.
او دو فصل در تیم مترواستارز نیویورك بازی كرد و یك سال هم در الاتحاد عربستان. او در ۳۷سالگی و در سال ۲۰۰۲ كفش هایش را به صندوقچه خاطراتش و كنار جام ها برد. دونا به عنوان مربی هم خوب كار كرد اما هیچ گاه مدیران صبر نداشتند و هر بار به بهانه ای او را كنار گذاشتند. حالا زمان انتقام از زندگی فرا رسیده است و نیمكت تیم ملی بالاترین نقطه است. همه به خوبی از او حرف می زنند، او باید سایه های سنگین لیپی را كنار بزند و خودش را نشان دهد. برای ایتالیا هم فصل جدید از راه می رسد و وقت تحول فرا رسیده است.

محسن ابراهیمی

منبع : روزنامه شرق