شنبه, ۸ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 27 April, 2024
مجله ویستا
تورهای لرزان، قلب‌های ترسان
عربستانی‌ها آن روزها و بعد از آن هم الدعایه را داشتند كه تازه بهترین دروازه‌بان تاریخ آسیا لقب گرفته بود، اما قبل از جام «الدعایه» لرزان بود و عاقبت آن لرزیدن‌ها و البته به هر نحو ممكن بازی كردن‌ها را در جام جهانی گذشته و در بازی آلمان عربستان دیدیم و دیدیم كه چه افتضاحی به بار آورد. حالا می‌ترسیم كه مبادا آن بلا سرخودمان هم نازل شود. تازه، ما الدعایه نداریم، «میرزاپور» را داریم كه حتی در بهترین روزهایش هم، بهترین دروازه‌بان ایران نبوده است، چه برسد به اینكه بخواهد در قاره و دنیا سرافرازمان كند...
صریح بگوییم و بگذریم: میرزاپور این روزها حسابی می‌ترساندمان. راستی، در ماه‌های اخیر كدام بازی را سراغ دارید كه در آن میرزاپور مطمئن ظاهر شده باشد؟ او در این ماه‌ها، یا مصدوم بوده یا اینكه هرگاه به زمین آمده، كمتر از دو گل نخورده است. بازی با پاختاكور، استقلال و پاس سه بازی اخیر این دروازه‌بان هستند و در آن سه بازی، تیم فولاد چهارده گل خورده كه ده گل آن سهم میرزاپور بوده است... حقیقت این است كه این روزها، دیدن ضعف‌های «ابراهیم میرزاپور» هنری نیست. هربچه و هر تازه فوتبال بینی هم می‌فهمد كه این روزها حداقل، از این دروازه‌بان، آبی گرم نمی‌شود. این خوش قد و بالای لرستانی، بدجوری از نظر روحی به هم ریخته و درست كردنش كار یكی دو ماه نیست. مگر اینكه خدا به دادمان برسد.
اینجاست كه مربیان تیم ملی فرصت‌هایی را كه می‌توانستند به دروازه‌بانان دیگر بدهند تا حداقل آنها از نظر روحی، به شرایط مسابقات ملی برسند، اما آن فرصت‌ها را از دست دادند، باید تلف شده تلقی كنند و چنین هم شده است. تیم ملی پنج سال است روی دروازه‌بانی سرمایه‌گذاری می‌كند كه اگرچه از نظر فیزیكی یكی از بهترین‌های پستش است، اما هم در سانترها، هم در شوت‌ها، هم در تك‌به‌تك‌ها و هم در بازی با پا ضعیف نشان می‌دهد و در این پنج سال حتی قدم كوچكی در رفع این ضعف‌ها برنداشته است...
دیگر كار از كار گذشته و فقط و فقط باید خدا به داد ما برسد. این، اصلاً رنگی از اغراق ندارد. ما، در خط دروازه تیم ملی، فقط میرزاپور را داریم (كه بی‌تعارف ضعیف است) و دیگر هیچ. دیگر كاری هم نمی‌شود كرد.
نمی‌شود و نمی‌توان یك روزه اختیار دروازه تیم ملی را به دست دروازه‌بان‌هایی سپرد كه اصلاً در آن موقعیت قرار نگرفته‌اند (با اینكه به قول رفیقی این روزها هركسی از ابراهیم ما بهتر است). از سوی دیگر، لیگ كشورمان هم نتوانسته دروازه‌بانانی درحد تیم ملی تحویل دهد، جز «وحید طالب‌لو» كه او هم شاید چوب كمبود تجربه‌اش را بخورد...
بله «طالب‌لو» سال گذشته بهترین دروازه‌بان ایران بود. دروازه‌بانی جسور، مطمئن، شوت‌گیر و با روحیه و البته بی‌ریسك در خط دروازه. دروازه‌بانی كه در هر بازی چندین و چند فرصت مسلم گلزنی را دفع می‌كرد. گلری كه از پنج پنالتی زده شده به سمت دروازه‌اش، چهار ضربه را مهار كرد كه یكی از آنها ضربه كاپیتان تیم ملی ایران «علی دایی» بود. این گلر خوش فكر و خوش روحیه (در سطح باشگاهی)، اما یك مشكل عمده دارد كه او را عقب‌تر از میرزاپور نامطمئن قرار می‌دهد: «طالب‌لو» ظریف و ضعیف (كه این هم نقطه ضعفی است) تجربه ملی ندارد و با یكی دو تجربه ناقا در بازی‌های دوستانه، تضمین موفقیت او در جام‌جهانی مقدور نیست و از این گذشته، چنین به نظر می‌رسد كه «برانكو» او را مثل شایستگان دیگر چندان دوست ندارد و «ابراهیم میرزاپور» را به او ترجیح می‌دهد (كه این حق هر مربی است كه بازیكنان دلخواهش را به زمین بفرستد، به این شرط كه از بهتر بودن آنها به نسبت دیگران مطمئن باشد). برگ برنده «طالب لو»، اما این است كه در سراسر فصل، بجز گلی كه مقابل «فولاد» دریافت كرد، در هیچ‌كدام از گل‌های خورده كم شمارش مقصر نبوده است...
«حسن رودباریان» دیگر گلر موفق این سال‌هاست. خوش قد و قامت، خوش استیل و خوش روحیه كه او هم كم اشتباه می‌كرد و نقطه اتكای پاس در سال قهرمانی‌اش و نیز تا نوروز امسال بود، اما «رودباریان» این روزها نشانی از آن گلر آماده كه به تنهایی برای جلوگیری از حملات حریف كافی بود ندارد و در روزهای آخر نیم فصل دوم لیگ برتر، بدجوری لرزان، بی‌روحیه و پراشتباه نشان داد. رودباریان در چهار بازی آخر تیمش در لیگ برتر مقابل برق و فجرشیراز، صباباتری و سپاهان، ۹ گل دریافت كرد كه حداقل روی شش گل از این ۹ گل مقصر بود.
با این همه، باز هم نمی‌توان از «رودباریان» گذشت، او در سه سال اخیر، همیشه جزو سه دروازه‌بان برتر و كم اشتباه ما بوده و با یكی دو سه بازی نمی‌توان داشته‌های تكنیكی و روحی این گلر با مطالعه را انكار كرد.
سید مهدی رحمتی و مهدی واعظی، پس از دو نفر بالا نزدیك‌ترین گلرها به دروازه تیم ملی هستند. «مهدی واعظی» تمام خصایا یك دروازه‌بان بزرگ را دارد. در بازی‌های بزرگ با روحیه است، استیل خوبی دارد، فیزیكش بد نیست و بازی‌خوانی‌اش هم، در دو سال گذشته (بازی‌های امسال او در پیكان را ندیده‌ام) كم اشتباه نشان داده است، اما او هم تجربه ندارد و علاوه برآن محبوبیت هم ندارد و بعید نیست بلایی كه تماشاگران آبی و قرمز سر ابراهیم‌میرزاپور می‌آورند، در مورد او هم تكرار شود.
این مساله اما در مورد «مهدی رحمتی» گلر استقلال صادق نیست. او كه در فجرسپاسی یك دروازه‌بان بزرگ، یك گلر قابل اطمینان، توپ‌گیر، پنالتی‌گیر، تك به تك گیر و كلاً یك گلر كامل نشان داده بود، در «سپاهان» نزولی وحشتناك داشت و در استقلال هم با اینكه جز یكی دو بازی، اشتباهات عمده‌یی نداشت و از «رحمتی» سپاهان گام‌ها و كیلومترها بالاتر و بهتر بود، اما به هرحال در سایه درخشش «طالب‌لو» ماند و چندان نتوانست نظرها را به خود جلب كند. نكته عجیب و شگفت در مورد این گلر، محبوبیت فوق‌العاده اوست كه این هم شاید به دلیل استیل بازی او باشد. «مهدی رحمتی» زیباترین حضور را در میان دروازه‌بانان حال حاضر ایران دارد، اما حیف كه امسال این زیبایی حضور چندان دیده نشد و متاسفانه آنچه از این گلر به جای و به یاد ماند، گل مضحكی بود كه مقابل سپاهان خورد و البته بازی بی‌نظیری بود كه مقابل «ابومسلم» ارایه كرد؛ بازی‌یی كه اگر فقط چند بار تكرار شود، رحمتی را در صدر جدول بهترین گلرهای ایران قرار خواهد داد.
«محمد محمدی»، «فرشید كریمی»، «آشنا»، «ثابتی» و «حاج‌اسبویی» دیگر دروازه‌بانان مطرح حال حاضر و لیگ‌برتر گذشته بودند. «حاج‌اسبویی» و «ثابتی»، البته، اصلاً تداوم نداشتند و این مانع هرگونه حساب كردن روی آنها می‌شود. «محمدی» به راهی رفت كه پیش از او فنایی رفته بود؛ گویی كه در «پرسپولیس» به گلرها بیش از اینكه دروازه‌بانی بیاموزند، پرورش اندام تعلیم می‌دهند. عضله‌های حجیم، ران‌های كلفت و فیزیك فشرده محمدی كه باعث شده او در زمین در راه رفتن عادی هم مشكل داشته باشد (یك جورهایی مثل داوود فنایی و پرویز برومند، البته) او را دروازه‌بانی رو به پایان نشان می‌دهد. او كه سال گذشته شوت‌گیر خوبی نشان می‌داد، امسال این خصیصه‌اش را هم از دست داده بود. سانترها هم مشكل عمده و همیشگی اوست...
«فرشید كریمی» و «آشنا» هم یك مشكل مشابه دارند. آنها هم تداوم ندارند و این مشكلی بزرگ است كه دروازه‌بانی كشورمان از آن رنج می‌برد.
دیدید؟ طفلی برانكو هم تقصیری ندارد. اغلب دروازه‌بانان ما پراشتباهند و میدان دادن به آنها مساوی است با لرزیدن دست و دل بینندگان و فوتبالدوستان. فقط می‌ماند «طالب‌لو» كه او هم جوان است و بی‌تجربه و «برانكو» هم «رایكوف» نیست تا یك «حجازی» جوان را به بزرگان تمام شده ترجیح بدهد. پس فعلاً منتظر می مانیم تا ببینیم بابت سهل‌انگاری‌هایی كه در پنج سال گذشته شده، چه عقوبتی در جام‌جهانی در انتظار ما خواهد بود. جز انتظار و دعا هم چاره‌یی نداریم. خدا فقط باید به داد ما برسد و البته به داد «برانكو» كه كودكانه و لجبازانه پس از بازی «فولاد» با «پاختاكور» و آن گل‌های مضحكی كه «میرزاپور» خورد مصاحبه كرد و گفت: «میرزاپور بهترین بازیكن زمین بود!»
منبع : روزنامه اعتماد
همچنین مشاهده کنید
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
خرید میز و صندلی اداری
خرید بلیط هواپیما
گیت کنترل تردد
ایران مجلس شورای اسلامی حجاب مجلس دولت دولت سیزدهم رئیسی رئیس جمهور گشت ارشاد سیدابراهیم رئیسی جمهوری اسلامی ایران پاکستان
تهران شهرداری تهران قتل هواشناسی سیل پلیس کنکور وزارت بهداشت سلامت زنان سازمان سنجش پایتخت
قیمت دلار خودرو قیمت خودرو بازار خودرو دلار بانک مرکزی قیمت طلا سایپا مسکن ارز ایران خودرو تورم
سینمای ایران سریال سینما تلویزیون سریال پایتخت کیومرث پوراحمد موسیقی رهبر انقلاب قرآن کریم فیلم ترانه علیدوستی کتاب
کنکور ۱۴۰۳ اینترنت عبدالرسول پورعباس
اسرائیل رژیم صهیونیستی آمریکا فلسطین غزه جنگ غزه روسیه چین حماس اوکراین ترکیه ایالات متحده آمریکا
پرسپولیس فوتبال استقلال جام حذفی آلومینیوم اراک تیم ملی فوتسال ایران بازی فوتسال تراکتور باشگاه پرسپولیس بارسلونا لیورپول
هوش مصنوعی گوگل نخبگان سامسونگ مدیران خودرو اپل فناوری آیفون ناسا بنیاد ملی نخبگان ربات دانش بنیان
کاهش وزن روانشناسی بارداری مالاریا افسردگی آلزایمر