تفکر حرفه‌ای گمشده ورزش حرفه‌ای ما!

رقابت‌های آزاد و مسابقات حرفه‌ای در کشور ما علاقمندان زیادی دارد. اما اکثر این علاقمندان از امکان دسترسی به افراد که بدون نیات منفعت طلبانه آنان را راهنمائی کرده و البته صلاحیت این کار را هم داشته باشند و خودشان رقابت‌های حرفه‌ای را تجربه کرده باشند، بی‌بهره‌اند. حال اگر قرار باشد ما دستی بالا نبریم تا حداقل اندکی از رسالت خودمان در مقابل این دسته از رزمی‌کاران را انجام داده باشیم، باید سراغ چه کسی برویم؟ خب قطعاً حسین اوجاقی قهرمان شایسته و با اخلاق کشورمان یکی از بهترین انتخاب‌هایمان خواهد بود. پس این شما و این هم حسین اوجاقی!
● چی شد که اصلاً حسین اجاقی رفت دنبال رزمی؟
▪ سال ۶۷ـ۶۶ بود که توسط پدرم با یکی از دوستانش که مربی رزمی بود آشنا شدم و تمریناتم را با ایشون آغاز کردم. چون خیلی به رشته‌های انفرادی خصوصاً رزمی علاقه داشتم، این تمرینات ادامه پیدا کرد و همین طور آهسته آهسته به طرف سبک‌های آزاد کشیده شدم.
● فکر می‌کردی زمانی به موفقیت‌هائی که امروز به‌دست آوردی، برسی؟
▪ خب، نه! اون زمان فکر نمی‌کردم. ولی همیشه وقتی توی تلویزیون تصاویر قهرمانان ورزشی خصوصاً کشتی‌گیران رو می‌دیدم که پرچم کشور رو بالا می‌برن و باعث افتخار کشور می‌شن، توی دلم یک‌جور احساس شادی خاصی می‌کردم و خیلی دلم می‌خواست که روزی من هم مثل اونها باشم.
● تا الان، در چه سبک‌هائی فعالیت کردی؟
▪ کاراته...
● کاراته سنتی؟
▪ بله، کاراته سنتی (امتیازی)، فول کنتاکت، کیک بوکسینگ، بوکس و از سال ۷۵ هم که در ووشو بخش سان‌شو فعال هستم.
● خب با تجربیاتی که توی این سال‌ها و در رشته‌های مختلف کسب کردی، اگه دوباره بخوای رزمی رو از اول شروع کنی، فکر می‌کنی کجاهای کارت رو اصلاح می‌کنی؟
▪ بالاخره توی این راهی که طی شده، آدم یک‌سری تجربیات به‌دست می‌آره و الان می‌فهمه که مثلاً کجاها وقت‌ و انرژی خودشو هدر داده و یا کجاها خوب عمل کرده و خب اگه برگرده به عقب مسلماً راه رو خیلی ساده‌تر و کوتاه‌تر طی می‌کنه. من ووشو رو رشته کاملی دیدم و احساس می‌کنم تمام نیازهای یک رزمی‌کار رو می‌تونه ارضاء کنه. البته نمی‌خوام بگم هم بروند دنبال ووشو! من روی سبک‌های خودم تعصب خشک ندارم. اما به کسانی که می‌خوان رزمی رو شروع کنن، توصیه می‌کنم برن دنبال رشته‌هائی که در عرصه‌های بین‌المللی و جهانی حضور فعال دارن، دارای فدراسیون‌های مستقل و جهانی هستند و کلاً رشته‌های با اصل و نسب و ریشه‌داری هستند.
● الان رشته‌های آزاد تو کشور خیلی طرفدار داره و خیلی‌ها دوست دارن توی این رقابت‌ها شرکت‌ کنن، بعضی از سبک‌ها هم جوری تبلیغ می‌کنند که مثلاً اگر می‌خواهید در مسابقات آزاد شرکت کنید، حتماً باید در این سبک‌ها تمرین کرده باشید و از این جور حرف‌ها. الان اگر کسی به حسین اجاقی بگوید من در یک سبک سنتی تمرین کرده‌ام و حالا علاقمندم در مسابقات آزاد هم شرکت کنم، تو، توصیه می‌کنی که باید حتماً سبکش را عوض کنه یا موافقی که در کنار رشته خودش، طبق قوانین سیستم مبارزات آزاد هم می‌تونه تمرین کنه؟
▪ خب سبک‌های رزمی خیلی به هم شبیه هستند. کسی که کاراته امتیازی کار کرده وقتی وارد عرصه کیک بوکسینگ می‌شه، خب عملاً بیشتر راه رو طی کرده. ولی خب یک تفاوت‌هائی هم وجود داره. مثلاً شما سیستم ضربات دستت یک مقدار باید تغییر کنه و بیشتر شبیه به بوکس می‌شه و یا ضربات پا در این‌جا غیرکنترلی و بیشتر ترکیبی انجام می‌شه و دیگه تک ضرب نیست. به هر حال اینها دو سیستم متفاوت هستند و ....
● منظورت از متفاوت بودن به معنی برتر بودن که نیست؟
▪ به هیچ‌وجه! هر کدام مزیت‌های خاص خودشون رو دارن. دقت عمل و سرعت عملی که تو رشته‌های سنتی و سیستم امتیازی هست، مطمئناً توی آزاد نیست. ولی خب مثلاً سیستم اصابت ضربه توی رشته‌های آزاد خیلی قوی‌تره. کلاً نمی‌شه گفت کدوم بهتره و یا از اون‌یکی کامل‌تره، هر کدوم قابلیت‌های خاص خودشون رو دارن.
● الان اگه بخوای به یک جوون که می‌خواد فردا بره یک کلاس رزمی ثبت نام کنه و دوست داره در آینده به‌عنوان یک مبارزه حرفه‌ای در مسابقات آزاد شرکت کنه، توصیه‌ای بکنی، چی می‌گی؟
▪ باید تکنیک‌های پایه و اصلی رو خیلی خوب یاد بگیره. اصول اجرای ضربات و او تکنیک‌های اولیه و همون ساده‌ترین تکنیک‌هائی که توی باشگاه‌ها تدریس می‌شه، از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخورداره. نباید خیلی برای مبارزه کردن عجله داشته باشه و بدونه که بزرگ‌ترین قهرمانان حرفه‌ای کسانی هستند که ساده‌ترین تکنیک‌ها رو به نحو احسن اجرا می‌کنن. وقتی شما مبتدی هستین، تعدادی ضربات ساده و تکنیک‌های ابتدائی رو در ابتدا آموزش می‌بینید. در رقابت‌های حرفه‌ای، این ضربات ساده، مهمترین ضربات هستند. خیلی جالبه! یعنی توی بالاترین سطح ورزشی در هنرهای رزمی که همون مسابقات حرفه‌ای باشه، بهترین ضربات و اثرگذارترین ضربات، همون ابتدائی‌ترین ضرباتی هستند که شما در باشگاه‌ها یاد می‌گیرید!
● خودتو الان روزی چند ساعت تمرین می‌کنی؟
▪ الان که در اردو هستیم روزی ۵ ساعت.
● و در باقی اوقات؟
▪ روزی حدوداً سه چهار ساعت.
● جریان رفتنت به ژاپن چی بود؟
▪ سال ۸۵ در وزن من مسابقات (سان‌شو) برگزار نمی‌شد و در آن زمان من مسئولیت دیگری هم در فدراسیون ووشو نداشتم. در همان زمان پیشنهادی از طرف یکی از دوستان ایرانی که ارتباطاتی با تشکیلات رزمی در ژاپن داشت به من شد و خب من هم بررسی کردم و دیدم حالا که وقتم هم آزاد است، قبول این پیشنهاد نمی‌تواند تجربه بدی باشد. بنابراین قبول کردم. یکسری رفتم اونجا فقط تمرین کردم و مورد ارزیابی قرار گرفتم بعد وارد سیستم مسابقات UFC شدم و تمرینات خیلی سختی رو پشت سر گذاشتم و دوبار هم به‌عنوان عضو تیم ۱ـK ژاپن براشون مسابقه دادم.
● و بعد؟
▪ بعد برگشتم ایران و امسال توی مسابقات انتخابی شرکت کردم و تو وزن ۸۵ کیلو انتخاب شدم. حالا هم مشغول تمرین هستم برای آماده شدن جهت شرکت در مسابقات جهانی که نفرات پیروز برای شرکت در مسابقات المپیک انتخاب خواهند شد. به هر حال المپیک دنیای بزرگی است و آرزوی هر ورزشکاری است که شانس شرکت در چنین رویدادی رو داشته باشه.
● مدتی که در ژاپن بودی، چه تفاوت‌هائی بین فایترها و کلاً سیستم تمرینات ژاپنی‌ها و خودمون، دیدی؟
▪ واقعاً سخت‌کوشی و تلاش رو می‌شد اونجا حس کرد. هر جلسه تمرین اونجا ۳ ـ ۵/۲ بود که با شدت کامل بدون این‌که حتی یک لحظه خستگی به خودشون راه بدن انجام می‌شد. در کشور ژاپن شما واقعاً پشتکار و تلاش رو تجربه می‌کنید.
● در حال حاضر بیشتر رقابت‌های حرفه‌ای رزمی در ژاپن و ایالات متحده برگزار می‌شه. فکر می‌کنی ایران می‌تونه خودشو در برگزاری رقابت‌های حرفه‌ای به یکی از قطب‌های اصلی در جهان تبدیل کنه؟
▪ ببینید این قضیه دو بعد داره؛ فنی و تشکیلاتی. از نظر فنی، ما داریم به طرف حرفه‌ای شدن می‌ریم. یعنی بچه‌ها خوب تمرین می‌کنن و... ولی از نظر تشکیلاتی و سیستم برگزاری مسابقات حرفه‌ای تو کشور، ما خیلی عقب هستیم.
رزمی دنیا کاملاً به طرف حرفه‌ای شدن رفته. چون ورزشکار، مربی، داور و باشگاه از طریق سیستم حرفه‌ای به پول می‌رسن و تأمین می‌شن. اسپانسرها به خاطر ورزش حرفه‌ای وارد عرصه می‌شن، چون به هر حال خود اسپانسر هم که میاد و سرمایه‌گذاری می‌کنه در یک سیستم حرفه‌ای همه سود می‌برن حتی ورزشکار بازنده! خب چنین سیستمی نیاز به تشکیلات قوی و حرفه‌ای داره.
● با سیستم ورزشی ما که دولتی اداره می‌شه، فکر می‌کنی حرفه‌ای شدن ممکنه؟
▪ ببینید از نظر من ورزش حرفه‌ای ساپورتش ابتدا باید از دولت شروع بشه. اما بدنه تشکیلاتش باید خصوصی باشه. چون در سیستم حرفه‌ای پول جریان داره، خب این پول رو کی میاره؟ اسپانسر. اسپانسر برای چی وارد گود می‌شه؟ برای بعد تبلیغاتی که براش داره و وقتی بحث تبلیغات میاد وسط، این بخش خصوصیه که وارد می‌شه تا برای تبلیغ کالا و خدماتش سرمایه‌گذاری کنه.
● یعنی به اعتقاد تو آغازگر این حرکت باید دولت باشه ولی در ادامه این بخش خصوصیه که باید وارد عرصه بشه؟
▪ حداقل مجوزهای این کار رو باید دولت بده. چون دولت می‌تونه مجوز حرفه‌ای شدن در ورزش‌های رزمی رو صادر کنه. الان ما در بعضی از رشته‌ها مثل فوتبال، والیبال یا بسکتبال تقریباً حرفه‌ای هستیم ولی بحث رزمی کمی متفاوته. البته گسترش ورزش حرفه‌ای توی سند رابطه‌ای و طرح جامع ورزش مورد توجه قرار گرفته، اما این‌که به او عمل بشه و اسپانسرها علاقمند به سرمایه‌گذاری بشن، یک مدیریت قوی و حرفه‌ای رو طلب می‌کنه.
● از نظر تماشاگر چه‌طور؟ توی ژاپن استقبال بیشتر بود یا ایران؟
▪ تو ژاپن خیلی بیشتره، خیلی! ببینید اون تفکر حرفه‌ای که می‌گم همینه، حرفه‌ای بودن فقط حرفه‌ای تمرین کردن نیست. تفکر حرفه‌ای باید توی کشور جا بیافته. وقتی تفکر حرفه‌ای باشه، تماشاگر هم تماشگر حرفه‌ای می‌شه. یعنی چی؟ یعنی می‌خواد یک مسابقه حرفه‌ای ببیند و به این خاطر پول حرفه‌ای هم پرداخت می‌کنه. الان توی ایران اکثر مسابقات رزمی بلیط فروشی نمی‌شه. مردم هم آن‌چنان استقبال نمی‌کنن. بیشتر خود رزمی‌کاران هستن که میان به سالن مسابقات. ولی توی ژاپن شما باورتون نمی‌شه، ۰۰۰/۵۰ نفر تماشاچی میاد توی سالن، بیشتر از یک مسابقه فوتبال! تازه با خرید بلیط‌های گرون‌بها. بلیط‌هائی که از ۲۰۰ دلار شروع می‌شه تا ۳۰۰۰ دلار! حالا حساب کنید فقط چه پولی از بابت فروش تبلیغات وارد سیستم حرفه‌ای می‌شد؟ تازه تبلیغات کنار سالن، دور رینگ، حق پخش تلویزیونی مسابقات، قراردادهای ورزشکاران با اسپانسرها و ... همون‌طور که گفتم اونجا تفکر حرفه‌ای حاکمه. فقط با حرفه‌ای ورزش کردن و پول حرفه‌ای به ورزشکار داده نمی‌شه حرفه‌ای شد.
● حالا برنامه‌ای کخه برای آینده داری چیه؟ بعد از المپیک دوباره به مسابقات حرفه‌ای بر می‌گردی؟
▪ مسئله فقط المپیک نیست. من تا زمانی که امکان فعالیت در ووشو برام فراهم باشه، در ووشو مشغول خواهم بود. مگر این‌که در این میان فرا قسمتی پیش بیاد که در اون صورت باید او موقع تصمیم بگیرم.
● حرف آخر؟
▪ تشکر. فقط لازم می‌دونم از تمام کسانی که برای ووشو کشور زحمت می‌کشند از مسئولین محترم فدراسیون، کمیته ملی المپیک، سازمان تربیت بدنی و ... تشکر کنم و همین‌طور از کسانی که برای خود من زحمت کشیده‌اند مخصوصاً مربی عزیزم مرحوم فریدون مالکی، که اخیراً هم سالگرد فوت ایشون بود که همین‌جا آرزوی شادی روحش رو دارم. واقعاً استاد بزرگی بود و من در واقع از نظر فنی و ورزشی هر چی دارم از ایشون دارم.
● ما هم برای ایشون آرزوی آمرزش می‌کنیم و از وقتی هم که در اختیار ما قرار دادی ممنونیم.
▪ متشکرم.

مصاحبه با حسین اجاقی
گفتگو از مازیار عبداللهی‌نیا

منبع : مجله‌رزم‌آور