مرحبا به کاپیتان سابق

● علی دایی باز هم موجب غرور ایرانی ها شد
چهارشنبه شب ۲۷ تیرماه كه به انگیزه هشتاد و نهمین سالگرد تولد نلسون ماندلا مبارز بزرگ ضد تبعیض نژادی آفریقای جنوبی دیداری دوستانه بین دو تیم فوتبال موسوم به «ستاره های جهان» و «ستاره های آفریقا» در كیپ تاون برگزار شد، علی دایی تك نماینده ایران یك بار دیگر درخشید و موجب غرور هموطنانش در سطح جهان شد و همگان به او مرحبا گفتند.همزمان با برپایی جام ملت های آسیا در شرق قاره و در حالی كه تیم ملی ما در مرحله اول آن رقابت ها بدون صلابت ظاهر شد، دایی در گوشه ای دیگر از جهان طوری بازی كرد كه جای «آدم و انگیزه و همتی» همچون او در تركیب فعلی تیم ملی بسیار خالی نشان داد.
درست است كه بسیاری از حاضران در نبرد كیپ تاون بازیكنانی بازنشسته و به تبع آن چاق شده و فاقد فرم بودند، اما تعصبی كه همیشه در كاپیتان سابق تیم ملی دیده بودیم، یك بار دیگر در حركات او رویت شد و وی به سبك و سیاق همیشگی اش چنان جدی بازی می كرد كه انگار این نه دیداری دوستانه بلكه فینال جام ملت های آسیا و مسابقه ای بس بزرگ است كه باید حتماً فتح شود و این همان خصلتی است كه همیشه دایی را از معابر سخت عبور می داد و بر سایرین برتری می بخشید و متمایز كننده او از سایر ملی پوشان بود.
● وقتی «او» آمد
در بازی فوق امثال گولیت، زوبی زار تا و «گر رو»ی هنوز جوان در تیم دنیا و اتوئو، وه آ و عابدی پله «به شدت چاق شده» برای تیم آفریقا به میدان آمدند، اما این دایی بود كه از اكثر آن ها بیشتر درخشید. هسام حسن مصری دو گل برای آفریقایی ها زد تا سهم زیادی در ثبت تساوی ۳-۳ در پایان كار داشته باشد، اما تیم دنیا زمانی جان گرفت و كارش جدی تر شد كه دایی به میدان آمد و با نفوذها و حركاتش نه فقط پایه گذار یك گل برای گولیت شد بلكه با بداقبالی یك گل مسلم را از دست داد و با حركاتش فرصت های متعددی را نیز برای یارانش ایجاد كرد و كمپانی تلویزیونی ارایه كننده تصاویر مسابقه هم نمی توانست از تعقیب این چهره موفق خودداری كند و دائماً تصویر او را پخش می كرد.دایی تا همین دو ماه و نیم پیش مشغول بازی در لیگ كشورمان بود و به این خاطر شاید استدلال شود كه در قیاس با رقبای اغلب بازنشسته اش در كیپ تاون سرحال بوده و نیروی بیشتری داشته، اما آن چه موفقیت او را در آن شب رقم زد، همان طور كه پیش تر گفتیم همت و سختكوشی فردی او بود و وی درخشید زیرا مثل تمام سال های طولانی حضورش در فوتبال می خواست كه برنده باشد و برای نیل به این مهم، دست از هیچ كاری برنمی داشت.
● در حسرت
همان طور كه پیش تر گفتیم قابلیت های ماندگار و «هنوز جالب» دایی در تضاد با خصایلی است كه از بازیگران فعلی تیم ملی هم انتظار آن را داریم و متاسفانه كمتر آن را می یابیم، این امر به خصوص در مورد خط حمله صدق می كند كه سالها گفته می شد باید تجدید سازمان شود و بدون دایی حركت كند، اما در یك سالی كه او در بازی های این تیم نبوده، هیچكس جای وی را پر نكرده و تیم ملی آشكارا در حسرت و آرزوی مهاجمی همچون وی و كشف چیزی در اندازه های او به سر می برده است.
در سال های یكه تازی و دائماً فیكس بازی كردن علی دایی به كرات گفته شد كه حق سایر مهاجمان كشور تضییع شده و هر چند هیچ گاه بها و اهمیتی در خور به آن ها داده نشد و به چشمی یكسان به آن ها نگریسته نشد و سال ها نیمكت نشینی در اردوی ملی آن ها را سرد و قابلیت هایشان را در این سطح كم كرد، اما خودشان هم پیگیری لازم را نداشتند و عزم شان با دایی برابری نمی كرد و این را وقایع اخیر هم نشان می دهد.در فزون تر از یك سالی كه از دور بودن دایی از تیم ملی می گذرد، كدام مهاجم ما توانسته است جای او را واقعاً بگیرد؟ هاشمیان مهاجم برجسته ای است و او را می شد و هنوز هم می توان جانشین بالقوه دایی تلقی كرد، اما آمار گلزنی او هم پس از كنار رفتن كاپیتان اردبیلی سابق تیم ملی ایران پایین آمده و حتماً باید می فرمایید كه مهر تایید بر كار هر مهاجمی فقط زمانی می خورد كه وی در امر گلزنی هم موفق باشد و چگونه می توان مهاجمی را كه زیاد گل نزند، فوق العاده خواند.
● بیلان پایین
گمانه زنی و سوال فوق با ابعاد بیشتری در مورد عنایتی و خطیبی صدق می كند. اولی ادعا كرده بود اگر در جام جهانی سال پیش بیشتر از وی استفاده می شد، قادر بود به پرتغال و مكزیك گل هایی را بزند، اما خارج از حیطه وعده آن چه از عنایتی در سطح ملی دیده ایم، بیلانی پایین تر از انتظارات موجود در سطح اندكی بوده است و وقتی او از گلزنی در برابر امثال مالزی و چین باز می ماند، چطور می تواند در مقابل نظایر پرتغال دروازه رقیب را بگشاید و این هم چیزی است كه بهتر است خود عنایتی جوابش را بدهد.
آن چه ما می دانیم و درباره اش یقین داریم، قابلیت های دایی است و اراده قوی او برای درخشش در هر میدانی و گلزنی و به پیروزی رساندن تیمش و بازی كردن در كنار نامداران (تیم منتخب جهان) به جای این كه وی را هراسان و كمرنگ كند قوی تر و درخشان تر می سازد و به انجام كارهایی وامی دارد كه دیدیم و باعث سرور و شادمانی شد.وقتی دایی آن شوت سنگین را زد و با آن تیر دروازه تیم آفریقا را لرزاند و زمانی كه ضربه او از پشت ۶ قدم فقط با فداكاری سونگو دروازه بان كامرونی تیم قاره سیاه بازگشت داده شد، بیشتر پی بردیم چرا او هنوز دایی است و به چه سبب سایر مهاجمان نوك ما مانند وی موفق نیستند.
● شور و شوق
وقتی از آقایان گل مشترك لیگ، یكی بازیكن خارجی (اولروم نیجریه ای) و دیگری نه یك سانتر فور وارد بلكه هافبكی تهاجمی (رجب زاده) است و فریدون فضلی برترین گلزن بعدی لیگ با ۳۵ سال سن چندان جوان تر از دایی نیست، بیشتر احساس نگرانی می كنیم، زیرا درخشش دایی (كه البته از این پس به امر مربیگری منحصر می شود) متاسفانه تذكر دهنده این نكته هم هست كه سایرین برای گرفتن جای او نه آمادگی فنی لازم را دارند و شور و شوقی را كه فقط در امثال دایی یافت می شود وجه مشخصه او و تمییزدهنده وی از كسانی است كه با استعدادند، شایستگی دارند و گاهی می درخشند، اما هرگز «دایی» نمی شوند. حتی یك دایی ۳۸ ساله!

وصال روحانی

منبع : روزنامه جوان