نقاش های ترکیه

● نقاشی:
این وسیله تفهیم که از زمان های بسیار دور مورد استفاده ی انسان ها قرار گرفته از جانب ترک ها نیز مورد استفاده قرار گرفته است. ترک هائی که در کویر و فلات آسیای میانه زندگی می کردند یکی از موضوعاتی که در دستور کارشان بود نقاشی حیوانات بوده است. بعد از قبول اسلام توسط ترک ها بعلت ممنوعیت دینی این گونه نقاشی ها هم کمتر و محدودتر شده است و بجای آن نقاشی های تزئینی مورد استفاده قرار گرفته است و بدین صورت هنر نقاشی هم توسعه یافته است. بدین علت وقتی که از نقاشی ترک ها سخن گفته می شود بیشتر نقاشی های تصویری که تحت تأثیر غرب توسعه یافته هنر نقاشی کلاسیک به ذهن انسان متبادر می گردد. هم چنین بعضی از نقاشی هائی که از دوران های قدیم مانده است تعداد آنها را که شامل نقاشی های هنری است نیز نباید فراموش کرد. اگر چه تعدادشان کم نیز باشد از سلجوقیان آناتولی در این مورد آثاری برجای مانده است. این ها برجسته کاری و تزئینات روی چینی هستند.
در دوران عثمانی نیز کارهای بسیار فشرده مینیاتور به چشم می خورد. در دوران فاتح سلطان محمد نقاشی هائی از غرب به عثمانی آورده شده و نقاشی پادشاه و خانواده آنها و اشخاص وابتسه به دربار به تصویر کشیده شده است. نقاش های عثمانی هم به ایتالیا اعزام شده اند. این گونه تحولات در دوران های بعد به همان سبک و سیاق خود باقی مانده و با توجه به اصول منحصر به خود کارهای مینیاتور ادامه داشته است. مینیاتورهای مورد استفاده در نقاشی کتاب های دست خط ابعاد تصویری هم دارد. در این هنر بیشتر تفهیم اشاره و علامات مهم می باشند.
در ترکیه تجربیات نقاشی اولیه به مفهوم غربی آن در مدارس تازه تأسیس به نام های آن روزی مانند مهندس خانه بری همایون و مکتب خانه حربیه که مدارس مهندسی و نظامی بودند تحقق یافت. در ابتدا آموزش موضوعاتی مانند نقشه نگاری و رسم فنی شروع به کار نمود و سپس در مدت کوتاهی شامل نقاشی هم گردید. برای این اهداف از غربب مربیانی آوردند و دانشجویان ترک هم برای یادگیری وآموزش همه جانبه به کشورهای غربی بخصوص به فرانسه اعزام گردیدند. پادشاهان متجدد در قرن ۱۹ هم کارهای غرب را حمایت می کردند. چنانچه بدستور سلطان محمود دوم تصویر وی توسط آنان نقاشی و در ادارات دولتی نصب گردید. سلطان عبدالعزیز هم به کارهای نقاشی مشغول گردیده است.
بطور کلی آثار اولیه نقاش های ترکیه که ریش ی نظامی دارد از همین قرن (۱۹) بجای مانده است. نقاش های این دوره نقاشی های خود را بعضی وقت ها با استفاده از عکس، از باغچه های کاخ ها و یا اینکه از مناظر زیبای استانبول ساخته اند. در بین این ها افرادی مانند حسین گیریتلی، حلمی قاسم باشالی، سلیمان سامی، احمد بدری، صالح ملاعشقی، عثمان نوری پاشا، احمد شکور، صلاح الدین بیک، شفیق بیک، نجیب بیک، منیب بیک، احمد ضیاء شام، ابراهیم بیک، مصطفی بیک شوکی دیده می شوند. مهم ترین تحولی که در اواخر قرن مزبور درمورد هنر نقاشی صورت گرفته تأسیس یک مدرسه ی هنرهای زیباست. در سال ۱۸۷۴ در استانبول از طرف نقاش Guillemet یک مدرسه ی خصوصی بنام آکادمی نقاشی تأسیس شده است. دانشجویان و یا کارآموزان این مدرسه کارهای خود را با برگزاری یک نمایشگاه در سال ۱۸۷۶ به پایان رسانده اند. اما اولین مرکز آموزش نقاشی کلاسیک در ترکیه در تاریخ یکم مارس ۱۸۸۳ بنام مکتب صنایع نفیسه ایجاد شده که بعدها نام آکادمی هنرهای زیبا را به آن نهاده اند که همین مرکز امروز به نام دانشگاه معمارس سنان شناخته می شود. این مرکز در سال ۱۸۸۲ به مدیریت نقاش حمدی بیک درآمده و دراولین اساسنامه این مرکز رشته هایی مانند نقاشی، منبت کاری، کنده کاری، معماری (فنون معماری)، حکاکی و علوم مربوط به این رشته ها و اصول تطبیق هنر هنر به صنعت و آموزش این مباحث گنجانده شده است.
از این تاریخ به بعد مرکز ثقل نقاشی از مدارس نظامی به این مدارس منتقل شده است. نقاش های ترکیه برای اولین بار در قرن بیستم در چهارچوب یک سازمان متحد شده اند. اولین انجمن نقاشی های متحرک ترکیه در سال ۱۹۰۸ بنام جمعیت نقاشان عثمانی تأسیس گردیده است. نام این انجمن در سال ۱۹۲۱ بنام اتحادیه نقاش های ترکیه، در سال ۱۹۲۶ بنام اتحادیه صنایع نفیسه ترکیه و در سال ۱۹۲۹ نیز بنام اتحادیه هنرهای زیبا تبدیل شده است.
این گونه تشکیلات و سازمان ها بین نقاشان آن دوره روح همکاری و تبادل فکری را بوجود آورده که این اتحادیه ها بعدها به عنوان مدافع جریان های مشخص پا به عرصه ی وجود گذاشته اند. بعد ازتشکیل رژیم جمهوریت در ترکیه فعالیت های عرصه نقاشی هم مورد حمایت قرار گرفت و مکتب صنایع نفیسه در سال ۱۹۲۸ به آکادمی هنرهای زیبا تبدیل شد. آوردن معلمان و مربیان نقاشی از کشورهای غربی و اعزام دانشجویان ترک به اروپا همچنان ادامه یافت. درسال های اولیه جمهوریت در بین نقاش هائی که از آکادمی هنرهای زیبا فارغ التحصیل شدند نقاش هائی مانند شرف آکدیک، رفیق اپیک مان، محمود فهمی جودا، علی عونی چلبی، ذکی کوجاممی، تورگوت زاییم دیده می شوند.
جهت برطرف کردن کمبود معلم موسسه ای بنام موسسه آموزش غازی (که امروزه این مرکز در آنکارا بنام دانشگاه غازی شناخته می شود) تأسیس شده که بخش نقاشی این موسسه تعداد زیادی معلم و مربی آموزش داده است. امروزه در دانشکده های هنرهای زیبای بعضی از دانشگاه ها آموزش نقاشی می دهند. بعد از سال های ۱۹۵۰ درهنر نقاشی گرایشات، جریان ها و تفکرهای زیادی بوجود آمده است. هنرمندان مختلف با سلیقه های متفاوت بدون رحجان و برتری به یکدیگر آثار مختلفی را ارائه داده اند. در این میان مالک آکسل با تحقیقاتی که در مورد علوم اجتماعی انجام داده شناخته شده است. تورگوت زاییم نیز آثار مخصوص بخود را ارائه می دهد. بدری رحمی ایوب اوغلو آثار متأثر از صنایع دستی آناتولی را به معرض نمایش قرار داده است.
ابراهیم بالابان بر روی علاقه مندی های شاعر ناظم حکمت آثار خود را توسعه داده است. در این میان فکرت معلا کارهای هنری خود را در پاریس ادامه داده و هنرمندی است که خود را در خارج از کشور نیز شناسانده است. نشأت گونال با نقاشی های حقیقت گرایی که مردمان کویر را به تصویر کشیده است شناخته می شود. جهاد بوراک به عنوان یک معمار، متد و اسلوب منحصر به خود را داشته است.
عدنان چوکر به ترتیب و تنسیق های مجرد گرایش پیدا کرده و صالح آجار آثاری که از حیات طبیعی تأثیر پذیر بوده اند را به تصویر کشیده است. در دوران های اخیر در کنار نقاشی های معروفی مانند: مهمت پسن، کیهان کسکین اوک، ندیم گون سور، فاخر آکسوی، شادان بزه ییش، توری آباچ، مصطفی آصلی بار، توران ارول، اورهان پکر روزین گرچین، عمر اولوچ، اوزدمیر آلتان، دینچر اریمز، مهمت گولریوز، دوریم اربیل، آلتان گرومان نقاشان جوانی هم چون نشه اردوک، اویاکات اوغلو مصطفی پیلونلی، سلیمان صائیم تکجان، بورهان اویگور، ارگین اینان، گورکان جوشکون، کلثوم کارا مصطفی، بالکان ناجی، که از هنرمندان نسل جوان می باشند خود را به جامعه معرفی نموده اند. هنرمند دیگیر بنام بدری بایکام که با آثار پیشرفته خود در خارج از کشور نیز شهرت دارد متعلق به نسل بعدی است.
● مجسمه:
مجسمه و یا تراشه هنری است که با استفاده از اسباب و لوازماتی تنظیمات سه بعدی تشکیل داده و با این روش بوسیله ارزش های زیبای ایجاد شده احساس و تفکرات را منتقل می نمایند. آثار بوجود آمده ی سه بعدی می تواند وقایع مجرد و یا مشخص را مجسم نماید. این آثار می تواند کیفیت تصویری و یا تزئینی باشد. مجسمه از زمان های بسیار قدیم برای زنده کردن یاد یک شخص و یا یک واقعه نیز مورد استفاده قرار گرفته است. ترک ها از زمان های بسیار قدیم در کارهای سنگی آثار موفقی بوجود آورده اند. مهم ترین نمونه های آن را در هنرهای آسیای میانه می توان دید.
بعد از قبول اسلام توسط ترک ها در آسیای میانه به علت اصول دینی مانند دیگر هنرها تصویر گرایی و مجسمه سازی نیز بحال خود رها گذاشته شده و بجای آن هنرهای دیگری از قبیل تزئینات، برجسته کاری منبت کاری، کنده کاری و غیره توسعه یافته است. با این همه در آن دوره آثار انسانی و حیوانی ساخت سلجوقیان آناتولی را می توان دید. سنگ های قبر و سنگ های رمز و علامات در دوران دولت عثمانی نیز بصورت بسیار ظریف و با تزئینات بسیار زیبا ساخته می شده است. هم چنین بعضی اوقات آثار ساخته شده با اهداف استفاده مانند چشمه، فواره، حوض و مشابه آن را بوضوع می توان دید. امروزه وقتی که از هنر مجسمه سازی ترکیه صحبت می شود به ذهن انسان چنین متبادر می گردد که این هنر و یا صنعت با تأثیرپذیری از غرب توسعه یافته و ترتیبات سه بعدی معاصر بوجود آمده است. مکتب صنایع نفیسه در ترکیه در رشته هنر مجسمه سازی معاصر اولین موسسه آموزشی است.
او سکان سیروانت افندی در دوران عثمانی جزو اولین مجسمه سازان و معلم این رشته در موسسه مزبور بوده است. هنرمندانی که تا تأسیس جمهوری درترکیه از این موسسه فارغ التحصیل شده و جزو هنرمندان ممتاز شمرده می شوند عبارتند از: احسان اوزسوی، عیسی بهزاد، ماهر تومروک و نژاد سیرل. غیر از عیسی بهزاد بقیه نامبردگان در دوران جمهوریت نیز آثاری از خود برجای گذاشته اند. هم چنین با توجه به آداب و اصول مدرسه ی مزبور آنها به خارج از کشور اعزام گردیده اند و از این اشخاص به عنوان معلم و مربی نیز استفاده شده است. در بین هنرمندان مجسمه ساز معاصر ترکیه اشخاصی چون علی هادی بارا، زهدی مریداوغلو، نصرت سومان، احمد کنعان و حسین اوزکان که بنام حسین عنقا شناخته می شود و هم چنین هنرمندانی مانند الهام کومان، حسین گزر، مهمت شادی چالیک، کوزگون آجار، صائیم بوگای که در خارج نیز تحصیل و فعالیت نموده اند دیده می شوند. به موازات این هنرمندان زنان هنرمندی مانند صبیها بنگوتاش، نرمین فاروقی، لرزان بنگی سو و گونسل آرو نیز آموزش دیده و تربیت یافته اند.
● موزه های نقاشی و مجسمه:
در مورد موزه های نقاشی و مجسمه می توان به موزه های زیر اشاره نمود:
▪ مدیریت موزه ی نقاشی و مجسمه آنکارا
▪ مدیریت موزه نقاشی و مجسمه ازمیر
▪ موزه ی نقاشی و مجسمه دولتی شانلی اورفا
▪ موزه ی نقاشی و مجسمه دولتی مرسین
▪ موزه ی نقاشی و مجسمه دولتی آیدین
▪ موزه های نقاشی
● مجسمه در کشور ترکیه
حدود دویست سال پیش محصولات هنر پلاستیک به نمایش در آمده است در این میان اولین موزه های نقاشی و مجسمه سازی در سال ۱۹۳۷ بدستور آتاتورک در کاخ دولمه باغچه افتتاح گردیده است. متعاقب این فعالیت موزه ی نقاشی و مجسمه ازمیر و به موازات آن نیز در سال ۱۹۸۰ موزه نقاشی و مجسمه آنکارا تأسیس گردیده است. در حال حاضر ۶ مدیریت موزه ی نقاشی ومجسمه وجود دارد که تحت اداره کل هنرهای زیبا و به عنوان زیر مجموعه وزارت فرهنگ به فعالیت مشغولند. غیر از موزه های نقاشی و مجسمه آنکارا بقیه موزه ها در حوزه فعالیت خود در استان های مختلف وابسته به دو مدیریت فرهنگی به فعالیت خود ادامه می دهند. در موزه های نقاشی و مجسمه، صنایع پلاستیک ترکیه در آداب و رسوم غرب از هنگام شروع تا به امروز نمونه های کمیابی در کشور، جای گرفته و این ها مهمترین کلکسیون های کشورمان می باشند که با ارائه سند و محافظت از آنها از راه نمایش وتشکیل نمایشگاه به هنر دوستان و محققین تقدیم و ارائه می شود و هم چنین سعی می شود که بدون تخریب به نسل آینده منتقل شود. در کنار این نمایشگاه ها، در گالری های موزه نمایشگاه هائی متشکل از هنر پلاستیک مربوط به هنرمندان داخلی و خارجی برگزار و در این زمینه یعنی در مورد هنر کنفرانس ها، جلسات و نمایش فیلم ها یک آموزش گسترده انجام می گیرد. در این موسسات هنری هر سال در بین تاریخ های ۹ خرداد الی دهم شهریور در فصل هنر در حیطه هنرهای پلاستیک در کنار تشکیل کلاس های آموزشی دردانشکده های هنرهای زیبا کلاس های آمادگی برگزار می گردد. موزه های نقاشی و مجسمه غیر از روزهای یکشنبه همه روز در ساعات اداری بروی علاقه مندان باز است.
▪ مدیریت موزه نقاشی و مجسمه آنکارا
▪ مدیریت موزه نقاشی و مجسمه ازمیر
▪ مدیریت نقاشی و مجسمه ارضروم مدیریت موزه ی نقاشی و مجسمه آنکارا
● نمایشگاه های هنر
نمونه ی آثار در سال ۱۹۸۰ در نتیجه ی تجدید بنای ساختمان تاریخی کانون ترک مدیریت موزه ی نقاشی و مجسمه آنکارا فعالیت های هنری خود را شروع نموده و در این رابطه ۶ عدد سالن مختص تشهیر نمایش ها، سه عدد سالن گالری مربوط به نقاشی، مجسمه، سرامیک، عکس و کارگاه های تعمیر و تجدید، کتابخانه مختص به حوزه ی آثار پلاستیکی، کافه تریا، کنسرت، تئاتر، فیلم و فعالیت های مشابه و اینک سالن ۴۲۶ نفره آکوستیک چند منظوره تشکیل شده است. دراین مکان در موسم نمایش و نمایشگاه بین خرداد الی مهر هر سال کلاس های آمادگی نقاشی و تزیینات برگزار می گردد.
● تاریخچه و ساختمان:
این ساختمان که در داخل موزه ی دولتی نقاشی و مجسمه آنکارا جای گرفته در سال (۱۹۸۲-۱۸۸۸) از طرف معمار و مهندس عالی عارف حکمت کویون اوغلو در تپه ی نمازگاه ساخته شده است. این بنا که یکی از زیباترین نمونه های «اولین دوره ی معماری ملی» می باشد به عنوان ساختمان مرکزی کانون های ترک طراحی گردیده است. کانون های ترک بعد از مشروطیت دون بنا شده است. این کانون ها موسساتی هستند که جنگ رهایی بخش را حمایت کرده اند و فضیلت های منشور آتاتورک و مجریان جمهوری را از راه فرهنگی به مردم معرفی و تشریح کرده و از جانب دولت نیز مورد حمایت قرارگرفته اند. درسال ۱۹۲۶ برای ساختمان مرکزی کانون ترک (جهت تعیین پروژه) مسابقه ای گذاشته شد. در این مسابقه پروژه ی عارف حکمت کویون اوغلو که بدستور آتاتورک ساختمان موزه ی نژاد شناسی را در تپه ی نمازگاه ساخته بود مقام نخست را بدست آورد. ساخت این بنا در تاریخ ۲۱ مارس ۱۹۲۷ شروع شده است. آتاتورک خواستار تزئینات به سبک ترکی در ساختمان شده بود و دستور داده بود تا در ساخت این بنا استادهای ماهر ترک به کار گماشته شوند. بخش مهمی از استادهای سنگ کار در جنگ رهایی بخش در جبهه کشته شده بودند. در این میان معمار کویون اوغلو استاهای سنگ قبر را جمع آوری و با هزاران زحمت از جزیره مارمارا سنگ مرمر آورده و در آوریل ۱۹۳۰ کار ساخت بنا را به اتمام می رساند. آقایان حسین آونی استای مرمر، حقی استای فلز، باقی استای سنگ تراش کسانی هستند که نام معمار ساختمان را به احترام یاد می کنند. آتاتورک در مدت ساخت بنا بطور فشرده کار کنترل و نظارت را انجام داده است.
با توجه به خاطرات معمار کویون اوغلو، آتاتورک که در یک روز برفی و سرد زمستانی برای نظارت به محل ساختمان آمده بود با کارگران و استاهای سنگ مرمر چای را که در یک دیگ جوشانده شده بود به همراه کارگران با قاشق چوبی می خورند. در جلوی ساختمان در مورد پروژه پارک گنج لیک با معمار کویون اوغلو صحبت کرده است. ساختمان مرکزی کانون ترک در اوائل سال ۱۹۳۱ بعد از تعطیلی کانون های ترک در دهم ژوئن ۱۹۳۱ به حزب جمهوری خلق واگذار شده است. در سال ۱۹۳۲ برای توسعه فرهنگ و آموزش مردم ترکیه، توسعه و نشر فضائل مدیریت و رهبری جمهوریت و با هدف توسعه و انتشار منشور آتاتورک خانه های مردمی (خلقی) ایجاد شده که این مرکز در ساختمان مزبور شروع به فعالیت نموده است. خانه ی خلق آنکارا حیات فرهنگی پایتخت را متحول و آن را به حرکت درآورده است. جلسات، جشن ها، کنسرت ها، تئاترها، اپرا و باله های مهم در سالن زیبای این ساختمان برگزار شده و در این مرکز کتابخانه وزینی تاسیس شده است. آتاتورک به طور فشرده تحولات و آثار موضوع بحث را از پایگاه ریاست جمهوری پی گیری کرده است. بعضی از حوادث مهمی که آتاتورک در کانون ترک و خانه خلق شرکت نموده به ترتیب زیرند:
▪ بازدید از سالن تئاتر و سالن های دیگر بعد از موزه نژادشناسی (۵ فوریه ۱۹۳۰)
▪ شرکت در جلسه ی ششمین کنگره کانون های ترک (۲۷ آوریل ۱۹۳۰)
▪ تماشای بازی های تئاتر فرانسه (۱۹ ژانویه ۱۹۳۱)
▪ شرکت در جشن عروسی دختر فرمانده ی کل قوا فوزی چاکماک (۱۴ می ۱۹۳۱)
▪ برعهده گرفتن ریاست جلسه موسسه تاریخ ترکیه (۱۹ جولای ۱۹۳۱)
▪ تماشای بازی های اوپرت بلغارستان (۱۱ دسامبر ۱۹۳۱)
▪ تماشای Akin Piyes فاروق نافذ چاملی بل (۴ ژانویه ۱۹۳۲)
▪ تماشای Coban Piyes نوشته ی بهجت کمال چاقلار (۳ آوریل ۱۹۳۲)
▪ تماشای بازی رعد و برق آبی نوشته آکا گوندوز (۱۱ ژوئن ۱۹۳۲)
▪ تماشای نمایش های باله بلغار (۲۱ ژوئن ۱۹۳۲)
▪ حضور در افتتاح اولین کنگره موسسه تاریخ ترکیه (۲ جولای ۱۹۳۲)
▪ بازدید از نمایشگاه نقاشی انقلاب به مناسب دهمین سالگرد جمهوری (۲ اکتبر ۱۹۳۳)
▪ تماشای مسامره دبیرستان دخترانه آنکارا (۱۲ می ۱۹۳۴)
▪ تماشای اپرای احمد عدنان سایگون و پذیرائی از شاه ایران رضا پهلوی در خانه خلق آنکارا (۱۹ ژوئن ۱۹۳۴)
▪ تماشای مراسم جلسات عید زبان موسسه زبان ترکیه (۲۶ سپتامبر ۱۹۳۴
▪ شرکت در اپرای تاش ببک احمد عدنان سایگون (۲۷ دسامبر ۱۹۳۴)
▪ تماشای نمایش های موسیقی و باله هنرمندان تئاتر دولتی مسکو (۱۷ آوریل ۱۹۳۵)
▪ شرکت در افتتاح دانشکده ی زبان و تاریخ
▪ جغرافیا (۹ ژانویه ۱۹۳۶)
▪ تماشای مسامره ی جوانان بورسا (۲۶ مارس ۱۹۳۷)
▪ تماشای اوپرت کودکان بنام نورماه (۲۶ می ۱۹۳۷)
بعد از تعطیلی خانه های خلق در سال ۱۹۵۲، ساختمان به مستشاری خزینه واگذار گردیده و اختیارات استفاده از آن نیز به کانون های ترک که دوباره شروع به کار کرده بود داده می شود. در این مرکز بین سال های ۱۹۶۲-۱۹۵۲ میلادی انجمن کانون های ترک تأسیس گردیده و در کنار آن به تئاترهای دولتی و خدمات نکاح شهرداری آنکارا جای داده شده است. به علت اینکه هیچکدام از سه موسسه فوق الذکر مسئولیت و اختیارات مرکز را قبول ننموده اند به مرور زمان در جای جای ساختمان تخریباتی صورت گرفته است. با توجه به این مسئله در سال ۱۹۶۱ به دستور رئیس جمهور وقت آقای جمال گورسل این ساختمان به وزارت آموزش و پرورش و همان سال دوباره به انجمن کانون های ترکیه داده شده است. این ساختمان در سال ۱۹۶۵ به وزارت امور روستاها واگذار شده ولی تأثیر و اختیارات انجمن کانون های ترکیه ادامه داشته است. در سال ۱۹۷۱ این ساختمان به وزارت دفاع واگذار شده ولی طبق گزارش این وزارتخانه این مرکز بار دیگر به وزارت آموزش ملی سپرده شده است. در اثنای این همه تغییر و تحولات ساختمان بشدت تخریب شده حتی بعضی از آثار تاریخی در آن مرکز نیز آسیب دیده و سالن های آن به وضعیتی درآمده که غیرقابل استفاده شده اند. در این ساختمان که در سال ۱۹۷۲ از جانب وزارت آموزش ملی به مرکز آموزش خلق آنکارا و مدرسه هنر شبانه تبدیل شده تغییرات بزرگی صورت گرفته و به کارگاه های مختلف نجاری و غیره تبدل شده است. هم چنین در این مرکز کلاس های آموزش فنی و حرفه ای دایر گشته است و بیشترین تخریبات ساختمان هم در همین دوره صورت گرفته تزیینات داخلی و بیرونی ساختمان فرو ریخته است.
● تأسیس موزه:
نهایتاً ساختمان باشکوه معماری ترکیه در دوران جمهوری این کشور با اقدام اداره کل هنرهای زیبای وزارت فرهنگ و بدستور رئیس جمهور وقت فخری کورو ترک در تاریخ ۲۵ اکتبر ۱۹۷۵ طبق رأی شماره ۱۱۷۲/۷ کابینه دولت بطور رسمی جهت موزه مجسمه به وزارت فرهنگ واگذار شد. وزارت فرهنگ در سال ۱۹۷۶ ساختمان را تحویل گرفته و در همان سال ها تحت نظارت معمار عارف حکمت کویون اوغلو که در قید حیات بود طبق پروژه عبدالرحمن حاجی براساس اصل بنا شروع به تجدید و مرمت گردید. به موازات تجدید بنا تشکیل کلکسیون های موزه هم شروع شد. در همین حال چهار اکیپ دو نفره متشکل از هنرمندانی چون اشرف اورن، عارف کاپتان، توران ارول، اروهان پکر، رفیق اکیپ مان، شفیق بورسالی، مهمت اوزل و عثمان زکی اورال با مراجعه به موسسات عمومی آثاری که باید در موزه جای گیرد را مشخص کردند. از این موسسات تعداد ۸۰۰ قطعه آثار مهیا نمودند. تعداد ۵۰۰ قطعه از آثار مربوطه در حدی بودند که ارزش نهادن را در موزه را داشتند. براساس یک آئین نامه نخست وزیری این آثار جمع آوری و تعمیر و نگهداری روی آنها صورت گرفت. بدین صورت اولین کلکسیون موزه تشکیل شد.
سالن های مختص موزه که باید در انظار عمومی قرار می گرفت توسط هیئتی متشکل از پروفسور توران ارول، پروفسور دوریم اربیل، پروفسور مصطفی پیله ونلی، مهمت اوزال و مدیر موزه تونچ تانیشیک مشخص و آثار در جاهای مخصوص بخود قرار گرفته شد. بدین وسیله موزه نقاشی و مجسمه ی دولتی آنکارا از طرف ششمین ریاست جمهوری ترکیه در تاریخ ۲ آوریل ۱۹۸۰ با برگزاری جشنی افتتاح گردید. اما هنوز سالن های زیرزمینی ساختمان تعمیر نشده بود، نواقص سالن های کنسرت به اتمام نرسیده بود و فضای سبز و باغچه و صحن ساختمان نیز دست نخورده باقی مانده بود. در سال ۱۹۸۱ یکی از هدایای هنر آتاتورک به معمار ساختمان عارف حکمت کویون اوغلو داده شد. کارهای تعمیر و مرمت سالن های زیرزمینی در سال ۱۹۸۳ به اتمام رسید. در سال ۱۹۸۴ یکی از مکان های زیرزمینی از طرف وقف سادات سیماوی به گالری هنر سادات سیماوی تبدیل شد. هر ساله نمایشگاه مسابقه کاریکاتور سادات سیماوی در این مکان برگزار می گردد. آکوستیک ساختمان تکمیل و غیر از سالن با عظمت کنسرت همه بخش های آن افتتاح شده بود. در سال ۱۹۸۵ تعمیرات سالن مزبور شروع شد، مبل های مخصوص آن ساخته شد تزیینات آن به شکل سال ۱۹۳۰ و صحنه آن بوضعیت مورد استفاده درآمد. وقف حاجی عمر سابانجی همه در تعمیرات سالن شرکت نمود. سالن های افتتاح شده در سال ۱۹۸۵ همه روز شاهد فعالیت های هنری است. از این جهت موزه نقاشی و مجسمه دولتی آنکارا در کنار فعالیت های موزه عهده دار وظایف یک مرکز فرهنگی را نیز دارا می باشد.
● کلکسیون های موزه:
کلکسیون های موزه ی نقاشی و مجسمه دولتی آنکارا با سعی و کوشش زیاد و هزینه کم تشکیل شد. ساختمان در سال ۱۹۷۶ از وزارت آموزش ملی همراه با ۴ تابلوی گران قیمت تحویل گرفته شد. این تابلوها عبارتند از تابلوی «تاجر سلاح» عثمان حمدی بیک، دوسر قبر تیمور» V.Vereshchagin «تصویر دختر جوان» زونارو و «تشکر از مجاهد» کروتورک اولین آثار کلکسیون محسوب می شوند. تابلوهائی که در دیوارها و انبارهای موسسات عمومی بوده و با پول دولت خریداری شده توسط یک هیئت هشت نفره متشکل از (اورن، کاپتان پکر، اپیک مان، ارول، بورسالی، اوزل و اوران) بازبینی شده و ۵۰۰ قطعه باارزش که می بایست در مورد قرار داده می شد مشخص گردیدند. این تابلو براساس آئین نامه نخست وزیری جمع آوری گردیده تعمیرات لازم روی آثار انجام گرفت و بدین ترتیب بزرگ ترین کلکسیون موزه تشکیل شد. بعضی از موسسات عمومی و بانک ها حاضر نشدند تابلوهای گران قیمت خود را به موزه تحویل دهند. فقط موسس کتابخانه ملی عدنان اوتوکن شروع به خریداری تابلوها کرد و در نتیجه در کتابخانه ملی کلکسیون تابلوهای ارزشمندی تشکیل گردید.
گروهی آثار از این کلکسیون تعمیر و به کلکسیون موزه ملحق گردیدند. تعدادآثار موزه با خریدن تابلوهائی از خارج از کشور بوسیله مزایده بیشتر شد. ۲۶ تابلو از آثار فکرت معلا از پاریس خریداری و به ترکیه آورده شد و این آثار نیز جزو آثار موزه گردید. از طرفی آثاری هم از راه هدیه و بخشش به موزه داده شده است. از نمون های این هدایا می توان به کلکسیون شرف آکدیک که از طرف همسرش سارا آکدیک که مرکب از ۴۰ تابلوی ساخته همسرش، کلکسیون آثار خطی ۷ تابلو ساخته چلیک گولرسوی، تصاویر ابراهیم چاللی متعلق بهامل کوروتورک، تصاویر ابراهیم چاللی متعلق به بلنت ابراهیم جیم جوز، تابلوی آیوازوفسکی متعلق به مدیر کل هنرهای زیبا مهمت اوزل، و هدایای حکمت اونات، بدری رحیم ایوب اوغلو، اشرف اورن و عارف کاپتان هر کدام یک تابلو را اشاره کرد. نصف آثار به نمایش درآمده در موزه، آثاری هستند که خریداری گردیده اند. آثار موزه توسط یک اکیپ متخصص انتخاب، بررسی و قیمت گذاری شده اند. در خرید آثار به آثاری که در نمایشگاه نقاشی و مجسمه دولتی جوایزی کسب نموده اولویت داده شده است.براثر سرشماری انجام گرفته در اول اکتبر ۱۹۹۲، ۱۲۸۹ اثر مربوط به ۳۹۹ هنرمند به ثبت رسیده و یا مشخص شده اند.
تقسیم این آثار نسبت به بخش های آثار هنری عبارتند از:
نقاشی ۸۹۰، مجسمه ۲۱۱، چاپ ۱۱۸، سرامیک ۵۴ هنرهای تزیینی ترکیه ۱۶، ۲۵۰ اثر از این آثار در سالن های تشهیر به معرض تماشا گذاشته شده است.
● نفوذ و یا اثرات موزه:
موزه نقاشی و مجسمه دولتی آنکارا به عنوان یک مدیریت وابسته به تشکیلات مرکزی اداره کل هنرهای زیبای وزارت فرهنگ متشکل شده است. این موزه شامل سه گالری هنرهای زیبا (کوروتورک، عارف حکمت کویون اوغلو، و سادات سیماوی) سه کارگاه (نقاشی، مجسمه و سرامیک) یک کارگاه تعمیرات، شش سالن تشهیر یا نمایش، کتابخانه ی کارشناسی هنرهای زیبا، سالن شرق شناسی، سالن کنسرت- تئاتر، بخش اداری، کافه تریا و انبارهاست. وظیفه اصلی موزه حفاظت از آثار موجود درکلکسیون و راهنمای بازدید کنندگان است. در سال ۱۹۹۱ تعداد ۱۱۰ هزار نفر از موزه بازدید کرده اند. این تعداد بازدیدکننده کافی نبوده است. آثار انتخاب شده از مجموعه (کلکسیون ها) در زمان های مختلف در داخل و خارج کشور به نمایش گذاشته شده و بدین وسیله امکان و تسهیلاتی جهت شناساندن آنها به عمل آمده است. در طول برگزاری فصل نمایشگاه در سه گالری هنرهای زیبا ۶۰ نمایش داخلی و بین المللی برگزار شده است.
مهمترین این نمایشگاه ها نمایشگاه مسابقات کاریکاتور بین المللی سادات سیماوی که هر دو سال یکبار برگزار می شود، نمایشگاه آسیا- اروپا و نمایشگاه هنرمندان خارجی که در قالب تفاهمات فرهنگی صورت می گیرد. برگزاری کلاس های آموزشی در کارگاه های موزه یکی دیگر از فعالیت ها و اثرات موزه می باشد. در این کلاس ها اشخاص ماهر در هر سه سال و در هر حرفه و شغل شرکت می نمایند. کارگاه تعمیرات به موزه، موسسات دولتی و گالری های خصوصی خدمات رسانی می نماید. دانشجویانی که در رشته نقاشی، مجسمه و سرامیک دوره تخصصی و دکتری را می گذرانند به طور ممتد از بازدیدکنندگان موزه محسوب می شوند، وظیفه تجهیز موزه از آثار هنری موسسات عمومی و نمایندگی های خارج از کشور نیز جزو وظایف موزه است. از آنجائی ساختمان موزه به عنوان یک مرکز فرهنگی طراحی شده دارای سالنی به ظرفیت ۵۰۰ نفر با آکوستیک مکمل و با تزئین آثار نمونه ای ترکی است. دارای جایگاه مخصوص ارکستر و صحنه مناسب اپراست. اپرا و باله دولتی آنکارا در این سالن سه روز در هفته به اجرای نقش می پردازد روزهای دیگر وزارت فرهنگ و مجموعه هنر غیر دولتی به اجرای کنسرت، فیلم رقص های محلی و غیره می پردازد. هم چنین کنگره و کنفرانس ها با اهداف فرهنگی در میان این فعالیت ها ادامه دارد.

منبع : سایت سفارت ترکیه