به‌خاطر لقمه‌ای نان

”لژیونر ورزشی“ در همه جا تعریف یکسانی دارد، اما این واژه در عراق و برای یک بازیکن حرفه‌ای نه معنای شوق به بازی در یک تیم خارجی و کسب تجربه تازه دارد و نه کسب شهرت، بلکه بزرگترین انگیزه تنها غم نان است.
پیش از جنگ خلیج فارس در سال ۱۹۹۱ میلادی که عراق از حیث اقتصادی از کشورهای منطقه به‌ویژه کشورهای عربی وضعیت بهتری داشت، لژیونر بودن امری ممنوع به‌شمار می‌رفت، اما شرایط رفته رفته تغییر کرد. نابودی زیرساخت‌های عراق در جریان جنگ و تحریم‌های بین‌المللی اقتصادی بعد از آن، عراق را به‌سوی فقر و عقب‌ماندگی اقتصادی کشاند و همین امر باعث شد که فدراسیون فوتبال عراق به اعضاء خود اجازه بازی در تیم‌های خارجی را بدهد.
”راضی شنیشل“ کاپیتان و مدافع سابق تیم ملی فوتبال عراق در این خصوص می‌گوید: ”آنچه باعث حرفه‌ای شدن بازیکنان عراق در تیم‌های عربی و آسیائی شد، نه انگیزه کسب تجربه و شهرت، بلکه بیش از آن مشکلات تهیه لقمه‌ای نان بود“.
وی که برای بیش از ۱۰ سال در تیم‌های باشگاهی قطر توپ زده تصریح کرد: ”با توجه به نابسامانی اقتصاد عراق، چاره‌ای جز رفتن به تیم‌های خارجی نداشته‌ام“ به گفته شنیشل، برای تأمین معاش زندگی خود و خانواده‌اش در عراق به‌سر می‌بردند چاره‌ای جز بازی در تیم‌های باشگاهی قطر با دستمزدهای پائین نداشته است.
در حال حاضر ۴۰ فوتبالیست عراقی که اغلب از اعضاء سابق یا فعلی تیم ملی عراق هستند در کشورهای عربی و آسیائی توپ می‌زنند. مهمترین کشورهائی که بازیکنان عراقی اکنون در آنها توپ می‌زنند شامل قطر، امارات، اردن، بحرین، لبنان، ایران، قبرس، مصر، عربستان است. تیم‌های ثروتمند قطر اولین تیم‌هائی بوده‌اند که در طول ۱۵ سال گذشته به گفته یکی از کارشناسان ورزشی عراق، با توجه به مشکلات لژیونرهای عراقی این بازیکنان با وجود توانمندی قابل ستایش از ارزان‌ترین بازیکنان در منطقه به‌شمار روند. حیدر العتابی گفت: ”بازیکنان عراقی از فوتبالیست‌هائی هستند که می‌توان ارزان‌ترین قراردادها را با آنها امضاء کرد“. به گفته وی، همین امر باعث شده که تیم‌های باشگاهی عربی و آسیائی بیش از هر بازیکن دیگری به فوتبالیست‌های عراق رو بیاورند.
حسان ترکی، بازیکن تیم ملی جوانان عراق می‌گوید: ”بر خلاف اغلب لژیونرها که دارای یک وکیل‌مدافع رسمی هستند که به نمایندگی از بازیکن با باشگاه‌ها مذاکره و قرارداد امضاء می‌کند بازیکن عراقی فاقد چنین چیزی است“.
وی اضافه کرد: ”بازیکن عراقی به‌تنهائی یا از طریق باشگاهی که برای آن توپ می‌زند با تیم‌های خارجی قرارداد می‌بندد و همیشه به دلیل ناآگاهی و احتیاج مبرم به پول، در انعقاد قراردادها مظلو واقع می‌شود“. در حال حاضر کشور کوچک بحرین بیشترین بازیکن عراقی را در باشگاه‌های نامعروف خود به خدمت گرفته که بسیاری از این بازیکنان از اعضاء تیم ملی فوتبال عراق هستند.
در میان کشورهای در اختیار دارنده بازیکنان عراقی، کشور نسبتاً فقیر اردن پس از قطر و جمهوری اسلامی ایران در جایگاه سوم قرار دارد. از بارزترین بازیکنان عراقی در تیم‌های باشگاهی ایران، احمد علی، تحسین عبد الغنی (نفت آبادان)، عبدالوهاب ابوالهیل و ریاض مزهر (استقلال تهران) و عماد رضا (فولاد خوزستان) هستند.
حیدر العتابی معتقد است که رقابت‌های باشگاهی ایران، قوی‌ترین رقابت‌ها در بین کشورهای منطقه است که بازیکن عراقی می‌تواند از آن کسب تجربه و مهارت کند. به اعتقاد او، بسیاری از رقابت‌های باشگاهی کشورهای منطقه نه تنها به بازیکن عراقی چیز تازه نمی‌آموزد بلکه باعث ساکن ماندن سطح مهارت و تکنیک بازیکن می‌شود.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی