سینما پارادیزو - Cinema Paradiso

سال تولید : ۱۹۸۸
کشور تولیدکننده : ایتالیا و فرانسه
محصول : فرانکو کریستالدی
کارگردان : جوزپه تورناتوره
فیلمنامه‌نویس : جوزپه تورناتوره
فیلمبردار : بلاسکو جوراتو
آهنگساز(موسیقی متن) : انیو موریکونه و آندره‌آ موریکونه.
هنرپیشگان : فیلیپ نوآره، ژاک پرن، سالواتوره کاشیو، ماریو لئوناردی، آنی‌یز نانو، ایزا دانیلی، لئوپولدو تریسته و انتسو کاناواله.
نوع فیلم : رنگی، و سیاه‌وسفید، ۱۵۵ دقیقه.


«سالواتوه دی ویتا» (پرن)، کارگردان موفق سینما، خبر مرگ «آلفردو» (نوآره) را از همسرش می‌شنود و به یاد خاطرات دوران کودکی‌اش می‌افتد: «سالواتوره / توتو» (کاشیو)، پسربچه‌ای است عاشق سینما و «آلفردو» - آپاراتچی تنها سینمای دهکده، سینما پارادیزو - برای او تنها راه رسیدن به معشوق است. سال‌های کودکی و نوجوانی او کنار «آلفردو» و با فیلم‌های سینما پارادیزو می‌گذرد، تا اینکه برای ادامه تحصیل به رم می‌رود. «سالواتوره» برای شرکت در تشییع جنازه «آلفردو» به دهکده‌شان باز می‌گردد و آخرین هدیه «آلفردو» را از همسرش دریافت می‌کند: تکه‌هائی از فیلم‌های به نمایش درآمده پارادیزو که کشیش دهکده برای نمایش عمومی سانسور می‌کرد و «آلفردو» آنها را طی سال‌ها در سرهم کرده بود.
* فیلم اول تورناتوره که دوربین طلائی جشنواره کن را نصیبش کرد و نامش را بر سر زبان‌ها انداخت (این موفقیتی بود که با فیلم‌های بعدی‌اش تکرار نشد). فیلم را می‌توان ادای دینی پُراحساس به سینما دانست که در عین تأثیرگذاری فوق‌العاده، (به جز چند تک صحنه، مثل فصل تخریب ساختمان سینما) در دام سانتی‌مانتالیسم هم نمی‌افتد - که بهترین نمونه‌اش صحنه دیدار مادر و فرزند پس از سال‌ها و تمهید زیبای شکافته شدن بافتنی به جای نشان دادن در آغوش کشیدن آن دو است. صحنه پایانی فیلم (نمایش پشت سر هم نماهای بوسه و در آغوش کشیدن‌های فیلم‌های مختلف تاریخ سینما) و بازی نوآره، از نکته‌های به‌یاد ماندنی فیلم هستند. نسخه 174 دقیقه‌ای (برش) خود تورناتوره در سال 1994 پخش می‌شود.