مصیبت حسین علیه‏السلام تا عمق جان نفوذ می‏کند

بی‏شك، هر كس قصه كربلا و ماجراهای آن را می‏خواند، عمیقاً اندوهگین و غصه‏دار می‏شود و از آن چه در آن سرزمین، بر حسین و اهل‏بیت و اصحابش علیهم‏السلام گذشته، متأثر می‏شود و ناخودآگاه به امام گرایش می‏یابد و برای او دل‏سوزی می‏كند و این، حالت روحی بسیاری از كسانی است كه مصیبت عاشورا را شنیده یا خوانده‏اند؛ در حالی كه بعضی از آنها نه تنها شیعه نبوده، بلكه مسلمان هم نبوده‏اند. در این باره، چهار نمونه ذیل، یاد كردنی و خواندنی است:
۱) خانم «مزیا استارك»، نویسنده پرتوان انگلیسی، در كتاب معروف «تصویرهایی از بغداد»، فصل كوتاهی درباره عاشورا آورده و در آغاز آن، چنین نوشته است:
«شیعیان در همه دنیا، پیوسته نام و یاد حسین علیه‏السلام و فاجعه غم‏انگیز كشته شدن او را زنده نگاه می‏دارند و در دهه نخست محرم، در سوگواری او، جامه‏های سیاه ماتم بر تن می‏كنند و با به راه انداختن دسته‏های عزاداری، نهایت حزن و اندوه خود را در مصیبت فرزند پیامبرشان، به نمایش می‏گذارند».
وی آن گاه در فصلی طولانی‏تر، درباره نجف و توصیف بارگاه امام علی علیه‏السلام، باز به سخن درباره امام حسین‏علیه‏السلام و كربلا باز می‏گردد و می‏نویسد:
«در فاصله‏ای نه چندان دور از این بارگاه شریف، جایی است كه لشكریان، بر فرزندش حسین علیه‏السلام سخت گرفتند و او را محاصره كردند و آن حضرت، پیوسته این طرف و آن طرف می‏رفت تا سرانجام، در سرزمین كربلا فرود آمد. كسی كه این شهر مقدس را زیارت می‏كند، تا چیزی از این ماجرای جگرسوز و طاقت‏گداز نداند، نمی‏تواند از زیارت خود، استفاده فراوان ببرد؛ زیرا مصیبت حسین در وجود هر موجودی، نفوذ می‏كند و تا عمق جان او پیش می‏رود و آن را فرا می‏گیرد. قصه كربلا، از آن دست قصه‏های كم شماری است كه نمی‏توانم آن را بخوانم؛ بی آن كه اشك‏هایم پی در پی جاری شوند».۱
۲) خاورشناس معروف، «ادوارد براون»، درباره فاجعه كربلا می‏نویسد:
«یاد كربلا، شهادتگاه فرزند پیامبر، پس از تحمل رنج‏ها و تشنگی‏ها، به تنهایی كافی است تا قلب سنگدل‏ترین و بی‏اعتناترین مردم، از حماسه و حزن و هیجان شدید، آكنده گردد و روح آدمی، به بالاترین مراتب كمال انسانی چنان عروج یابد كه رنج كشیدن و مردن، در نظرش هیچ نیاید و مهم ننماید».۲
۳) یكی از استادان بزرگ مصری، «ابوشریف معروف عبدالمجید»، درباره تجربه متعالی خود از حماسه عاشورا و یادبود سیدالشهدا علیه‏السلام می‏گوید:
«روزی، در دوران دوری از سرزمین مادری خود، (مصر)، در اتاق نشسته بودم و با رادیوی كوچكی كه در دست داشتم، به دنبال موج رادیوی مصر می‏گشتم؛ در حالی كه شوق به آن سرزمین، قلبم را آكنده بود و بر همه احساساتم چیره گشته بود. در این میان، صدایی خوش آهنگ و دل‏نشین به گوشم خورد. موج رادیو را نگه داشتم؛ آن چه می‏شنیدم، با آن بیان خاص، با تمام شنیده‏های من تا آن زمان، به كلی متفاوت بود. سخنران، درباره امام حسین علیه‏السلام و مصیبت دهشتناك كربلا سخن می‏گفت. من كه تا آن روز، گریه بر حسین علیه‏السلام را نمی‏شناختم و به حقیقت آن پی نبرده بودم، با شنیدن آن صدا از رادیو، ناگاه غمی بزرگ بر دلم چنگ انداخت و ناخودآگاه، شروع به گریه كردم. اشك‏هایم پی در پی فرو می‏ریخت و صدای هق هق گریه‏ام، لحظه به لحظه بالا می‏گرفت؛ گریه‏ای كه تا آن زمان، مانندش را تجربه نكرده بودم. سرانجام، آن سخنرانی تمام شد و گوینده رادیو گفت: این جا تهران است؛ صدای جمهوری اسلامی ایران».
۴) خطیب محترم، جناب سید مسلم الجابری، می‏گوید:
«زمانی كه برای ادامه دوره دكترای خود به پاریس رفته بودم، روزهای اقامتم در آن جا، مصادف شده بود با دهه نخست محرم. مسلمانان شمال آفریقا كه در پاریس بودند، از من خواستند كه در دو شب تاسوعا و عاشورا، در مركز اسلامی متعلق به دولت ایران، در جمع ایشان باشم. وقتی من و تعدادی از دوستانم به آن جا رفتیم، با شمار بسیاری از مسلمانان آفریقایی رو به رو شدیم كه برای عزاداری آمده بودند. ما در آن دو شب، برای آنها، روضه امام حسین علیه‏السلام را با صدای مرحوم شیخ عبدالزهرا كعبی، پخش كردیم. همه آنها از دل و جان به آن روضه گوش سپرده بودند و پیوسته می‏گریستند؛ این در حالی بود كه به اعتراف خودشان، تا آن شب، از فاجعه كربلا، اطلاعات درست و دقیقی نداشتند و در این باره، چیز زیادی نمی‏دانستند».

محمد مهدی رضایی‏
۱. تصویری از بغداد، ص ۱۴۵-۱۵۰.
۲. ادوارد براون، تاریخ ادبیات ایران، ص ۱۹.
منبع:
محمد باقر مقدسی، دورالمنبر الحسینی فی التوعیهٔ الاسلامیه.

منبع : نشریه الکترونیکی پرسمان