کار گاه‌گاهی یک کنیزک - Gelegenheit Sarbeit Einer Sklavin

سال تولید : ۱۹۷۳
کشور تولیدکننده : آلمان‌غربی
محصول : کایروس فیلم
کارگردان : الکساندر کلوگه
فیلمنامه‌نویس : هانس دراوه و الکساندر کلوگه.
فیلمبردار : توماس موخ
آهنگساز(موسیقی متن) : -
هنرپیشگان : الکساندرا کلوگه، فرانتس برونسکی، سیلویا گارتمان، تروگوت بوره، اورسولا دیریخ و والتر فلامه.
نوع فیلم : سیاه و سفید، ۹۱ دقیقه.


فرانکفورت. زن خانه‌دار جوانی به‌نام «رُزویتا برونسکی» (کلوگه) برای گذران زندگی شوهر دانشجویش، «فرانتس» (برونسکی)، و بچه‌هایش، به‌طور غیر قانونی عمل سقط جنین انجام می‌دهد. بر سر اختلافی، رقیبش، «خانم ویلک» (دیریخ) او را به پلیس لو می‌دهد، ولی «فرانتس» به‌جای او به زندان می‌رود. پس از آزادی، «فرانتس» تصمیم می‌گیرد که نان‌آور خانواده باشد و در کارخانه‌ای استخدام می‌شود، و «رُزویتا» همراه دوستش، «سیلویا» (گارتمان) فعالیت اجتماعی و سیاسی خود را آغاز می‌کنند. آنان به شرایط تغذیه کارگران مهاجر کارخانه شوهرش اعتراض می‌کنند و بعد می‌کوشند تا از انتقال کارخانه به پرتغال جلوگیری کنند. صاحبان کارخانه از انتقال آن منصرف می‌شوند، ولی «فرانتس» به‌دلیل فعالیت‌های «رُزویتا» بی‌کار می‌شود. حالا «رُزویتا» در دکه‌ای بیرون کارخانه، ساندویچ‌های سوسیسی می‌فروشد که در اعلامیه‌های سیاسی پیچیده شده‌اند، و مأموری امنیتی او را زیر نظر دارد.
* در حالی که دو فیلم اول کلوگه، دختر دیروزه (1966) و هنرمندان بالای چادر بزرگ سیرک: گیج شده (1967) در اصل به میراث سنگین گذشته آلمان می‌پرداختند، در کارگاه‌گاهی یک کنیزک توجه او اساساً به مسائل زمان حال معطوف شده است. جست‌وجوی «رُزیتا» به‌دنبال راهی برای این که عضوی رادیکال از جامعه‌اش باشد هم‌ارز رویای «لنی‌پیکرت» در فیلم هنرمندان... درباره یک سیرک «واقعی» و «اصیل» است. «رُزویتا» (با بازی باورپذیر الکساندرا کلوگه، خواهر کارگردان). از بسیاری جهات یک شهروند نمونه است که در خانه وظایفش را انجام می‌دهد، با دوستش، «سیلویا» رابطه‌ای صمیمانه دارد اما با شوهرش عملاً زبان مشترکی نمی‌یابد، همواره می‌کوشد هرج‌ومرج طلبی بچه‌ها را کنترل کند و شغلی پاره‌وقت دارد تا به وضع مالی خانواده و گذران زندکی کمک کند. این موقعیت که شغل او هم نوعی از خدمات اجتماعی است و همکاری غیرقانونی، محور حرف‌های سیاسی فیلم است. کلوگه تصویری از کشمکش‌های رادیکال معاصر را ارائه می‌دهد که همزمان درگیرکننده و - به‌واسطه طنز تلخش - فاصله گذارانه (از نوع برتولت برشت‌ی و ژان لوک‌گداری) است.