پیشینه‌ی کارت‌های زرد و قرمز در فوتبال

اولین شخصی که به فکر استفاده از این کارت‌ها افتاد یک داور انگلیسی به نام «کن استون» بود. او در جام جهانی ۱۹۹۶ مسئولیت سرپرستی داوران بازی‌ها را بر عهده داشت. همان دوره از بازی‌ها، در یک ربع پایانی بازی تیم انگلیس در مقابل آرژانتین «آنتونیو راتین» کاپیتان تیم آرژانتین از دستور داور آلمانی برای ترک زمین سرپیچی کرد. او توسط «رادولف کرتیلین» از زمین اخراج شده بود.
«استون» کمی با او به زبان انگلیسی صحبت کرده و او را متقاعد کرد از زمین خارج شود تا بازی ادامه پیدا کند. بعد از بازی، در حالی‌که به‌سوی محل اقامت خود در حرکت بود به این فکر افتاد تا راهی برای حل مشکل داوران پیدا کند. او در این فکر بود که چطور داوران می‌توانند بدون این‌که مجبور باشند به زبان بازی‌کنان صحبت کنند، تصمیمات‌شان را به‌روشنی به اطلاع آن‌ها برسانند. او غرق در همین تفکرات، پشت یک چراغ راهنمایی توقف کرد و چشمش به چراغ‌های زرد، سبز و قرمز افتاد. به این ترتیب بود که ایده‌ی استفاده از کارت‌های رنگی به‌وجود آمد.
این کارت‌ها برای اولین بار توسط «فیفا» در جام جهانی ۱۹۷۰ مکزیک استفاده شد، البته در آن دوره از بازی‌ها حتی یکی از بازی‌کنان نیز از طریق این کارت‌ها از زمین اخراج نشد.
با وجود این‌که عقیده‌ی استفاده از کارت از انگلستان سرچشمه گرفته بود اما تا سال ۱۹۷۶ در لیگ‌های انگلیس از این کارت‌ها استفاده نمی‌شد. حتی پس از آن نیز بین سال‌های ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۷ به‌دلیل شکایات بسیاری بازی‌کنان از داوران، کارت‌ها کاربردی نداشت. بازی‌کنان ادعا می‌کردند که داوران در طول بازی بیش از حد از آن‌ها استفاده می‌کنند. جالب است بدانید در بازی «هاکی»، داوران ۳ رنگ کارت به همراه خود دارند؛ سبز برای اخطار، زرد برای اخراج موقت و قرمز برای اخراج دائمی.

منبع: وب‌گاه Footballculture.net

منبع : علوی