1984 - Nineteen Elghty-Four

سال تولید : ۱۹۸۴
کشور تولیدکننده : انگلستان
محصول : سایمن پری
کارگردان : مایکل رادفورد، برمبنای رمانی نوشته جرج اورول.
فیلمنامه‌نویس : مایکل رادفورد، برمبنای رمانی نوشته جرج اورول.
فیلمبردار : راجر دیکینز.
آهنگساز(موسیقی متن) : دامینیک مولدونی و یوریتمیکس
هنرپیشگان : جان هرت، ریچارد برتن، سوزانا هامیلتن، سیریل کوزاک، گره‌گور فیشر، جیمز واکر، باب فلگ، اندرو وایلد، جان بازوال و دیوید کان.
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۰ دقیقه.


سال 1984، «وینستن اسمیت» (هرت) یکی از اعضای حزب خارجی در شهر «ایر استریپ یک» زندگی می‌کند که قبلاً لندن بوده و اکنون پایتخت یکی از سه ابر قدرت جهان، یعنی «اوشنیا» است که تحت کنترل کامل حزب داخلی به ریاست «برادر بزرگ» (فلگ) اداره می‌شود. «وینستن» در وزارت حقیقت کار می‌کند و در آپارتمانی تک‌اتاقه اقامت دارد که در داخل آن، دو دوربین حرکت‌های او را کنترل می‌کنند. او اغلب سری به کافه هنرمندان و مخالفت‌اندیشان و مغازه عتیقه‌فروشی «آقای چرینگتن» (کوزاک) در محله کارگری‌نشین شهر می‌زند. به‌زودی دو نفر سر راه او قرار می‌گیرند: «اوبراین» (برتن)، یکی از اعضای حزب داخلی که «وینستن» حدس می‌زند باید با نهضت مقاومت در ارتباط باشد و «جولیا» (هامیلتن)، کارگری که طرفدار پُرشور انجمن ضد شکس است. در اینجا «جولیا» یادداشتی با کلمات «دوستت دارم» برای «وینستن» می‌فرستد و در اتاق طبقه بالای مغازه «آقای چرینگتن»، رابطه‌ای پُرشور میان‌شان شکل می‌گیرد. «اوبراین»، «وینستن» را برای گرفتن ویراست جدید یک لغت‌نامه به خانه مجللش دعوت می‌کند ولی در عوض نسخه‌ای از یک کتاب ممنوع، نوشته «امانوئل گُلدستاین» (بازوال) را به او می‌دهد - «گُلدستاین» قبلاً از رهبران حزب داخلی بوده که «برادر بزرگ» او را خلع کرده و اکنون دشمن نظام محسوب می‌شود. پس از چندی، «وینستن» و «جولیا» بازداشت می‌شوند («آقای چرینگتن» عضو مخفی پلیس افکار بوده) و آنان را برای شست‌وشوی مغزی به وزارت عشق می‌برند. «اوبراین»، «وینستن» را تحت یک برنامه شکنجه جسمانی و روانی شدید قرار می‌دهد که نهایت آن ورود به اتاق صد و یک است که کسی از آن زنده بیرون نمی‌آید. در نهایت «وینستن» قدرت مطلق حزب را قبول می‌کند و می‌آموزد که تنها به «برادر بزرگ» عشق بورزد. او آزاد می‌شود، در حالی که مردی الکلی و از پا افتاده است.
* هرچقدر که نسخه قبلی 1984 (مایکل آندرسن، 1955) یک فیلم افسانه - علمی به نظر می‌رسید، نسخه رادفورد جان‌دار و امروزی است. در حالی که ترفند تبلیغاتی فیلم (در همان سالی ساخته و عرضه می‌شود که رمان اورول پیش‌بینی اوضاع آن را می‌کرد) چندان کاربردی ندارد و تماشاگرِ حداقل انگلیسی بلافاصله پس از خروج از سالن‌های سینما متوجه می‌شود که «ایر استریپ یک» هیچ ارتباطی با لندن ندارد! و بازی بازیگران نقش‌های اصلی آن (به‌خصوص برتن در آخرین نقش سینمائی خود) است.