غزلی از امیری فیروزکوهی ، استان تهران

مپسنـد كـه دور از تـو بـرای تــو بمیـــرم
صید تو شدم من كه به پای تو بمیرم
هر عضو ز اعضای تو غارتـگر دل‌هاســت
ای آفـتِ جان! بهرِ كجای تـو بمیرم؟
گر عمر ابد خواهم، از آنست كه خواهم -
آنقـدر نمیـرم كـه بـه جـای تو بمیـرم
با من همه لطف تو هـم از روی عتابـست
تا هم ز جفـا هم ز وفـای تــو بمیــرم
آخــر دل حســاس تــرا كُشــت امیـــــرا
ای كُشتــه احســاس! برای تو بمیـرم